Balaca və Karlson. Астрид Линдгрен

etiraz etmək istədi.

      – Doğrudur, ancaq…

      – Ancağı-zadı yoxdur! – Karlson onun sözünü acıqla kəsdi. – Əgər sən başına adyal salsan, onda səni görməyəcəklər. Mən də başıma adyal salacağam, ona görə məni də görməyəcəklər. Yazıq, balaca Betan, məni görmək ona nəsib olmayacaq!

      Karlson çarpayının üstündən adyalı çəkib başına saldı.

      – Bura gəl, tez ol, yanıma gəl, – o, Balacanı səslədi. – Gəl mənim çadırımın altına.

      Balaca adyalın altına girdi və hər ikisi sevinclə xısın-xısın gülüşdü.

      – Betan qonaq otağında çadırın gəzməsinə etiraz etməmişdi ki! Çadır görəndə bütün insanlar sevinirlər. Hələ üstəlik, içində fənər yanan bir çadır! – bunu deyib Karlson fənəri yandırdı.

      Balaca heç də əmin deyildi ki, Betan çadırı görəndə çox sevinəcək. Ancaq Karlsonla yanaşı qaranlıq çadırda durmaq, üstəlik, fənərlə içərini işıqlandırmaq elə maraqlı idi ki…

      Nəhayət, çadır qapıya sarı irəliləməyə başladı. Balaca Karlsonun dalınca gedirdi. Xırdaca, totuq əl adyalın altından çıxıb qapını açdı. Çadır qalın pərdə ilə qonaq otağından ayrılan dəhlizə çıxdı.

      Karlson pıçıldadı:

      – Sakit, bircə sən sakit ol!

      Çadır səssizcə dəhlizi keçib pərdənin qabağında dayandı. Betan ilə Pellenin danışığı indi nisbətən aydın eşidilirdi. Amma yenə də heç nə başa düşmək olmurdu. Qonaq otağının işığı yanmırdı. Betan ilə Pelle yarıqaranlıqda oturmuşdular, görünür, pəncərədən düşən işıq onlara kifayət edirdi.

      Karlson pıçıldadı:

      – Çox yaxşı. Mənim fənərimin işığı qaranlıqda lap gur görünəcək.

      Lakin hər ehtimala qarşı əvvəlcə o, fənəri söndürdü.

      Çadır ehmalca pərdəni çəkib qonaq otağına girdi. Betan ilə Pelle qarşı tərəfdə balaca divanın üstündə oturmuşdular. Çadır ehmalca onlara yanaşırdı.

      – Betan, mən indi səni öpəcəyəm, – Balaca xırıltılı oğlan səsi eşitdi.

      – Yaxşı, – Betan razılıq verdi və yenidən sakitlik yarandı.

      Çadırın qara kölgəsi yavaş-yavaş divana yaxınlaşırdı. Artıq divana bir neçə addım qalmışdı, Betan ilə Pelle isə heç nə duymurdular. Onlar dinməzcə oturmuşdular.

      Pelle cəsarətsiz səslə dedi:

      – Betan, indi də sən məni öp.

      Cavab gəlmədi, çünki bu vaxt fənərin gur işığı qaranlığı yararaq düz Pellenin üzünə düşdü. Pelle yerindən sıçradı, Betan çığırdı. Bu vaxt dəhlizə sarı uzaqlaşan qəhqəhə səsi və ayaq tappıltısı eşidildi.

      Gur işıq Betan ilə Pellenin gözünü qamaşdırmışdı. Odur ki ikisi də heç nə görmədi. Yalnız pərdənin arxasında ucalan qəhqəhəni eşitdilər.

      Betan dedi:

      – Bu mənim dələduz qardaşımın işidir. Dayan, indi onun başına oyun açacağam!

      Balaca ilə Karlson bunu eşidib yenidən qaçmağa başladılar. Amma bu vaxt onların ayaqları bir-birinə dolaşdı. İkisi də yerə sərildi. Betan indicə gəlib onların başının üstünü ala bilərdi. Odur ki iməkləyə-iməkləyə Balacanın otağına sarı getdilər. Onlar otağa girəndə bərk həyəcanlı idilər. Elə bu vaxt Betan özünü qapıya çatdırdı.

