.

шўх нақарот жаранглаб шўхчан унлар

      Шеър айтгим келаётир кўксим ғурурга тўлиб.

      Умрнинг суратини безайди ишчи кунлар

      Нақшида қиёси йўқ зарҳал ҳошия бўлиб.

      Ўзбекнинг алп деҳқони заҳматларнинг филини

      Эртакларда куйланган зўр полвондай йиқитди.

      Шу заршунос элимнинг изҳор этиб дилини:

      Ҳали тонг отмай туриб шоирнинг шеъри битди.

      Кунлар куйчи танлайди ўз забтига муносиб,

      Мақтовда тўхтов билмас сара бахшилар керак.

      Хоки муборак сари келгувчи бир-бир босиб,

      Ғафур Ғулом сингари шеъри яхшилар керак.

      Оддий сўзи олий лутф, ўзи танти, валломат,

      Халқининг камолидан шодумон кўкрак кериб,

      Шеър айтарди бетакрор у мазмунда аломат.

      Назм аҳли борки, барин ўзига эргаштириб.

      Кунлар сўрайди биздан ўз лойиқ таърифини,

      Кунларки, Турсунойнинг лафзидай танти, ҳалол.

      Эшитган бўлсангиз гар Буолма тарихини,

      Ул ҳақда шеърий роман ёзса бўлур бемалол.

      Кунларнинг мазмунини сендан сўрамак даркор,

      Ҳар онин мўъжизага айлантирган ватандош.

      Сенинг қўлингда оддий дастгоҳ бўлишга тайёр

      Шу осмони азимни кезиб юргувчи қуёш.

      Фахр деб билур, ахир, қуёшга жой бермоқни,

      Кунларнинг қизиғида симобдай эриб осмон,

      Бизнинг кунлар шунақа, оқлар доим ардоқни,

      Мангулик юрти томон югурган жарчисимон.

      САФАРБАР САТРЛАР

      Она юрт ғазнасининг баракаси бор тайин

      Олтин чаноқда ёнган ҳар гавҳар донасида.

      Заршунос халқим, сени яна созга солайин

      Терим тонги айтилган қўшиқ баҳонасида.

      Шуурнинг чўнг қаърида баркамоллик касб этиб,

      Ёруғ дунёни кўрган даҳовий фикр мисол,

      Ақл, меҳнат самари – “олтиндан” яйраб кетиб,

      Халқим эгатлар узра терар мисқол ба мисқол.

      Шундай қутлуғ айёмлар, сафарбарлик онлари

      Дилларга ғаройиб бир ойдинлик тўкилади.

      Инсон руҳий оламин ноёб дурри-гавҳари,

      Бундай чоғларда фақат тилга қўшиқ келади.

      Ўзбек дастурхонида йўқ неъматнинг ўзи йўқ,

      Дилкаш суҳбатлар кечар қаҳрабо кўк чой усти.

      “Ҳорма! Бор бўл!”дан ўзга бу кез оддий сўзи йўқ,

      Шу кеча-кундуз сўзнинг ўринли ва дурусти.

      Эл севган таронадан на бир сатр, ҳатто сўз

      Олиб ташламоқ асти бўлгани каби душвор,

      Букун юртдошларимга фахр этади боқиб кўз:

      Ҳар бири беистисно пахтага алоқадор.

      Букун куйчи, шоирнинг даладир ташриф жойи,

      Қаҳрамони билан у шундадир мулоқотда.

      Бошида шуҳрат тожи – чин саодат ҳумойи

      Зафар жиловин тутмиш заркорлар дулдул отда.

      Шоиртаъб, нозикфаҳм, халқимсан олам оро,

      Ҳушёр нигоҳинг ҳар бир “оқ олтин” чаноғида.

      Номинг куйланур доим сара қўшиқлар аро,

      Ўзинг бордирсан мудом яхшилар саноғида.

      Она юрт ғазнасининг баракаси бор тайин

      Олтин чаноқда ёнган ҳар гавҳар донасида.

      Заршунос