Рыцар Янка і каралеўна Мілана. Таямнічае каралеўства. Алег Грушэцкі

свой гаспадарскі абавязак карміцеля сям’і. Следам за ім ужо больш сціпла ўвайшоў дзед і ціха паставіў вуды і рэчы ў кут.

      – Вось! – пахваліўся Янка. – Ледзь данеслі!

      – Матка Боска! – радасна пляснула ў ладкі бабуля. – Ну вы і малайцы!

      – Але ж, сапраўдныя рыбакі! Здабытнікі! Гэта ж трэба, гэтулькі рыбы налавілі! – падтрымаў сваіх родных тата і папляскаў сына па плечуку. – Ну, дай пацісну табе руку!

      І той з гонарам, але ў той самы час і ўсхвалявана працягнуў яе бацьку.

      – Ды што вы, – прамовіў збянтэжаны ад пахвалы хлопец. – Я ж з дзедам. Каб не ён…

      – Слушна, Янка, – падтрымаў такое імкненне да справядлівасці бацька. – Славай трэба дзяліцца з тымі, хто дапамагаў яе дасягнуць. – Ну, тата, – звярнуўся ён ужо да свайго бацькі, – вы мяне ўразілі, нават перасягнулі самога сябе. Мяркую, Янка надоўга запомніць такую рыбалку!

      – Толькі куды ж мне цяпер усю гэтую рыбу падзець? – прамовіла бабуля.

      – Частку можам засмажыць альбо ў печы згатаваць, – прапанавала маці. – А рэшту сёння возьмем з сабой у госці. Будзе выдатны падарунак.

      – Якія госці? – крыху здзівіўся Янка, і не таму, што было шкада з кімсьці падзяліцца, а таму, што нечаканымі былі навіны пра выправу на госці адразу па прыездзе.

      – Цётка твая нас усіх сёння да сябе паклікала, даўно не бачыліся.

      – Вой, матуля, я сёння так стаміўся і не выспаўся… Можна я ўдома застануся?

      – Яна ўсіх паклікала, – крыху разгубілася маці.

      – А з іншага боку, мо няхай ён дома застанецца? – падтрымаў сына бацька. – Мяркуй сама: іншыя дзеці нават прыблізна яго ўзросту туды дакладна не прыйдуць. Што ён там рабіцьме? Будзе сядзець і глядзець на нас, слухаючы сумныя дарослыя разважанні?

      – Во! – далучылася да размовы і Мілана. – А можна тады і я ўдома застануся? Што я там адна буду рабіць? Я лепей сябровак сваіх адведаю, даўно не бачыліся. Мяне ўжо суседка Марыська клікала да сябе, Янку таксама.

      – Мяне? – здзівіўся Янка.

      – Не, цябе запрашаў ейны брат, твой прыяцель, – патлумачыла Мілана. – Я сказала, што ў цябе ёсць рыцарскія даспехі, а яна пра гэта апавяла брату, той вельмі хацеў іх пабачыць.

      – Але ж! Я толькі ўчора заявіўся, а ўжо аднавяскоўцы ведаюць з чым.

      Усе адразу ж засмяяліся з такой серыі навін.

      – А што? – як нічога ніякага працягнула Мілана. – Я ёй пахвалілася сваёй дыядэмай і тваімі даспехамі. Ёй з братам дужа цікава на іх паглядзець. Пэўна, яны такога яшчэ ніколі не бачылі.

      – Добра, вазьму з сабой.

      – Можа, так для вас будзе лепей, – пагадзілася маці.

      – Анягож! – падтрымаў тата. – Ім з сябрамі будзе куды весялей, чым з намі.

      – А вы? – звярнулася мама да свёкра. – З намі пойдзеце? Не стаміліся?

      – Я? Вядома ж, пайду. Мне ж рыбалка не ў цяжар была. Мне ж гэта хутчэй за звыклую забаўку.

      – Ды і я таксама не тое што стаміўся, – быццам стаў апраўдвацца Янка, – проста не выспаўся, прачнуўся ж рана…

      – Ніхто ж нічога не кажа, – супакоіў яго дзед. – Гэта мне, старому, ужо з рання