      – Sakit, bircə sən sakit ol! – Karlson pıçıldadı. Sonra isə təngnəfəs dedi: – Dünyanın ən məşhur qaçanı damda yaşayan Karlsondur!

      Balaca da bərk qaça bilirdi, sözün düzü, indi bu lap vacib idi. Onlar qapını Betanın üzünə bağlayıb xilas oldular. Karlson tələsik qapının açarını burdu. Betan qapını var gücü ilə döyəcləyəndə isə şən səslə güldü.

      Qız acıqla qışqırdı:

      – Balaca, dayan bir, əlimə düşərsən!

      – Hər halda, məni heç kəs görmədi! – Balaca qapının o biri üzündən cavab verdi və yenidən qəhqəhə səsi eşidildi.

      Əgər Betan qəzəbli olmasa idi, bilərdi ki, gülən iki nəfərdir.

      Karlson mərc gəlir

      Bir dəfə Balaca məktəbdən hirsli qayıtdı. Alnında şiş var idi. Anası mətbəxdə iş görürdü. Ana şişi görəndə çox məyus oldu. Oğlunu qucaqlayıb soruşdu:

      – Yazıq Balaca, alnına nə olub?

      Balaca qaşqabaqla cavab verdi:

      – Krister mənə daş atdı. Bunu Qunilla da gördü.

      Kristerlə Qunilla Balacanın dostları idilər. Onlar Balaca ilə bir küçədə yaşayır, onunla bir sinifdə oxuyurdular.

      – Krister sənə daş atdı? Nə yaramaz oğlandır o! – ana əsəbiləşdi. – Nə üçün mənə o saat demədin?

      Balaca çiyinlərini çəkdi:

      – Xeyri nə idi? Sən ki daş ata bilmirsən. Sənin atdığın daş heç anbarın divarına da gedib çatmaz.

      – Ay başıboş! Sən elə bilirsən ki, mən Kristerə daş atacaqdım?

      – Bəs daha nə atacaqdın? Məncə, daşdan başqa bir şey yoxdur ki, ona atasan, ən yaxşısı elə daşdır.

      Ana köksünü ötürdü. Aydın oldu ki, yeri düşəndə təkcə Krister daş atmır, Balaca da atır. Bu məsələdə onun sevimli oğlu heç də başqasından geri qalmır. Heç belə qəşəng göy gözlərin sahibi də dalaşqan olar?

      – Məgər davasız keçinmək olmazdı ki? Bilirsən, Balaca, xoşluqla hər işi yoluna qoymaq olar. Yer üzündə həll edilə bilməyən bir şey yoxdur. Sadəcə, oturub danışmaq, götür-qoy etmək lazımdır.

      – Yox, ana, düz deyil; məsələn, mən elə dünən belə bir iş üstündə Kristerlə dalaşmışdım…

      Ana dedi:

      – Çox nahaq yerə. Siz mübahisəni yumruqla yox, sözlə həll edə bilərdiniz.

      Balaca mətbəxdəki stolun yanında oturub ağrıyan başını tutmuşdu.

      – Doğrudan, səncə, belədir? – o, incik nəzərlərini anasına yönəltdi. – Krister mənə dedi: «Mən səni əzişdirə bilərəm». Elə beləcə də dedi. Mən də cavabında söylədim:

      «Yox, əzişdirə bilməzsən». İndi de görüm, biz bu mübahisəni sözlə həll edə bilərdikmi?

      Ana cavab tapa bilmədi. Ona görə də sülhpərvər söhbətini kəsməli oldu.

      Balaca hələ də qaşqabağını töküb oturmuşdu. Ana cəld ona bir stəkan isti şokolad və isti qoğal verdi.

      Balaca qoğalı çox sevirdi. Hələ pilləkənlə qalxarkən evlərindən gələn ləzzətli qoğal ətrini duymuşdu. Ananın üstü qıpqırmızı qızarmış qoğalları adama ləzzət verirdi.

      O, minnətdarlıqla qoğaldan bir dişləm aldı.

      Balaca yemək yeyərkən ana onun