Әсәрләр. 2 том. Амирхан Еники

ярамый. Юарга кирәк, обязательно юарга!

      Тегеләр бер-берсенә карашып өлгергәнче, ул инде кечкенә буфеттан өстәлгә өч бокал алып куйды һәм… чынлап та, бер шешә шампанский чыгарды. Гаҗәп! Кайдан килгән бу дүрт ел буена күздән югалып торган көмеш башлы алтын эчемлек? Моны инде белсә бер Алла да Хәмит үзе генә белә торгандыр…

      …Менә ул сул кулының өч бармагы белән (ике бармагы аның төптән үк юк иде) шешәнең муеныннан ипләп кенә тотты да, уң кулы белән җитез генә тимерчыбыгын сүтеп, бөкесен сак кына кузгата башлады. Кинәт бөке шартлап атылды, шешә авызыннан сузылып ак төтен чыкты, ә Хәмит тиз генә бокалны күбек белән тутырды. Аннары калган икесенә дә бер тамчысын да түкмичә тутырып салды.

      – Ягез! – диде ул, бокалны тантаналы күтәреп… – Бу зур килешү ике якның да бәхетенә булсын!

      – Рәхмәт. Шулай булсын! – диде Зөфәр акрын гына.

      Чәкешеп эчтеләр. Ушаков, беренче кат дигәндәй, ачыграк елмаеп әйтеп куйды:

      – Да-а! Казанга кайтып, шампанский эчәрмен дип, уема да китермәгән идем. Кайдан таптыгыз моны?

      – Безнең Казанда табылмаган нәрсә юк, – диде Хәмит, горурлана биреп.

      – Шулаймы? Ләкин мин монда сырец-аракыдан башка нәрсә күргәнем юк иде әле.

      – Һи, иптәш военврач, эзли белергә кирәк, эзли белергә… Эзли белсәң, күгәрчен сөтен дә табып була.

      Ул кунакларының бокалына тагын бер кат салып чыкты. Шуны аягүрә генә эчтеләр дә хуҗага рәхмәт әйттеләр. Ушаков фуражкасын алды. Зөфәр белән алар яңадан каты итеп кул кысыштылар.

      – Хәзер инде сезнең килешүне шайтан үзе дә боза алмас! – диде Хәмит.

      – Ни өчен? Шампанский белән юганга күрәме?

      – Юк, сез көлмәгез әле, иптәш военварч! Хикмәт бер шампанскийда гына түгел, хотя аның да эшне беркетеп куя торган көче бар… Главное, сезнең килешү минем алда, минем фатиха белән булды. Ә мин фатиха биргән эш бервакытта да сүтелмәс ул!

      – А-а, алай икән, моңа мин бик шатмын! – дигән булды Ушаков, башын ия төшеп.

      – Шулай шул менә, иптәш военврач! – диде Хәмит тә аның көенә тәкәллефле горурлык белән һәм кунагын тышкы ишеккә чаклы озата чыкты.

      Зөфәр тәрәзә каршына узды һәм, кулларын артка куеп, урамга карап тора башлады. Ләкин күзләре урамда булса да, уйлары һаман шул бер нәрсә тирәсендә сүлпән генә әйләнә иде. Әйе, менә ул, ниһаять, зур эш башкарды. Гаять зур эш! Әле кичәгенәк кенә бу хыял иде, ә бүген конкрет гамәлгә әверелде. Киләчәк язмышы өчен моның әһәмиятен хәзер генә күреп тә, аңлап та җиткерүе читен кебек. Бәхеткә, уңышка була күрсен!.. Ә шулай да ул, бик теләгән эшне үтәвенә карамастан, нигәдер үзендә чын канәгатьләнү тоймый әле. Киресенчә, әллә нинди менә җан бушлыгы, җан сүлпәнлеге тойган кебек… Гаҗәп. Үз гомерендә ул нинди тәвәккәл эшләр эшләмәде, әмма артыннан һәрвакыт зур канәгатьләнү, үз-үзенә ышану һәм җиңеләеп калу татый торган иде. Ә бүген менә шулар юк. Нидән соң бу болай, хәерсез?

      Хәмит әйләнеп кергәч тә, ул тәрәзә каршында әнә шулай уйланып, иңбашларын салындырып, тын гына басып тора бирде. Хуҗа егет өстәлдән