Рыцар Янка і каралеўна Мілана. Таямнічае каралеўства. Алег Грушэцкі

збіралася. Бясспрэчна ж, нельга.

      Яна ўздыхнула. У яе вачах адбіўся смутак, так карцела пабачыць упрыгожванне.

      – Гэх, – прамовіла яна, – во каб зірнуць хоць бы адным вочкам!

      – Мяркую, што толькі зірнуць можна. Гэта ўсё ж нас тычыцца, – не мог утрымацца і Янка.

      Дзеці ціхенька ўвайшлі ў камору. Мілана паглядзела на куфар і прамовіла:

      – Вялізны які! Старадаўні, відаць.

      – Так, дужа старадаўні.

      – Слухай, а люстэрка якое цікавае! Проста шыкоўнае! Пэўна, таксама з тых часоў?

      – Вядома. Такое ж старое, як і куфар!

      – А як ты яго адамкнеш? На ім вунь які замок!

      Хлопец з усмешкай прасунуў руку за куфар, дастаў ключ, адамкнуў замок і падняў вечка.

      – Аёй, колькі тут усяго?! – дзівілася Мілана.

      – Ага, але ўсё не так цікава, як вось гэта, – і ён выцягнуў тое, што прызначалася ім ад прапрадзеда. Крыж і падкова, безумоўна, не так уразілі дзяўчыну, як таямнічы кулончык. Рукой яна адразу ж пацягнулася па яго. Вочы загарэліся, дзяўчынка зачаравалася ўпрыгожваннем. Неверагоднага фіялкавага колеру каменьчык зіхацеў ад святла лямпы ўсімі бакамі, а паўпразрыстасць надавала яму яшчэ большай прыгажосці і таямнічасці. А як бы ён магічна засвяціўся на яскравым сонечным святле!

      – Ашалець! – не ўтрымала эмоцый Мілана. – У жыцці не бачыла анічога прыгажэй. Што гэта за камень, цікава?

      – Каб я ведаў! Я сам нічога падобнага не бачыў.

      – А што яшчэ нам наш прапрадзед перадаў? – дзяўчына зірнула на іншыя падарункі, якія ў параўнанні з кулончыкам зусім не ўражвалі. – Можаш пакінуць сабе, – пажартавала яна. – А я вазьму толькі яго, – любавалася дзяўчына ўпрыгожваннем. – А можна я яго надзену? Так карціць!

      – Калі ласка. Хто табе забараняе? Пэўна ж, ён табе быў прызначаны.

      – Выдатна! – усцешылася яна. – Дзякуй!

      – Ды няма за што. Тут вунь і люстэрка ёсць. Можаш адразу і паглядзецца.

      Мілана апусціла вечка куфра і, нядоўга думаючы, надзела на сябе матузок з кулончыкам.

      – Цуд! Мне так пасуе! Праўда?

      – Так, безумоўна. Асабліва з тваёй дыядэмай – ну проста каралеўна!

      – Дзякуй!

      І яна зрабіла невялікі рэверанс, нібыта і сапраўды была каралеўнай.

      – А што ты будзеш рабіць са сваімі падарункамі? – без асаблівай цікаўнасці запытала Мілана.

      – Я не ведаю, навошта яны наагул. З кулончыкам зразумела, яго хоць можна надзець. А тут што і да чаго, паспрабуй здагадайся.

      – Проста так ён бы іх не пакінуў, – тут ужо і Мілана задумалася. – Дай зірну.

      Янка працягнуў сястры падкоўку і крыжык. Дзяўчына пачала разглядаць іх.

      – Цікава. На першы погляд, нічога такога ў іх няма.

      Мілана зноў зірнула на сябе ў люстэрка, прызадумалася і раптам заўважыла старадаўні герб, па-майстэрску выразаны на верхняй частцы асады.

      – Слухай, – зацікаўлена запыталася яна ў брата, – а гэта што?

      – Наш родавы герб.

      – Родавы герб? У нас быў свой герб?

      – Некалі. Даўно, – адказаў Янка і ўважліва паглядзеў на