Сайланма әсәрләр. 3 т. / Избранные произведения. Том 3. Нурислам Хасанов

беркемне дә көтми. Узды – бетте… Нәрсә көтәргә?»

      Каршы яктан килгән машиналар, Ринат уйларын кискенләштерергә теләгәндәй, выж да выж уза тордылар. Аларның «Жигули»е да җилдереп очты. Ринат дустының тизлекне яратуын сизде. Ул шөбһәләнә дә калды: «Үз чамасын белә микән?» – дип, аңа карап алды. Бераздан уйлары бүтән юнәлеш алды: «Моторлар гасыры! Ял итәргә барганда да ашыгабыз, бөтен куанычыбыз – ашыгу…»

      Ринат 90 саны өстендә дерелдәгән спидометр угына күз салды – кәеф амплитудасы да төрле тирбәлешкә күчеп үзгәрә иде. «Язмышың сыналганда, уй-тойгыларыңны үлчәүче приборлар гына юк. Ул «прибор» – кешенең йөрәгедер… Аны җансыз металларга тиңләп булмый. Юкса ул куаныч-шатлыклардан да мәхрүм булыр иде. Күрәсең, безгә вакыт-вакыт киеренке хисләр ялкынында дөрләп янулар да кирәктер…»

      Тынгысызлыкка уралган Ринат үзенең уйларында группадагы эшләренә кайтты. Эшкә барысы да килде микән? Реверс җыюда тоткарлык булмаса ярый ла… Юкса начальник әйтер: «Эшне мастерына тапшырган да үзе тынычланган», – дияр. Юк, тәртиптә булырга тиеш барысы да…

      Урман буена җиткәч, Кәшиф, сабыйларча куанып:

      – Тиздән кайтып җитәбез, биш кенә чакрым калды, – диде. – Чәчәк апайларга тиз генә кереп чыгарбыз да, тирес суалчаннары казып, күлгә сыпыртырбыз.

      Олы юлдан сулга борылуга, машина бик зур булмаган авылга – Җәйләүгә килеп керде. Зәңгәр тәрәзәле йортның чыршы такталардан яңа гына эшләнеп, олифланып та куелган сап-сары капка төбенә машина килеп тә кунаклады. Капкадан балкып чыккан ханым (шундый ачык кешеләр дә булыр икән!) Кәшифнең Чәчәк апасы иде. Менә ул, күлмәк изүләрен төзәткәләгәндәй итеп, хәл-әхвәл сораша-сораша, кунаклары янына килеп тә җитте.

      – Күңелем сизгән иде аны, уч төпләремә кадәр кычыткан иде – сез кайтырга булган икән. – Ул кулын башта Кәшифкә, аннары Ринатка сузды. – Әйдәгез, әйдә… Әле чәем дә кайнар. Теләсәгез, әйрән дә ясап бирәм.

      – Әйрән яса, Чәчәк апа! – диде Кәшиф, шатланып. – Чишмә күленә балыкка барырга кирәк булыр.

      – Ярар, ярар. Әле кайтып җитмәс борын балыкка ук китәсезмени?

      – Әйе.

      Кәшифнең Чәчәк апасы янә бер балкып алды һәм, Ринат ягына күз ташлап, сүзен дәвам иттерде:

      – И-и, безнең Кәшифкә балык җене кагылган инде аңа. Кечкенәдән шулай.

      Аның сүзләреннән Кәшифнең балачактан ук авыл белән элемтәсе өзелмәгәнлеге, туган телне шуңа яхшы белүе аңлашылды.

      – Әниең ни хәлдә соң?

      Чәчәк апасының төенчек-күчтәнәчләрне күтәрешеп керә-керешкә биргән соравыннан Кәшиф бераз уйчанланып калды.

      – Шул бер килеш инде… Сезгә күп итеп сәлам әйтте.

      – Рәхмәт инде, җаным, рәхмәт… – Ул янә Ринатка карады. – Иптәш егетең ни атлы соң?

      Сорауга Ринат үзе җавап бирде:

      – Ринат мин, Чәчәк апа.

      Хуҗа хатын көлмичә булдыра алмады. Бик килешле, табигый көлү иде бу.

      – Зөбәрҗәт апай дисәгез дә ярый инде.

      – Юк, Чәчәк апай булсын, чәчәк матур ич, – диде Ринат.

      – Именно!