Balaca və Karlson. Астрид Линдгрен

ki onlar naharı tez qurtarıb Karlsonu gözləri ilə görəydilər…

      Ana dedi:

      – Karlsonla görüşmək bizə xoşdur.

      Balaca dedi:

      – Elə Karlson da bu fikirdədir!

      Nəhayət, kompotu içdilər. Ana stolun arxasından qalxdı. Son dəqiqələr gəlib çatdı.

      Balaca dedi:

      – Hamımız gedək!

      O irəlidə, ailə üzvləri isə arxada gedirdi. Otağının qapısına çatanda Balaca dedi:

      – Ancaq verdiyiniz sözün üstündə durun. Buxar maşını barədə bir kəlmə də danışmayın!

      Sonra o, qapının dəstəyini dartıb açdı.

      Karlson otaqda yox idi. Həm də bu dəfə doğrudan yox idi. Balacanın yatağındakı xırdaca yumaq da tərpənmirdi.

      Yerdə kubiklərdən bir qüllə ucaldılmışdı. Qüllə çox hündür idi. Üstəlik, o, kubikləri, sadəcə, bir-birinin üstünə yığmışdı. Nəticədə uzun və ensiz bir qüllə alınmışdı. Qüllənin son kubikinin üstünə isə günbəz əvəzinə, o, xırdaca küftə qoymuşdu.

      Karlson çadır oyunu oynayır

      Balaca lap dilxor idi. Kubiklərin küftə ilə bəzənməsi, əlbəttə, ananın xoşuna gəlməmişdi. O, şübhə etmirdi ki, bu elə Balacanın öz işidir.

      Əvvəlcə ata dilləndi:

      – Bilirsən, Balaca, biz daha sənin Karlson barədəki uydurmalarını eşitmək istəmirik!

      Sonra Betan kinayə ilə dedi:

      – Bu Karlson yaman hiyləgərdir ha! Həmişə biz gələndə yoxa çıxır.

      Pərt olmuş Balaca soyumuş küftəni yeyib kubikləri yığmağa başladı. Karlson barədə danışmağın indi qətiyyən yeri deyildi. Amma Karlson da yaxşı iş görmədi, onu pis vəziyyətdə qoydu.

      Ata Balacanın üzünü sığallayıb dedi:

      – Gəlin gedək qəhvə içək, Karlsonu da unudaq.

      Onlar birlikdə qəhvə içmək üçün yemək otağına qayıtdılar. Bir müddət sonra ana ilə ata kinoteatra getdilər. Bosse isə stadiona yollandı. Betan isə dostu Pelle ilə qonaq otağında söhbət edirdi.

      Balaca öz otağına gəldi. O nə edəcəyini bilmirdi. Çox darıxdığı üçün pəncərədən küçəyə baxmağa başladı. Bu vaxt mühərrik səsi eşitdi. Heç bir dəqiqə çəkmədi ki, Karlson pəncərədən içəri uçub gəldi.

      – Salam, Balaca!

      – Salam, Karlson! Haradan gəlib çıxdın?

      – Necə yəni haradan gəlib çıxdım? Bu nə sualdır?

      – Axı mən səni anam və atamla tanış etmək istəyirdim. Bəs sən niyə qaçdın?

      Karlson bərk hirsləndi:

      – Həyatımda belə şey eşitməmişəm! Bəlkə, mən öz evimə baş çəkə bilmərəm, hə? Ev sahibi evini başsız qoya bilməz. Mən öz ev-eşiyimlə məşğul olmaq istəyəndə atanla anan mənimlə tanış olmaq istəyiblər, mənim günahım nədir?

      Sonra Karlson evi nəzərdən keçirib dedi:

      – Bəs qülləm hanı? Mənim gözəl qülləmi kim uçurub? Küftəm necə olub?

      Balaca pərt oldu, dedi:

      – Mən sənin qayıdacağını güman etmirdim. Ona görə də uçurdum.

