Мени ёлғиз қолдирма. Зеус Кабадайи

уринма»Чарчайсан!

      ТАНИШИШ ТУРЛИ ХИЛ, АЙРИЛИҚ ЖАФОСИ ЎХШАШ

      Ҳеч нарсани билмоқчи эмасдим. Ҳеч нарса билмаслик яхшироқ. Чунончи, ошиқ бўлишни, ишқ нима эканини билишни истамас эдим. Жуда бўлмаганида жафо чекмаган бўлардим. Тушунсангчи, ҳозиргача ҳеч ошиқ бўлмадинг, лекин охироқибат бир яхши кишини топасан, ошиқ бўлиб, бирга умргузаронлик қиласан. Бу жуда ғаройиб орзу, шундай эмасми?

      Баъзилар «Ошиқ бўлиш яхши», дейишади. Мен ҳам шу фикрдаман. Ошиқлик бир марта бўлсин, бўлганида ҳам ҳақиқий бўлсин! Шамолда у ёқдан бу ёққа учадиган бир парча қоғоздек бўлишни хоҳламайман. Ҳаётимга кириқб келган киши билан гоҳ у ёққа, гоҳ бу ёққа судралдим. Уст-бошим кир бўлди. Ташлаб кетилган киши бошқа бировга ишониши мумкинми?

      Эҳтиёжсиз яшашдан яхшиси йўқ. Бошқа кишига озор бермайсан.

      Суймаган инсон билан яшаяпсан, дейлик, сен унинг олдида ўзингни гуноҳкор сезмайсанми? Мен гуноҳ орттиришдан ҳам, афсус-надомат че кишдан ҳам қўрқадиган бўлиб қолдим. Бу балки ўзимдан кўра кўпроқ бошқаларни ўйлаганимдан бўлса керак.

      Энг яхшиси – ҳеч нарса билмаслик. Айниқса, мени севмаслигини билишни истамасдим. Буни қара-я, умрингнинг ҳар дақиқасини унга бағишлайсан ва охирида у сени ҳеч севмаган бўлиб чиқади.

      Буни билиш инсонни қаттиқ азобга солади.

      Мен азобландим, боз устига жуда азобландим.

      Иккимизнинг биргина ўхшаш жиҳатимиз, тўғрироғи, сен билан менинг, ҳатто бутун дунёнинг ўхшашлиги: танишувлар турли хил, айрилиқ жафоси эса ўхшаш.

      Сен севгилинг билан қаҳвахонада, интернетда ёки кўча-кўйда танишган бўлишинг мумкин. Бошқа замонда, бошқа маконда, бошқача шароитда турмуш кечирган бўлишингиз мумкин. Лекин айрилган вақтингиз… Севгилимиз бизни ташлаб кетган он… Ана шунда айни ҳис-туйғуларни бошдан кечирамиз.

      Танишувлар турли хил, аммо айрилиқ жафоси ўхшаш. Шу боисдан сен ҳам, мен ҳам бир-биримизни шунчалик яхши тушунамиз. Шу боисдан денгиз соҳилида ўтирган вақтимизда, ҳатто ютина олмаймиз. Ютина олсак-да, жафолар гирдобида қоламиз. Соатлаб ўйга чўмамиз, хотиралар денгизига ғарқ бўламиз.

      Нафасимни ичимга ютиб, сени бағримга босишни ва «Кел, елкамга бош қўйиб йиғла», дейишни шунчалар истар эдимки… Лекин сен барибир мени ёнингда деб ҳис қил, хўпми? Ҳа, шу лаҳзада ёнингда бўлмаслигим мумкин, аммо бу ёнингда эмасман, деган маънони англатмайди. Биламан, якка-ю ягонам, кошки шу паллада мен ҳам ҳеч нарса билмасайдим, деяпсан. Кошки билмасайдик. Лекин сен билан мен ишқни охиригача биламиз ва умримизнинг охиригача шундай бўлиб қолади. Умримизнинг сўнгигача бунинг жабрини чекамиз.

      Буни ҳис қилмаганлар борми?

      Бор.

      Бўлмайдими?

      Дунёда севги нималигини билмайдиган миллионлаб инсонлар бор. Лекин сен билан мен бу тоифага кирмаймиз. Ҳамиша севамиз. Жафосини тортсак-да, кулишни ҳам биламиз. Севгининг энг аччиқ онларини ҳам биламиз, бу севги кучи билан ҳаётда олға қадам ташлашни ҳам биламиз. Чунки сен билан мен мана шунақамиз, бу бизнинг ўзлигимиздир.

      Севамиз, севиламиз. Бошқалар каби бўлолмаймиз. Ўйин ўйнамаймиз, ниқоб