Мени ёлғиз қолдирма. Зеус Кабадайи

қўйиб турай…

      Энди ишқ тугаб-битганини, биров бировни севмаслигини биласанми-йўқми, билмайман. Мен эса кўпдан бери ҳеч кимни севмайдиган бўлдим. Мана шунақа, ёлғиз қолдим.

      Сенга нисбатан ичимда илиқ туйғулар бўлган чоғи бу туйғуни бирга кучайтира олсайдик, балки қолишим учун бир баҳона топилган бўларди. Лекин энди нима учун, кимни деб қолмоғим мумкинлигини ҳам, ким учун курашишим кераклигини ҳам билмайман. Инсон ўзига ўзи бу саволни берганидаёқ жавоби тайёр бўлиши даркор. Акс ҳолда қолишдан ҳеч бир маъноси йўқ.

      Ўз-ўзимча, ёлғиз яшасам, нимага эга бўламан? Ўзим гапириб, ўзим тинглаб ўтиравераманми?

      Балки борган жойимда оила қуришим мумкиндир, лекин ҳеч ким бунга кафолат бера олмайди.

      Йўл – кафолат эмас, ҳали амалга ошмаган бир ваъдадир, холос.

      Аммо йўлда эканман, ўзим истагандай инсонни топсам, балки оила қурарман. Мана шу эҳтимолни кўзлаб юришнинг ўзи ҳаётни маъноли қилади.

      Бўлмайдими? Менимча, бўлади…

      Балки фарзандим ҳам бўлар.

      Ўйлайманки, масаланинг моҳияти оиладан бошланади, севгисизлик билан йўғрилиб, ишончсизликка, ундан алоқага, дўстсиз қолишга олиб боради.

      Муаммо нимада эканини топдим…

      Лекин ҳануз ечим йўқ. Ўттиз бир йилдирки, шу ҳаводан нафас оламан, шу маҳаллада яшайман. Сен неча йилдан бери бу ердасан – билмайман, аммо мен ўттиз бир йилдирки, шу ердаман.

      Заррача фойда кўрмадим, фойда кўришни ҳам истамадим. Чунки фойда кўрадиган бирон сабабнинг ўзи йўқ.

      Сенга фақат шундай ваъда бераманки, қаерга кетсам, кетай, лекин ёзишдан воз кечмайман! Сўзлашмасак-да, сенга ёзаман ва қаерга кетсам кетай, бахтли бўламан.

      Бу ерда ҳеч нарса қилмайман, бироқ ўша ерда, борган жойимда бахтли бўлиш учун қўлимдан келганини қиламан.

      Балки оила қуриб, дунёни ўзгартириш учун ҳаракат қиларман. Ваҳоланки, мижозим суст ва мендан бола бўлмайди.

      Майлига… Буни ким ҳам билиб ўтирибди…

      Жаҳонда барча инсонлар ва ҳамма нарса ўзгарди, ривожланди, фақат мен олға юролмадим. Шундайми?

      Ҳеч бўлмаса, арпа бўйи ўсмаганимдан кейин ўзимни жарга улоқтирганим янада яхшироқ.

      Ҳаёт шуниси билан гўзал, борадиган жойимда бахт топаман. Агар топсам, албатта, сенга хабар бераман.

      Сен ҳам келасан, хўпми? Вақт ўтиб бормоқда, айрилиқ они яқинлашмоқда. «Мени ҳам олиб кет» деганингни эшитяпман. Лекин сени олиб кетолмайман. Сен шу ернинг одамисан.

      Таассуф, бу уйга кўчиб келганимда манави ойна шу ерда эди. Аммо сўз бераман, борган жойимда бахтли бўламан!

      Мендан озмунча азоб кўрдингми?..

      Ўзингни асра, хўпми?

      Барчага тўғрисини айтасан, биламан.

      Аммо баъзан одамларга яхши ёлғонлар сўйла, худди менга қилганингдай қилма!

      Хафа бўламан.

      Сени соғинишимни биламан, дўстим.

      Ягона дўстим – ойнам…

      Яхши қол.

      МЕНИ КЕЧИР

      Мени кечир…

      Биламан, бориб турган аҳмоқман! Ҳалиги, ҳаммаси тамом бўлди, дейсан-у, аммо бунга