ТАНЛАНГАН АСАРЛАР. Нурмуҳаммад Исроилов

ўғлонлар, барчин қизлар келадир,

      Нақ кўклардан узилиб шўх юлдузлар келадир,

      Соқийнинг алёрига сара сўзлар келадир,

      Сен ҳам бир соҳибжамол, гулюз, қоши камоним,

      Жаннатларга бергувсиз сулув Ўзбекистоним!

      Бу – жасорат чўққиси, кўк баробар хирмон – шу,

      Етмиш икки томирга қувват шудир, дармон – шу,

      Букун ушалган орзу, кечмишдаги армон – шу,

      Хушбахту комироним, чашмам – оби равоним,

      Баҳри илҳомим менинг – куйчи Ўзбекистоним!

      Оҳорлик саруполар яхши кунга турсин деб,

      Топганларим ҳамиша тўйларга буюрсин деб,

      Ёш-қари суюнчилаб юрсин деб, югурсин деб,

      Муроди ҳосил бўлган ҳорма, эй қадрдоним,

      Алп юртларнинг сардори – пурдил Ўзбекистоним!

      Шодлигинг авжи баланд катта ашулаларда,

      Пок туйғулар барқ урар дарёйи шуълаларда,

      Дунёларни қучгулик шу заррин толаларда, —

      Иқболи намоёним, истиқболи аёним,

      Истиқбол офтобидан ёруғ Ўзбекистоним!

      Сен, зафар қасидаси, бунчалар мароқлисан,

      Дориломон кунларга ярашиқ – яроқлисан,

      Энг мўътабар минбардан сўз айтмоққа ҳақлисан,

      Хушхон, булбулигўё, шоиру сухандоним,

      Завол билмас чаманим, бор бўл, Ўзбекистоним!

* * *

      Парвоз кўламини билмаклик учун

      Қушлар оёғига халқа соларлар.

      Оламга узатиб бир хайрли кун

      Уларга қўлларин силкиб қоларлар.

      Олимлар қушларни таниб оёқдан,

      Олдга юрар илми ва тадқиқоти.

      О, ахир, англасин буни қаёқдан

      Илмдан хабарсиз парранда зоти.

      Қушларнинг манзили: бош оққан томон,

      Парвози: қаноти етган тарафга.

      Эҳтимол, илм аҳли етмоғи аён

      Шу қушлар туфайли катта шарафга.

      Бу ахир, шеърга ҳам ўринли ибрат,

      Яхши сўздир бизлар учирган қушлар.

      Шеърнинг ҳам парвоздан умри иборат,

      Сен, шеърим, қушим бўл менинг енгил пар.

      Белги қўймасинлар сатрингга бирор,

      Қушларга-ку майли халқа солсинлар.

      Шеърнинг не хислати, не нуқсони бор —

      Баҳо бериш ҳукмин халққа солсинлар.

      Қушлар самоларда, шеърлар қоғозда,

      Мўъжизадир бошдан учгудай ҳушлар.

      Парвоздадир дунё бўйлаб парвозда

      Биз оқ йўл тилаган шеърлар ва қушлар.

* * *

      Қара, Дунё, қара, қўйгил олқишлаб

      Ўйга толиб қара, суқланиб қара:

      Қари бобосининг қўлидан ушлаб

      Кўча бўйлаб борар митти невара.

      Гурас-гурас юрса сени тўлдириб,

      Қўлни қўлга бериб гўдаклар, чоллар,

      Хаёлга толаман, шуурга кириб

      Чирмаб қўяр буткул мени хаёллар.

      Шеърни шоиридан қўймасин асти,

      Бобони – ширин тил неварасидан.

      Баъзида ҳаяжон босади, рости,

      Сенинг истиқболинг ўйлаганим дам.

      Қулоқ тут, Дунё, сен кўнгил сасига,

      Бу – эзгу тилакни жо қилган байтдир.

      Бир кун шу гўдакнинг неварасига

      Унинг