Dünyaya Dönüş. Danilo Clementoni

Soğuk vücuduna iyi gelmişti ve bir dizi pek de sevimsiz olmayan titremeler sarstı sırtını.

      Bir kişi, kaybettiğinde anlar sahip olduklarının ne kadar önemli olduğunu.

      Dışarı çıkmaya karar vermeden önce 10 dakikadan fazla zamanı vardı. Buhar, yanlış asılmış olan aynayı iyice buğulandırmıştı. Bunu düzeltmeye çalıştı, ama bırakır bırakmaz çarpık konumuna geri döndü. Sonunda görmezden geldi. Üzerine yerleşen suyu bir kâğıt havluyla silerek, kendisine hayranlıkla baktı. Birkaç yaş küçükken sık sık model veya aktris olarak iş teklifi almıştı. Belki bir sinema divası ya da bir futbolcunun karısı olabilirdi, ama para onu hiç ilgilendirmemişti. Terlemeyi, toz yemeyi, antik senaryoları incelemeyi ve unutulan yerleri ziyaret etmeyi tercih etti. Onun için macera, antik bir eserin bulunmasında rol oynayan kan ve duygu anlamına geliyordu, binlerce yıl öncesine ait bazı izleri gün ışığına çıkarmak. Bununla kıyaslanabilecek başka bir şey yok.

      Aynaya yaklaştı, gözlerinin köşelerindeki küçük, yığılmış çizgilere baktı. Eli otomatik olarak makyaj çantasına taşındı ve bu çantadan yaşlanma karşıtı kremini çıkardı. "Bir haftadan kısa sürede gözle görülür şekilde daha az kırışıklık". Dikkatlice yüzüne yaydı ve kendini inceledi. Mucizeler yarattıklarını mı iddia ediyorlardı? Gerçi etkilerin ancak yedi gün sonra görüleceği belirtilmişti.

      Kendine ve dolaylı olarak kendilerinin bu tür reklamlar tarafından kandırılmasına izin veren diğer kadınlara güldü.

      Yatağın üstündeki duvardaki saat 19:40'ı gösteriyordu. 20 dakika içinde asla hazırlanamaz.

      Uzun, sarı saçlarını hafif ıslak bırakarak aceleyle kendini kuruttu ve getirmeyi başardığı birkaç şık kıyafetin asılı olduğu koyu ahşap gardırobun önünde durdu. Diğer zamanlarda, hangi kıyafetin bu duruma en uygun olduğuna karar vermek saatler sürerdi. Ancak o akşam seçim sınırlıydı. Çok fazla düşünmeden, kısa, siyah bir elbise seçti. Güzeldi, kesinlikle seksiydi, ama rüküş değildi. Seksi figürünü tamamen öne çıkaran, hafif dekolte bir yakası vardı. Onu çıkarırken, zarif bir silkelemeyle yatağa attı.

      19:50. Bir bayanın ayrıcalığı olabilir ama geç kalmaktan nefret ederdi.

      Pencereden dışarı baktığında, otelin kapısının hemen dışında koyu renkli, parlak bir SUV gördü. Muhtemelen şoför olan askeri kıyafet giymiş bir genç, kaputa yaslanmış ve sakince sigara içerek beklemedeydi.

      Kalem ve maskara ile gözlerini daha iyi hale getirmek için elinden geleni yaptı, dudaklarına hızla biraz parlatıcı sürdü. Öpücükleri havaya fırlatarak eşit bir şekilde yaymaya çalışırken, en sevdiği küpeleri taktı ve delikleri tekrar bulmak için biraz mücadele etti.

      Aslında bir akşam dışarı çıkmayalı uzun zaman olmuştu. Çalışmaları onu dünyanın dört bir yanına götürdü ve hiç kimseyle istikrarlı ve kalıcı bir ilişki kuramamıştı. İlişkileri genellikle birkaç ay içinde biterdi. Kız olmaktan duyduğu doğuştan gelen annelik içgüdüsünü her zaman göz ardı etmişti, ama şimdi, biyolojik olgunluğun yaklaşmasıyla, bunun giderek daha fazla farkına varıyordu. Belki de bir ailenin parçası olmayı ciddi olarak düşünmenin zamanıydı.

      Düşünceyi çabucak zihninden kovdu. Elbiseye yöneldi, yanında getirdiği tek topuklu ayakkabıyı geçirdi ayağına ve en iyi parfümünü cömert bir hareketle boynunun her iki tarafına sıktı. İpek eşarp ve geniş siyah çanta. Gitmeye hazırdı. Kapının yanındaki duvardaki lekeli aynaya son bir kontrolle makyajının kusursuz olduğundan emin oldu. Hızlı bir dönüş yaptıktan sonra memnun bir ifadeyle odadan ayrıldı.

      Genç sürücü, otelden bir manken edasıyla çıkan Elisa’yı gördüğünde şaşkınlıktan ayrılmış çenesini yeniden toplayarak, yeni yaktığı ikinci sigarayı attı ve arabasının kapısını açmak için koşturdu.

      "İyi akşamlar Doktor Hunter. Gidelim mi?" diye sordu, tereddütle.

      "İyi akşamlar" diye cevap verdi, en güzel gülümsemesini takınarak. "Evet, evet. Ben hazırım."

      "Zahmetlerini için teşekkürler," diye ekledi arabaya binerken, eteğinin yukarı kayacağını ve askerin yüreğini hoplatacak derecede bacaklarını göstereceğini biliyordu.

      Beğenilmeyi hep sevmişti.

      Theos uzay aracı – Yaklaşma alarmı

      O^COM sistemi, Azakis'in önünde, onu toplayan uzun menzilli görüntüleyiciler tarafından elde edilen düşük çözünürlük nedeniyle ana hatları henüz net olarak tanımlanmayan garip bir nesne olan bir şeyi hızla somutlaştırdı. Kesinlikle hareket ediyordu ve onlara doğru yaklaşıyordu. Yakınlık uyarı sistemi, Theos ile bilinmeyen nesne arasındaki etki olasılığının, rotayı değiştirmediği takdirde% 96'dan fazla olacağını tahmin etti.

      Azakis aceleyle en yakın transfer modülüne tırmandı. "Köprü", diye bağırdı otomatik kontrol sistemine.

      Beş saniye sonra, kapı bir gıcırtıyla açıldı ve orada, kontrol odasının büyük merkezi ekranında, gemiyle çarpışmak üzere olan nesnenin bulanık görüntüsü görüntülendi.

      Aynı anlarda, nefes nefese kalmış olan Petri başka bir kapıdan dışarı fırladı.

      “Neler oluyor Tanrı aşkına?" diye sordu. "Bu bölgede meteorlarla karşılaşmamamız lazımdı", diye haykırdı, büyük ekrana bakarak.

      "Göktaşı olduğunu sanmıyorum."

      "Eğer bu bir meteor değilse, o zaman nedir?" diye sordu Petri, endişeli bir ifadeyle.

      "Rotamızı hemen değiştirmezsek, köprünün her yerine saçılmış bizi, kendin göreceksin."

      Petri navigasyon kontrolleriyle boğuşmaya başladı ve önceden planlanan yörüngede küçük bir değişiklik ayarladı.

      "90 saniye içinde çarpışma," dedi yakınlık uyarı sisteminin sıcak, duygusuz kadın sesi,. "Nesneden uzaklık: 276.000 kilometre ve düşüyor. "

      "Petri, bir şeyler yap! Ve çabuk yap!" diye bağırdı Azakis.

      "Bir şey yapıyorum, ama o şey çok hızlı hareket ediyor."

      Nesnenin sağındaki ekranda görünen tahmini etki olasılığı yavaş yavaş düşüyordu. 90%, 86%, 82%.

      Azakis, "Başaramayacağız" diye fısıldadı.

      "Sevgili dostum, gemimi parçalayabilecek 'gizemli nesne' henüz icat edilmedi."

      Petri, bir anlığına her ikisinin de dengesini bozan hızlı bir manevrayla iki Bousen motorundaki kutupları tersine çevirdi. Gemi birkaç dakika sarsıldı. Mürettebatın öndeki duvara savrulmalarını engelleyen sadece bu değişikliği anında telafi eden sofistike yapay yerçekimi sistemiydi.

      Azakis, arkadaşının omzuna vurarak "güzel hareket" dedi. "Ama bu gidişatı nasıl durduracağız?" Etraflarındaki nesneler çoktan uçmaya başlamışlardı ve odanın etrafında dönüyorlardı.

      "Bi dakka," dedi Petri, hala düğmelere basıyordu ve kontrollerle uğraşıyordu.

      "Tek ihtiyacım..." Ter boncukları yavaş yavaş alnından sızıyordu.

      "Açmak için..." odadaki her şey kontrolden çıkmaya devam ederken o işleme devam etti. İkisi yerden kalkmaya başlamıştı. Yapay yerçekimi sistemi artık üretilen muazzam santrifüj kuvvetiyle baş edemiyordu. Gittikçe hafiflikleri artıyordu.

      "... Bagaj kapağı üç!" diye bağırdı Petri, odadaki her nesne aynı anda