Двое на вуліцы. Янка Сіпакоў

за столікам над кнігаю – і мне здалося, што ўсё тое паўтараецца зноў. Таму я, нібы ў сне, не разумеючы, што раблю, палез адхінаць і вашы валасы. Даруйце, – закончыў Алег сваю казку.

      Ён не глядзеў на дзяўчыну, але адчуваў, што яна з прыцемненага кутка ўважліва сочыць за ім – не ведае, верыць ягонаму прызнанню ці не; у яго словах адчувалася праўда, але ж таксама закрадвалася і сумненне: а ці не чарговы гэта ход залётніка?

      – А дзе ж ваша жонка зараз? – халаднавата спыталася яна.

      – Зараз я халасцяк.

      – Вы развяліся?

      – Не, яна пакінула мяне. – Гэтае малое і, як яму здавалася, зусім наіўнае яшчэ дзяўчо выклікала ў яго нейкі дзіўны давер, і ён гаварыў ёй шчыра, не маніў: – Яна пайшла ад мяне, а на стале пакінула запіску: «Жыві як хочацца». Вось я і спрабую жыць, як мне хочацца.

      – І што – вам падабаецца вось так сустракаць Новы год?

      – Лічыце, што падабаецца.

      – А мне не, – сумна прызналася яна, памаўчала крыху, а затым дадала: – Новы год, мне здаецца, не дарожнае, а хатняе, сямейнае свята.

      Дзяўчына, відаць, паверыла ў шчырасць гэтага дзіўнаватага чалавека, з якім не так даўно нават пасварылася, і расказала яму пра сябе.

      Наташа, так звалі яго спадарожніцу, працавала афіцыянткай у рэстаране, сябравала з прыстойным хлопцам, таксістам Жэнечкам, – ён часта прыязджаў па яе пасля закрыцця рэстарана і адвозіў дадому. Яны дамовіліся разам сустракаць сёлета Новы год, Наташа папрасілася, каб яе вызвалілі ад працы ў навагоднюю ноч, але якраз сёння – ой, даруйце, ужо ўчора – даведалася, што ў Жэнечкі яна не адна: другой сваёй каханай, выхавальніцы дзіцячага сада, ён нібыта паабяцаў нават хуткае вяселле. Калі прыехаў Жэнечка, яна насварылася, накрычала на яго, а пасля расплакалася ад крыўды, што не стрымала сябе, і вось нечакана апынулася ў гэтым цягніку, які ішоў у бок ціхага, непрыкметнага гарадка, дзе жыла Наташына мама.

      Шчыра прызнаўшыся адно аднаму ў сваіх крыўдах, яны нібыта сталі між сабою больш блізкія, уважлівыя, як радня – праўду кажуць, што гора заўсёды радніць людзей і абуджае ў іх дужа дарагое для чалавецтва пачуццё, на якое сёння, здаецца, ёсць дэфіцыт, – абуджае спагадлівасць.

      Алег бачыў, як Наташка, амаль дзяўчо яшчэ, з нейкай не зусім знаёмай і ёй самой мацярынскай адданасцю спрабуе супакойваць яго – што ж, інстынкт мацярынства ў бядзе абуджаецца, відаць, перш за ўсё, – і яму было трохі смешнавата ад яе клопатаў, але ж было і хораша, бо ён адчуваў, што ўсё гэта яму падабаецца.

      У Наташыным гарадку – поезд далей не ішоў – яны выйшлі з вагона. Было холадна, падаў мокры снег. Яны доўга хадзілі па начным і бязлюдным пероне. Наташка ўжо хацела вяртацца разам з ім назад, але ён адгаварыў малую: