Сайланма әсәрләр. 3 т. / Избранные произведения. Том 3. Нурислам Хасанов

«нокта»сын куйды – мичтән яңа гына тәгәрәп төшкән металл бүкән як-якка аксыл чаткылар чәчеп җибәрде. Пресс аны камырдай изәргә кереште.

      Әйе, аның прессы да үз көчен бер табар, клёпкаларны салкын килеш тә кысып китерер…

      Шушы хәлгә бер атна чамасы узганда, Ринат, ярдәмче механика цехына кереп, үз прессының инде производствода тәҗрибә куллану өчен ясала башлавына ышанып чыкты.

      13

      Хәния торып кухняга чыкканда, анда ике генә кеше бар иде. Берсе Вәкил хатыны – чәрелдек Рәмзия, икенчесе – Сәлимә, төскә-биткә чибәр, мөлаем ханым. Буй-сынында ук бертөрле горурлык сизелә.

      Кыйбла ягындагы зур тәрәзәдән мул гына булып иртәнге кояш нурлары үтеп кергән иде. Хәния бу балкышны таңга ачыла барган чәчәк таҗына охшатты. Ул тәрәзәләре кояшка караган кешеләрне бәхетле саный, елмайсалар, йөзләреннән шатлык ташыгандай тоела иде.

      Савыт-саба шалтырап куйды. Елан теледәй сузылып, тагын бер плитәдә газ ыжгырып кабынды.

      Эленке-салынкылык килеш-килбәтенә, хәрәкәтенә сеңгән, шунлыктанмы тутырган тавыктай йомры гәүдәле булып калган Рәмзия арты белән үз өстәле читенә терәлде дә Хәниягә сүз катты:

      – Синеке дә эшлиме бүген? – Моның белән ул бу шимбәдә ире Вәкилнең дә эшләвен искәртте һәм, балык чистарткан пычагын суда чайкарга онытып, кулында тотып торды.

      – Эшли, – диде Хәния, кәбестә турарга керешкән җиреннән башын күтәрми генә. – Безгә кешеләр кебек ял итәргә язмаган инде. Кухня саклаудан баш чыкмый…

      Рәмзия теләп килеште һәм балаларча беркатлылык белән авызын ерды. Ул йомры иңбашларын талпындырып алды.

      – Шул шул менә, шайтан бәхетеңә төкергәч… Синеке, ярый әле, эчми. Тыныч, ичмасам… Минеке кебек теңкәгә тимидер…

      «Күрше тавыгы күршегә күркә булып күренә. Кемгә ничектер…»

      Гадәттәгечә, ирләр яманлауга корылган бу сөйләшү Сәлимәгә ошамады. Ул Рәмзиягә карап алды да, ай-һай, теңкә-бәгырьләреңә тисәләр, мондый ук пошмас җан булмас идең дигәндәй әйтә куйды:

      – Ир кадерен белмисез әле сез. Җай, көй дигән нәрсәләрнең хикмәтләрен аңлап бетермисез… Менә мин үз-үземә аптырый торган идем, нигә, мәйтәм, шул нәрсәләрне бераз алданрак аңламадым икән, дип. – Сәлимәнең алсу бит чокырына кояш нуры төшеп кунды. Җете кызыл халаты сылу тәненә ияреп тибрәлде. – Ирләрнең, җаным, вакытында күңелләрен күрә белсәң, алар синең яныңда балык кебек йөзеп йөри.

      Әйтерсең бу сүзләр Хәниягә атап әйтелде, ул сиздерми генә башын читкә борды. Рәмзиянең авыз ерылган иде.

      – Әйе, чынлап!.. – диде Сәлимә. – Әле юк-бар эшләреңне табып, яныңнан китми бөтереләләр. Инде шулчак: «Кит әле моннан, чукындың инде!..» – дип, тыр да пыр килсәң – бетте, рухлары сына, ризыкның тәме югала. Ирләр кылын дөрес чиртә белмәсәң, гауга чыкканын көт тә тор…

      Шушы сүзләрдән соң Рәмзиянең ерык авызы томаланды. «Миңа төрттергән була тагы. Бар кеше дә синең кебек матур елмаеп сөйләшә белми шул. Культурный, имеш!»

      Ләкин Сәлимә кемне дә булса үпкәләтер өчен сөйләми иде бу сүзләрен. Ул