Qum fırtınası. Джеймс Роллинс

üzünü rəfiqəsinin çiyninə sıxaraq onun necə titrədiyini hiss etdi.

      Adətən dözümlu və güclü olan Kara heç vaxt gizlətmədiyi səmimi qorxunun dərinliyində təccübləndi. Axı o, atası ölən vaxtdan etibarən sevgisini bu cür nümayiş etdirməmişdi. O zaman onlar ikisi də gənc idi.

      Kara həyəcandan əməlli-başlı titrədi.

      – Əgər səni itirsəydim, mən neylərdim?

      O, Safiyəni möhkəm qucaqlayıb özü də təsəlli axtararaq, ona təsəlli verirdi.

      Safiyənin gözlərindən yaş gəldi. O, başqa ağuşları və buna oxşar sözləri xatırladı: “Mən sənsiz yaşaya bilmərəm”.

      Anası avtomobil qəzasında öləndə Safiyənin cəmi dörd yaşı vardı. Atası da o vaxt sağ olmadığı üçün Safiyəni uşaq evinə verdilər. Bura, damarlarında qarışıq qan axan uşaq üçün dəhşətli bir yer idi. Bir ildən sonra Kensinqton ailəsi onu himayəyə götürdü ki, o, balaca Kara ilə oynasın. Safiyə həmin günü pis xatırlayırdı. Onun dalınca hündür bir kişi gəlmişdi. Bu, Karanın atası Recinald Kensinqton idi.

      Safiyəni ayrıca otağa apardılar. Qızlar yaşıd olduqlarına və coşqun xasiyyətləri ilə seçildiklərinə görə tez dostlaşdılar. Onlar gecələr yorğanı başlarına çəkib bir-birlərilə ən gizli sirlərini bölüşüb, öz arzularından danışır, gündüzlərsə xurma palmalarının arasında oynayıb kinoya qaçırdılar. Gözəl zamanlar idi – nəhayətsiz şirin yay.

      Qızların on yaşı olanda lord Kensinqton Karanın iki illik İngiltərəyə oxumağa gedəcəyini elan etdi. Xəbərdən qulağı tutulan Safiyə üzr istəmədən stolun arxasından durub qaçdı. O, öz otağına çəkilib dəhşətlə uşaq evinə dönəcəyini təsəvvür edərək, özünü heç kimə lazımlı olmayıb, qutuya qoyulan oyuncaq kimi hiss etdi. Amma Kara onu axtarıb tapdı.

      “Mən sənsiz yaşaya bilmərəm”, – deyərək rəfiqəsini qucaqlayıb, göz yaşları içində inandırdı. – “Atamı sənin mənimlə getməyin üçün üçün razı salacam”.

      Və o, buna müəssər oldu.

      Safiyə Kara ilə birgə iki illik İngiltərəyə yollandı. Onlar ən yaxın rəfiqə kimi, bacı kimi oxuyurdular. Omana ayrılmaz halda qayıdıb, təhsillərini Məsqətdə bitirdilər. Və hər şey Karanın səyahətdən sonra ova çıxmağı üçün evə döndüyü günə qədər yaxşı idi. Bu ov onun günəşdən yanıb, dəhşətdən ölən ad günü vaxtına salınmışdı.

      Atası onunla deyildi. Rəsmi məlumatlarda deyirdi ki, Recinald Kensinqton karst qatının parçalanması zamanı yıxılaraq həlak olmuşdu. Onun cəsədi isə tapılmamışdı.

      Həmin vaxtdan Kara başqalaşmışdı. O, əvvəlki kimi Safiyəni öz yanında saxlayırdı. Hərçənd ki, bu əvvəlki kimi səmimi dost-luq yox, vərdiş edilmiş bir saxlama idi. Kara özbaşına təhsil al-mağa getdi. Bundan başqa, onun üzərində atalıq təşəbbüsünün məsuliyyətinin ağırlığı dayanırdı.

      Kara Oksfordu on doqquz yaşında bitirdi. O, tez bir zamanda özünü uğurlu bir maliyyəçi kimi göstərə bildi və hələ universitetdə oxuyarkən atasından qalan kapitalı üç dəfə artırmağı bacardı. “Kensinqton neft quyuları” kompaniyası öz fəaliyyətini kompüter texnologiyaları ilə məşğul olaraq, torpağın şoranlaşması ilə mübarizə apararaq, yeni sahələrdə və televiziyalarda inkişaf etdirərək böyüməyə başladı. Bununla belə, Kara ailə varının mənbəyi olan neft haqqında bir dəqiqə də olsun unutmurdu. “Kensinqton quyuları” neftçıxarmada əlverişli sazişlər üçün mübarizədə qüdrətli “Halliberton” korporasiyasını ötüb keçdi.

