Название | ТАНЛАНГАН АСАРЛАР |
---|---|
Автор произведения | Нурмуҳаммад Исроилов |
Жанр | |
Серия | |
Издательство | |
Год выпуска | 0 |
isbn |
Пешвоз чиқсин, пешвоз чиқсин, албатта.
Шеъриятнинг арши аълоси қайда,
Бошлагил ул тараф, илҳомий туғён,
Бугун бир байроқдир вафо томида
Ишқ насими бўйлаб қанот қоққан жон.
Маънолари теран, мусиқаси ҳур
Шеърни мен ўзимдан тополмаган дам,
Гавжум мажлисларда, тутгайсан маъзур,
Ёд ўқисам Омон, Абдуллолардан.
Ўзга ёд олгулик шеърни яратмоқ
Умр армонидир, қалб ичра тугун.
Эътиқод уй қурган дил тубига боқ:
Арзийди яшасанг ўша шеър учун.
Бахтдир, энг аввало шеърга дахлдор
Ва сўнг боқийликка доир бўлмоқлик.
Дилда ўзинг билган битта армон бор:
Сен истаган “ўша шоир” бўлмоқлик.
Бу китоб – бағримнинг олов парчаси,
Қўлингга олмишсан илтифот ила,
Қўйгилу сен ўзга тилак барчасин,
Менга “ўша шоир” қисматин тила!
КАСАЛХОНАДА
Узилиб тушгандай пок орзулардан
Гуллар ял-ял ёнур боғда напармон.
Гоҳ шифо топамиз биз дорулардан,
Гоҳо муҳаббатдан излаймиз дармон.
Азизим, қадрдон қаддинг кўринди
Ногоҳ шифохона йўлакларида.
Қуёш нури ёнди, зулмат чекинди
Беморликнинг маҳзун ўлкаларида.
Не тонг, қадами хуш меҳмонлар мисол,
Бир ажиб саф чекиб келаётирлар,
Хасталикдан нари бедоғ, безавол
Оқ қоғоз бағрига соғлом сатрлар.
Дастурхон устида яхшилар аро
Қўлда қадаҳ тутиб қидираман сўз.
Тилакка ифода топмоғим даркор,
Кўз тикиб турибди, ахир, неча кўз.
– Ёр қучмаган қўллар қучсин муқаррар,
Муҳаббат чолғуси тушмасин қўлдан.
Дўст пайига тушган айғоқчилар ҳам
Манзилга етолмай адашсин йўлдан.
Эл хирмон кўтарар онида шаксиз
Мардлар шу фаҳрли сафда турсинлар.
Айни чоғда ғафлат ичра ётганлар
Ҳаёт ризқин фақат тушда кўрсинлар.
Бор бўлсин шеърият ва самимият,
Ёлғон тил айлансин нокерак тошга.
Нурни кўра олмас кўршапалак жон
Етолмасин асло она-қуёшга.
Риё режасини тузган бош узра
Бир умрга соя солмасин Ҳумой.
Беишқ юрак учун, лоқайд қалб учун
Покиза бағирда топилмасин жой.
БИЗНИНГ МУҲАББАТ
Кўз ишқаб фаришта, офтоб уйғонур
Қояларнинг юксак кошонасида.
Чечаклар оташин тож бўлиб ёнур
Асрий тоғларнинг чўнг пешонасида.
Пойимизда кулган жаннатул маъво
Чорлайди жон зотин севмакка фақат.
Бизда ҳам бу лаҳза шоҳликка даъво,
Бил: гадо эмасмиз бизлар, муҳаббат.
Негадир энг кўҳна ривоятларни
Гуллар оғушида оламиз ёдга.
Бахтдан умид этиб иноятларни
Биз етмоқ истаймиз ишқий муродга.
Шундоқ тепамизда гумбази само,
Ҳуррамликдан бошлар гир айланади,
Сен