Танланган асарлар. Носир Фозилов

керак! Нақ қулоқларингни кесиб оламан-а!.. – Чолнинг жаҳли чиқиб кетди.

      У шундай деди-ю, бирдан отининг бошини буриб, кета бошлади. Нима қилишимни билмай типирчилаб қолдим. Ўзи жаҳли чиқиб турганда кўнглига гап сиғармикан? Қирғовул берганга мулойим чол экан, деб ўйласам! Чол анча жойга бориб қолганда:

      – Асет! – дедим бўшашиб. – Анави масалани тағин айтолмадик-да.

      – Қайси масала?

      – Ота билан гаплашишни… – дедим орқасидан чолга ишора қилиб.

      – Вой эсим қурсин! Нега ҳали эсимга солмадинг?

      – Қайдам. Жаҳли чиқиб тургани учун…

      – Э, ўзи шунақа. Доим ҳазил қилиб юради. Кўрмадингми, менга қараб кўзини қисиб қўйди-ку?

      – Мен жаҳли чиқди, деб ўйлабман.

      – Сени қара-ю… Чақир! Қалли ота-а!..

      – Қалли бува-а!..

      Эшитди, ҳа, ана отининг бошини бизга бурди. Биз унга қараб югурдик. Югуриб кетаётиб, бўш боғланган эканми, қирғовул белимдан ечилиб тушиб кетди. Қўлимга олиб, ҳавода айлантира бошладим. У бирпас биз томонга қараб турди-да, қўлини бир силтаб, олға кета бошлади. Шу маҳал қандайдир бир чуқурга оёғим тушиб, икки метрча жойга учиб кетдим. Бўйнимдан ичимга қор кирди. Бундан нарига югура олмадим. Қор қалинлик қилди. Ўрнимдан туриб уст-бошимни қоқаётганимда эсимга тушиб қолди: қирғовулни ҳавода айлантириб чақираманми? Чол қирғовулни қайтиб бергани чақиришаётган бўлса керак, деб кетиб қолган. Ҳа, шундай!..

      Мана, тағин Қалли отани қўлдан чиқардим. Каникулим бўлса, ғизиллаб ўтиб боряпти. Синфдошларим олдига нима деб бораман? Шунча жойдан овора бўлиб келиб, тополмадим, десам ишонишармиди? Мендан ҳам лақмароқ одам бўлмаса керак дунёда. Қаранг-а, жуда ўрни эди-да! Гаплашардик, розилигини олсак бас эди. Э, хомкалла!

      – Қирғовулни буёққа бер! – деб қолди Асет қўлини чўзиб.

      – Нима қиласан?

      – Беравер, – деди у жилмайиб. Бердим. У қирғовулни эллик метрча нарига олиб бориб, бир бутанинг устига осилтириб қўйди-да орқасига қайтди. Ҳеч нарса тушунмадим. Асет қайтиб келди. Милтиққа ўқ солди. Кейин менга берди.

      – Ма, от.

      – Нега?!

      – Отавер.

      – Тентак бўлдингми? Ўлган қирғовулни ҳам отадими киши?

      Кейин ўзи ўгирилиб, тепкини босиб қолди. Қирғовулнинг пати сочилиб кетди. Асет стволдан гилзани чиқараётиб айёрона кулди.

      – Энди отиб олдик, десак ишонишади. Сочма кирди ичига…

      Асетнинг шумлигидан ҳайрон қолдим. Қуш билан овланган қирғовул гўштида сочма бўлмаслиги хаёлимга ҳам келмабди. Буни қаранг!..

      Асетнинг белидаги ўқдонда бор-йўғи учта ўқ қолибди. Мен ҳам отгим келиб кетди.

      – Мен ҳам бир отай? – дедим.

      – Нимани отасан?

      – Нима бўлса ҳам…

      Асет ўйлаб туриб:

      – Ма, манави қалпоқни қўяман, – деди.

      – Бўпти.

      Асет қалпоғини анча нарига олиб бориб қўйди. Мўлжалга олдим.

      – Қайси кўзимни қисай?

      – Чап кўзингни… Тилингни чиқарма! Ҳа, тепкини бос!

      Кўзларимни юмиб, тепкини босиб юбордим. Аввал нимадир елкамга бир уриб пақилладими ё аввал пақиллаб, кейин елкамга урдими, пайқай олмай