      Kara yalnız neft kompaniyasını deyil, Safiyəni da unut-mamışdı. O, rəfiqəsinin təhsili, o cümlədən, Oksfordda altı illik oxumağı üçün pul ödəməyə davam edirdi. Safiyə arxeologiya üzrə doktorluq dissertasiyasını müdafiə edib “Kensinqton quyularında” işə qəbul edildi. Daha sonra Karanın Britaniya muzeyindəki övladlarına – əsası Recinald Kensinqton tərəfindən qoyulan, Ərəbistan yarımadasından yığılmış arxeoloji sərvətlərə qəyyumluq etməyə başladı. Onun başladığı bu iş Karanın rəhbərliyi altında daha da çiçəklənərək dünyanın ən böyük kolleksiyalarından biri kimi böyüyüb çoxaldı. İki ay əvvəl Səudiyyə Ərəbistanının kral ailəsi bu əntiq eksponatları Ərəbistan yarımadasına qaytarmaq üçün onu almağa cəhd etdi. Şayiələrə görə ehtimal edilən sövdələşmə yüz milyon funt dəyərində qiymətləndirildi.

      Kara bundan imtina etmişdi. Onun üçün atasından qalmış özünəməxsus bu memorial istənilən puldan daha qiymətli idi. İndiyə qədər onun bədəni aşkar edilməsə də, ancaq, burada, Britaniya muzeyinin bu ucqar cinahında onun Ərəbistanın tarixi və zənginliyi ilə dolu olan sərdabəsi yerləşirdi.

      Safiyə rəfiqəsinin çiyinləri arxasından real vaxtda bu qədər güc sərf etdiyi işin tüstüləyən xarabalığının görüntüsünü yayımlayan monitora baxırdı. Yalnız kolleksiyaların itməsinin Kara üçün nə demək olduğunu tapmaq qalırdı. Yəqin bu, onun atasının qəbrinin təhqir olunması ilə müqayisə olunurdu.

      – Kara… – Safiyə başladı. O, ümid edirdi ki, rəfiqəsi bu dəhşətli xəbəri onun narahatlığını bölüşə biləcək birindən eşitdiyi təqdirdə qaçılmaz olan bu zərbə yumşalacaq. – Bilirəm, Edqar artıq mənə deyib.

      Karanın səsində çaşqınlıq hiss olunmurdu. Adət halını almış hökmranlıq ona qayıdırdı. Şübhəsiz, kolleksiyaların onun Səu-diyyə krallığı ailəsinin təklifindən imtina etməsindən sonra, çox keçmədən itməsi Karada şübhələr yaradırdı. Gənc qadın burada iştirak edənərə nəzər saldı.

      – Nə baş verib? Bunu kim edib?

      Ledi Kinqstona ləngimədən videomüşahidənin yazısını geriyə çevirməyi təklif etdilər. Bu anda Safiyə onu görəcəklərini heç kimə bildirməməsi üçün ciddi xəbərdar edildiyini xatırladı. Karaya bu barədə heç nə demədilər. Zənginlik öz imtiyazlarına malikdir.

      Safiyə monitorun ekranından çevrilib diqqətlə Karanı izləməyə başladı. O, Karanın görəcəyi səhnələrin ona necə dəhşətli sarsıntı verəcəyindən ehtiyat edirdi. Safiyə gözucu partlayışın sonuncu parlaq işartısını gördü. Bundan sonra ekran söndü. Bütün baxış zamanı Karanın üzü elə hərəkətsiz qaldı ki, sanki, mərmərdən oyulmuş ilahə Afina dalğınlıqla yüklənmişdi.

      Kara yavaş-yavaş gözlərini yumdu. Bu, dəhşət və qorxudan deyil, – Safiyə rəfiqəsinin əhvalını çox yaxşı bilirdi – dərin rahatlıqdan irəli gəlirdi. Karanın dodaqları demək olar ki, yalnız Safiyənin qulağının eşidə bildiyi yeganə bir sözü tələffüz edərək səssiz pıçıltı ilə tərpəndi.

      Nəhayət ki…

      2

      Tülkü ovu

      14 noyabr, şərq saat qurşağı vaxtı ilə 07:04.

      Ledyard, Konnektikut ştatı

      Uğurlu ovun açarı səbirdir.

      Peynter Krou öz doğma torpağında dayanmışdı. Dədə-babalarının tayfası bu yeri Maşantaket – “ot basmış qalın meşə yeri” adlandırırdı. Ancaq, orada – Peynterin gözlədiyi yerdə nə meşə, nə quşların nəğmələri,