Юлда булу хәерле… / Лучше быть в пути…. Ринат Мухамадиев

кар өстендә ни эзләмәк һәм ни тапмак мөмкин икән…

      Бу мизгелдә тәрәзә аша үзен күзәтеп торучы булыр дип уйлау кая инде ул. Баксаң, салкынга һәм карның тирәнлегенә исе дә китми тегенең. Үзе кебек үк йомшак ап-ак карга чумып уйнаудан бер тәм таба. Әле үз койрыгын тотмак булып боргалана, әле чыршы ботакларына үреләсе килеп талпынып-талпынып куя. Сикерә генә алмый, гөнаһ шомлыгы, таяныр урын юк, кар бик көпшәк.

      Мәченең эше юк, шактый ук калкынып киткән булса да, яшь шул әле, аның уйнар чагы. Ә минем кырыкмаса-кырык эшем бар. Инде тәрәз каршыннан китәргә җыенган бер мәлдә игътибарымны күршедәге агач очына бер-бер артлы килеп кунган ике саескан җәлеп итте. Алар монда беренче ел гына түгел инде, үзләрен рәсми рәвештә теркәлгән җирле кошлар дияргә дә була. Әлеге тамашаны бары мин генә күзәтәм дип шактый ук ялгышканмын лабаса. Бер дә эч пошканнан яисә юкка гына йөрми булса кирәк бу саесканнар. Ниндидер хикмәт булырга охшаган бит монда дип уйларга өлгермәдем, пар саесканнар, ук кебек атылып, әлеге ак чыршы очында урнашкан көлтә кар өстенә килеп кунмасынмы?! Ак чыршының киң ябалдашы сыгылып куйды, һәм андагы кар, баштан очып төшкән бүрек кебек, түбән тәгәрәде. Ә саесканнар ул арада җәһәт кенә кире үз агачларына әйләнеп кайттылар. Хәрәкәткә килгән кар, үзе артыннан түбәндәге ботакларны бушата-бушата, бернинди куркыныч яисә мәкер көтмәгән, чыршы итәгендә риясыз уйнап йөргән ак мәченең тап өстенә ташкын сыман килеп төшмәсенме…

      Берәүнең әле генә күз алдымда шаярган-уйнаган ап-ак мәчесе әйтерсең лә монда гомумән булмаган, ул кар көрте астында калды, юк булды. Әллә уфтанудан, әллә шатланулары идеме, саесканнар, бер-бер артлы, кеткелдәп көлүне хәтерләткән аваз чыгарып, көянтәдәй койрыкларын боргаларга кереште. Бер ботактан икенчесенә сикерә-сикерә тантана итәләр иде кебек алар.

      Ни дияргә белми, исем китеп карап торам. Юкса уйлап торыр арамы, барын да онытып, өскә-башка кими генә бакчага йөгереп чыгарга да мәчене коткару эшенә керешергә кирәк иде бит инде. Кар астында озак тора алмас, тизрәк казып чыгарырга кирәк бахырны. Әмма, тамаша итү белән мавыгып, бер мәлгә югалып калдым кебек…

      Ул арада, баксаң, кар көрте хәрәкәткә килде түгелме? Менә бервакыт аннан, алгы аяклары белән тырмаша-тырмаша, инде харап булды, юкка чыкты дигән ак мәче үзе килеп чыкмасынмы?! Мәче түгел, чын-чынлап курку белмәс, һичнинди афәтләргә дә бирешмәс арыслан икән ич үзе! Арысланның да ниндие әле, кар астыннан чыгуы булды, бар гәүдәсен дер селкетеп, өстендәге кар тузанын какты. Һәм шундук, мыекларын тырпайтып, тешләрен ыржайтып, янәшәдәге агач очына менеп кунаклаган пар саесканга ыргылып алды. «Мин сезне күрәм, бу сезнең эш. Бер очрамасагыз, икенче очрарсыз, күрсәтермен әле күрмәгәнегезне» дия иде кебек ул. Әнә ич, алгы тәпиләрен болгап, янап та куйды үзләренә. Күршенеке булса булыр, мин бу мәче белән таныш булуыма горурланып куйдым шулчак.

      Горурлануын горурландым. Әмма шул мизгелдә узган җәйне игътибарымны җәлеп иткән икенче бер тамаша келт итеп хәтергә килеп төште. Шушы бакча.