Qum fırtınası. Джеймс Роллинс

İngiltərə

      Safiyə sarı-qara rəngli qadağan lentinin qarşısında dayandı. O, həyəcan və soyuqla mübarizə apararaq əlləri ilə özünü qucaqladı. Hava tüstünü canına hopdurmuşdu. Polis qadağan lentinin qarşısında dayanmış Safiyəyə muzeyə keçmək üçün yol açdı və diqqətlə onun şəkillərinə baxdı. O, anlayırdı ki, polisə uyğunluq tapmaq heç də asan olmayacaq. Gənc polis şəkildə üzü südlü kofe rəngli, göyümtül-qara saçları arxaya daranmış, yaşıl gözləri yüngülvari tünd şüşələri olan eynəyin arxasından baxan otuz yaş civarında bir qadın görürdü. Ancaq indi onun qarşısında başdan ayağa qədər islanmış, açıq pırtlaşıq saçları islanmış bir bükümlə üzünə yapışan qadın dayanmışdı. Onun çaşqın və heyrətli baxışı hasarlamadan uzaqlara yönəlmişdi. Orada fövqəladə xidmətin əməkdaşları işgüzarlıqla ora-bura vurnuxurdular.

      Qadağan lenti boyunca foto işartıları bərq vuran jurnalist-xronikaçılar yığılmış, televiziyanın xəbərlər buraxılışının briqadası-nın furqonları dayanmışdılar. Safiyə yanğınsöndürən və polis maşınlarının arasında kuzasında avtomatik tüfənglərlə silahlan-mış əsgərlərin oturduğu iki hərbi yük maşınının olduğunu gör-dü.

      Kütlə içində terror aktı variantının istisna olunmaması haqda söhbətlər gedirdi. Safiyə bu barədə qadağan lentini keçmək istəyərkən yanından keçdiyi bir jurnalistdən eşitdi. Onun ərəb qadını olduğunu dərhal müəyyən etdilər və bir çox şübhəli nəzərlər ona zilləndi. Safiyə bu adamların düşündüyündən fərqli olaraq terrorizm haqqında məlumatı ilkin mənbələrdən eşitmişdi. Bununla belə, o da səhv edə bilərdi. Ola bilsin ki, onda həyəcanın hipertrofir hissi adlanan və adətən təlaşlanmadan sonra yaranan təqib olunma maniyası vardı.

      Safiyə izdihamın arasından çətinliklə keçdi. Bütün bu vaxt ərzində o, fikrini onu qarşıda gözləyən hadisələrə cəmləyərək dərindən nəfəs almağa çalışırdı. O, çətir götürmədiyi üçün peşman olmuşdu, çünki, kapitan Hoqanın zəngindən sonra dərhal əyninə yalnız xaki rəngində boş şalvar və ağ gül rəngli kofta geyinib çıxmağa macal tapa bilmişdi. O, üstdən çiyninə bir plaş atmışdı, ancaq, çətirini isə tələskənlikdən qapının yanındakı asılqanda saxlamışdı. Safiyə yalnız aşağı düşüb yağışın altına qaçanda çətiri yadına düşdü. Amma, dördüncü mərtəbəyə qayıtmadı.

      O, muzeydə nə baş verdiyini bilməlidir. Safiyə son on ilini bu kolleksiyaların yaranmasına həsr etmişdi və dörd ildir ki, muzeyin tədqiqat proqramlarına başçılıq edir. Onun hansı işi məhv olub? Başqa nəyi xilas etmək olar?

      Safiyə polis zəncirindəki buraxılış məntəqəsinə çatana qədər narın yağış gücləndi. O, tamamilə islanmışdı. Safiyə soyuqdan büzüşmüş halda polisin onun sənədlərini yoxlayıb bitirməsini gözləyirdi.

      – Keçə bilərsiniz, – o, nəhayət dilləndi. – İnspektor Semuelson sizi gözləyir.

      Digər polis Safiyəni muzeyin cənub girişinə qədər ötürdü. O, nəzərlərini portik sütunlarına yönəltdi. Bina sanki bank seyfi möhkəmliyini, hansısa bir sarsılmazlığına əks etdirirdi və buna şübhə yeri qoymurdu. Bu günkü gecəyə qədər bu, belə də davam edirdi.

      Polis Safiyəni binanın içinə, pilləkənlərlə aşağı ötürdü. Onlar üstündəki lövhədə “Ancaq muzey əməkdaşları üçün” yazılmış qapıdan keçdilər. Safiyə onu aşağı mərtəbədə yerləşən təhlükəsizlik xidməti mərkəzinə apardıqlarını anladı.

