Мәхәббәткә генә ышанам…. Тамара Ганиева

йокмый,

      Ничә сынадым.

      Күңелем үскән чакта күкләр гиздем,

      Нинди генә биек үрләр күрдем,

      Егылдым да шуннан еладым.

      Белгәнемне укып ятам яттан,

      Ничәнчегә калып үлемнән.

      Бер фәрештә тәрбияләп тора,

      Аска сөйри берсе җиңемнән.

      Рәнҗештән дә ачы – чарасызлык.

      Тәрәздәге күктә күзләрем.

      Үлсәм – үкенмимен, дигәнем бар,

      Янә шулай дидем,

      Түзмәдем.

      Тәрәзләргә алсу шәфәкъ кунды…

      «Әл-Фатиха», Раббым, «әл-Ихлас».

      Таләпләрең зурдыр…

      Сынавың да,

      Кодрәтең дә болай киң булгач.

      МӘҢГЕЛЕКНЕҢ РУХЫ

      Хатын-кыз дип җиргә яратылгач,

      Җирдә чигәм шатлык, аһларымны.

      Җирдәгеләр берүк

      Саклагыз сез

      Ана булу дигән хакларымны.

      Саклагыз сез рухын мәңгелекнең,

      Тере калсын минем бәхет түлем,

      Тере калсын язмыш язганнары –

      Җирем,

      Суым,

      Илем,

      Туган телем.

      Кулларымны сузам күккә табан,

      Карашларым биек-биекләрдә.

      Учларыма куна яңа йолдыз –

      Җиргә, димәк, сабый җан өстәлә.

      Хатын-кыз дип җиргә яратылгач,

      Җирдә чигәм шатлык, аһларымны.

      Явызлыкны кыяр калкан итәм

      Ана булу дигән хакларымны.

      Дөнья – минем ап-ак мичле өем,

      Кыегым – күк,

      Булсын имин-аман.

      Хәвеф катыш изге өмет белән

      Дүрт тарафка

      Өзелеп-өзелеп багам.

      «Кыш вакыты озын…»

      Кыш вакыты озын.

      Сызылып кына

      Еламсырый минем күңелем.

      Сәбәпсезгә чәбәләнгәнемдә

      Изрәдеме әллә түземем.

      Сабырлыгын җуйган

      Әсир кошның

      Томшык белән читлек игәвен

      Күргәнегез бардыр.

      Әнә шулай

      Үрсәләнә никтер йөрәгем.

      Кыш вакыты озын.

      Бик өшедем.

      Эчтән иги калган хәтерем.

      Хәлләремә берегез керсә әгәр,

      Сәбәпләрен, бәлки, әйтермен.

      УЗЕБЕЗНЕКЕЛӘР

      Безнекеләр яуга күтәрелде:

      Төбәп ата безнекеләргә.

      Түнтәрелә безнең яклы башлар,

      Корбан – үзебезнекеләргә.

      Безнекеләр туптан бөгелеп төшә:

      Нык булыйк без. Бу бер хатадыр.

      Дошман коткысыдыр,

      Алданудан,

      Ялгыш кына алар атадыр.

      Безнекеләр яуга күтәрелде:

      Якыныңны, имеш, якала.

      Ташка каршы аш ыргытып карый

      Үзебезнең яклы ябага.

      Әллә микән өзек элемтәдә,

      Әллә микән гаеп штабта.

      Әллә микән безнең үз яклылар

      Колак салдылармы ошакка4.

      Ни булса да, баш күтәрер хәл юк:

      Безнекеләр турый безнекен.

      Су эчкесез әмәл-чарасыз көн,

      Аягүрә егар эссе төн.

      Сукмак салган идек араларга,

      Корбан чалган идек нияткә.

      Изге иде тоткан юлыбыз да,

      Аяусызлык

4

Ошак (диал., башк.) – әләк.