      – Belə de! – Karlson bağırdı. – Dünyada ən məşhur qülləucaldan qüllə tikir, sonra gör nə olur?

      Karlson kənara çəkilərək alçaq skamyanın üstündə oturdu. O, çox acıqlı idi.

      Balaca dedi:

      – Boş şeydir! Adi həyat hadisəsidir! – Sonra da lap Karlson kimi əlini yellədi. – Heç buna görə də adam kefini pozar?

      Karlson acıqla söylədi:

      – Sənə nə var ki, uçurmaq ən asan işdir. Uçurub deyəsən ki, «bu, adi həyat hadisəsidir, ona görə kefini pozmağa dəyməz». Bəs mənim – tikinti ustasının halını heç fikirləşmisən? Mən bu balaca, bədbəxt əllərimlə qüllə ucaltmışdım.

      Karlson xırdaca, totuq əllərini az qala Balacanın gözünə soxdu. Sonra o, yenidən skamyaya əyləşdi; qanı əvvəlkindən də qara idi.

      – Mən lap özümdən çıxıram, lap əsəbiləşirəm.

      Balaca özünü tamam itirdi. O, key kimi durub baxırdı – bilmirdi nə etsin.

      Sükut xeyli sürdü. Nəhayət, Karlson kədərli səslə dedi:

      – Əgər mənə balaca bir hədiyyə versələr, bəlkə də, kefim düzələr. Doğrudur, bunu qəti deyə bilmərəm, ancaq hər halda, mənə bir şey hədiyyə versələr, bəlkə də, əhvalım düzələr…

      Balaca stola tərəf qaçıb yeşiyi açdı. Ən qiymətli şeylərini orada saxlayırdı: marka kolleksiyası, ala-bəzək çay daşları, rəngbərəng tabaşir, qalaydan düzəldilmiş əsgərlər.

      Balacanın elektrik fənəri də orada idi. Bu fənər Balaca üçün çox əziz idi.

      Balaca soruşdu:

      – Bəlkə, bunu sənə bağışlayım?

      Karlson fənərə ani nəzər salıb sevindi:

      – Hə, hə, bax, belə şey mənə bağışlasan, kefim düzələr. Əlbəttə, mənim qülləm bundan qiymətli idi, ancaq sən mənə bu fənəri versən, kefim bir qədər durular.

      Balaca dedi:

      – Götür, sənə bağışlayıram.

      – Yanırmı? – Karlson düyməni basdı. – Ura! Yanır! – O, sevinclə səsləndi, gözləri də fənər kimi işıqlandı. – Gecələr öz evimə gedərkən bu fənəri yandıracağam. Bir daha qaranlıqda, bacaların yanında azmayacağam.

      Bu sözlər Balacanı çox sevindirdi. İndi onun da bircə arzusu var idi: Karlsonla birlikdə dama çıxıb bu fənərlə yolu işıqlandıra-işıqlandıra orada gəzmək!

      – Hə, Balaca, mənim kefim kökəldi! Ananı, atanı çağır gəlsinlər, tanış olaq.

      Balaca dedi:

      – Onlar kinoya gediblər.

      Karlson təəccüblə soruşdu:

      – Mənimlə görüşməkdənsə, kinoya gediblər?

      – Elədir, hamı gedib. Evdə yalnız Betan və onun yeni dostu qalıb. Onlar qonaq otağındadırlar. Nə barədəsə söhbət edirlər. Mənim ora girməyim isə qadağandır.

      Karlson təəccüblə dilləndi:

      – Nə? Sən ora gedə bilməzsən? Biz buna dözmərik. İrəli!..

      Balaca dedi:

      – Axı bizim evdə qayda belədir. Həm də mən söz vermişəm.

      – Nə söz vermisən?

      – Söz vermişəm ki, bütün axşamı qonaq otağına girməyim.

      Karlson dedi:

      – Səni heç kim görməyəcək. Yəqin ki, Betanın yeni dostuna baxmaq üçün ürəyin gedir, hə?

      – Düzünü