      Qapıda silahlı mühafizəçi növbə çəkirdi. O, Safiyənin gəlişindən xəbərdar olduğu üçün başını yelləyib qapını taybatay açdı. Safiyəni müşayiət edən polis onu tamamilə ağsaç, mülki geyimli qaradərili bir kişiyə təhvil verdi. O, Safiyədən bir neçə qarış hündür idi. Zəncinin üz dərisi çəkmə böğazını xatırladırdı. Safiyə onun yanaqlarında cod tük qatının olduğunu gördü. Yəqin ki, onu yataqdan qaldırmışdılar, o isə üzünü qırxmağa macal tapmamış cəld bura qaçıb gəlmişdi. Zənci öz əzələli əlini ona uzatdı.

      – İnspektor Cefri Semuelson, – o, özünü təqdim etdi. – Xahişimizə operativ cavab verərək bura gəldiyinizə görə, sizə təşəkkür edirəm.

      Onun səsi əl sıxması kimi sərt idi. Danışmaq üçün həddən artıq həyəcanlı olan Safiyə başını yellədi.

      – Doktor əl-Məaz, xahiş edirəm, mənim arxamca gələsiniz. Partlayışın səbəbini aydınlaşdırmaq üçün bizə sizin köməyiniz lazımdır.

      – Mənim? – Safiyə çətinliklə səsini çıxardı.

      Onlar mühafizəçilərin ağzınacan adamla dolu olan istirahət otağından keçdilər. Deyəsən muzeyin bütün mühafizə xidməti, təcili evlərindən çağırılmış bütün növbələrdən olan işçilər bura yığılmışdılar. Safiyə onların bəzilərini tanıyırdı, amma indi hamı ona elə baxırdı ki, sanki onu ilk dəfə idi ki, görürdülər. Onların yanından keçəndə boğuq səslər sakitləşdi. Ola bilsin ki, mühafizəçilər onun muzeyə dəvət olunduğunu bilirdilər. Amma çağırışın səbəbini Safiyənin heç də özündən çox bilmirdilər. Və bununla belə onların sükutu açıq-aydın şübhələrlə dolu idi.

      Safiyə narahatlıq hissi keçirsə də, bayaqdan bəri ona hakim kəsilmiş əsəb hissini özündən kənar edib çiyinlərini düzəltdi. Axı, bunlar onun kolleqaları, iş yoldaşlarıdır. Ancaq, bununla belə, onun keçmişi hamıya çox yaxşı məlum idi.

      İnspektor Semuelson Safiyəni boş dəhlizlə ən sonuncu otağa apararkən onun beli heç vaxt gümrahlaşmayacaq kimi yorğunluqdan əyildi. Video müşahidə sisteminin monitorlarının qabağını tutduğu oval yer adlanan yuvanın orada olduğu ona məlum idi. Safiyə içəri girən kimi ən birinci ortaboylu, enlikürəkli və ortayaşlı mühafizə xidmətinin rəisi Rayan Flemminqi gördü. Daz başından və əyri burnundan onu dərhal tanımaq olurdu. Bu burnu ilə o özünə Keçəl Qartal ləqəbi qazanmışdı. Onun yanında hərbi mundir geyinmiş, koburasında dolu tapança olan, hündürboylu bir kişi var idi. Onlar bütöv bir monitor texnikasının işinə rəhbərlik edən şəxsin arxasında dayanıb, onun çiyinləri üstündən baxırdılar. Safiyə gələndə, hər kəs ona tərəf çevrildi.

      – Doktor əl-Məaz, Kensinqton qalereyasının nəzarətçisi, – Flemminq onu təqdim edib əlini yelləyərək Safiyəni yaxınlaşmaq üçün dəvət etdi.

      Safiyə muzeyə gələndə Flemminq adi bir mühafizəçi işləyirdi. İndi o, təhlükəsizlik xidmətinə rəhbərlik edirdi. Dörd il bundan əvvəl Flemminq Kensinqton qalereyasından İslamaqədərki dövrə aid olan bir heykəlin oğurlanmasının qarşısını almışdı. Məhz həmin sayıqlığına görə o, indiki vəzifəsinə layiq görülmüşdü. Kensinqton ailəsi onların nəzərində fərqlənənləri mükafatlandırmağı bacarırdı. Və o vaxtdan da, Flemminq həm Safiyəyə, həm də onun qalereyasına xüsusi qayğı ilə nəzarət edirdi.

      İnspektor Semuelson Safiyəni monitorun qarşısına gətirdi. Flemminq əlini onun çiyninə vurdu və bu zaman onun gözlərində başsağlığı ifadəsi yarandı.

      – Həqiqətən, çox təəssüf edirəm. Sizin qalereya, sizin işləriniz…

      – Biz çox şey itirmişik?

      Flemminq sanki