Моабит дәфтәрләре / Моабитские тетради. Муса Джалиль

шул хатны

      Куен кесәмдә,

      Үкенмәс төсле

      Идем шул чакны

      Хәтта үлсәм дә…

      Сугышта хатның

      Нәрсә икәнен

      Үзең беләсең.

      Хәзер менә шул

      Хатның иясен

      Килә күрәсем.

      Ике ел буе

      Хат язды; инде

      Ул кире какмас.

      Ник каксын икән

      Сугышта җиңеп,

      Дан алып кайткач!

      Поезд ашыга,

      Белгән шикелле

      Кемне илтәсен.

      Сержант елмая

      Һәм минут саен

      Капшый кесәсен.

      Ул балаларча

      Масаю катыш

      Карый тартынып.

      Бу танышлыкта

      Күпме җылылык,

      Күпме матурлык!!!

      Әйтәсем килде

      Шунда егеткә:

      – Ышан, – дип, – миңа,

      Шулай ашкынып

      Көтәдер, шиксез,

      Сине Ләмига.

      Күпме сержантта

      Хат аша шундый

      Дуслык тугандыр.

      Бар да ашкынып

      Хәзер дусына

      Кайта торгандыр.

      Яшәгез, кызлар,

      Бар масаерга

      Сезнең хакыгыз.

      Күпме батырлар

      Алып кайтты илгә

      Сезнең хатыгыз.

Октябрь, 1943

      ЯЗ ӨМӘСЕ

      Без кояшка килдек өмәгә,

      Кардан-боздан җирне арчырга.

      Вакыт инде кышка үләргә,

      Яз батырга юлны ачарга.

      Кыш кергәннән бирле капкадан

      Җир җитәрлек күрде «явызлык».

      Багор белән ваклап, ваткалап

      Җибәриек кышны агызып.

      Елгаларны япты, бикләде,

      Дулкыннарны итте ирексез,

      Чишмәләрнең юлын чикләде,

      Болыннарны итте күрексез.

      Ул киптерде нәфис гөлләрне,

      Бакчалардан куды кошларны.

      Сызганыек, дуслар, җиңнәрне,

      Ломга алыйк әрсез «дошман»ны.

      Боз астыннан чыксын елгалар,

      Дулкынланып ташып аксыннар.

      Торкылдашып күктән торналар

      Көмеш күлгә кире кайтсыннар.

      Җир тын алсын, кардан арынып,

      Баш калкытсын чирәм кырларда.

      Эшлик, дуслар, ярсып, кабынып,

      Көч һәм корал безнең кулларда.

      Кояш кадый алтын сөңгесен,

      Җир дә туйган инде бураннан.

      Гөрләвекләр гөрләп йөгерсен,

      Себер әйдә кышны урамнан!

      Кыш җиңелде. Ломны, көрәкне

      Иңгә салып, язгы үләннән

      Атлый-атлый дәртле, йөрәкле,

      Без кайтабыз җырлап өмәдән.

      Җилбердәтеп җитен чәчләрен,

      Умырзая безгә елмая;

      Кар астыннан суза чәчәген

      Бүләк итеп безгә Җир-ана.

Октябрь, 1943

      ТӨЗҮЧЕ

      Күкне чуарлап

      Йөзә болытлар,

      Болытка җитә

      Без салган йортлар.

      Һәрбер кирпече –

      Безнең кул көче,

      Нинди иҗатка

      Булдыклы кеше.

      Файдасыз яткан

      Таштан, балчыктан

      Чыга ул калкып

      Буш бер чатлыктан.

      Башта