Пьесалар / Пьесы. Карим Тинчурин

тик илче. Бездән теләк – мәңге яшь бул!

      Мәэҗүҗ.

      Һәм чибәр бул!

      Барысы.

      Ха-ха-ха!

      Һава.

      Көлмәгез!

      Хакыгыз юк безне монда кимсетергә!

      Барысы.

      Ха-ха-ха!

      Һава (читкә).

      Аһ, боларның авазлары агу төсле.

      Саф йөрәкне кисәк-кисәк телеп ала.

      Дәҗҗал.

      Ул уйлана.

      Шәйтан.

      Әйе, шомлана.

      Дәҗҗал.

      Гарше көрси, ләүхелмәхфүз, утлы канун

      Адым саен, сулыш саен сезне тотар.

      Балкып торыр матурлыгың, зифалыгың,

      Тауда үскән ал гөл төсле, тиздән сулыр.

      Һава.

      Юк, юк, хата! Мин мәңгелек, мин мәңге яшь!

      Шәйтан.

      Мәңгелек тик Тәңре генә, бер ул гына.

      Ә син әрсез Газазилнең теләгенә

      Курчак булган тик вакытлы бер җан гына.

      Бер көн килер, син сулырсың, сулган гөлдәй.

      Матурлыктан калыр авыр хәтер генә.

      Бер көн килер, карачкыдай, күләгәдәй

      Кибеп калыр сылу тәнең мәңгелеккә.

      Бер көн килер, бу җирләрдә кош-корт калмас,

      Барсы кайтыр, Тәңремезнең үз аслына,

      Бер көн килер, тау, таш, дәрья – берсе калмас.

      Дәҗҗал.

      Гасыйларга утын булыр Һавиядә.

      Шәйтан.

      Бер көн килер, син матурдан ямьсез диеп,

      Зәвыксыз дип, кызык итеп көләчәкләр.

      Бер көн килер, мәңгелеккә сине моннан

      Ямьсез диеп, дәртсез диеп сөрәчәкләр.

      Һава.

      Юк, юк, мин мәңгелек! Мин мәңгелек!

      Дәҗҗал.

      Мәңгелек тик Тәңре генә,

      Аның кискен әмере генә.

      Барысы.

      Аның кискен әмере генә.

      Һава.

      Адәм, Адәм, коткар мине, коткар мине!

      Утлы сүзләр, шомлы уйлар шомландыра.

      Җиргә иңгән хаин Алла хыянәте

      Саф йөрәкне, аямыйча, аһ, яндыра.

      Китик моннан, качыйк моннан мәңге-мәңге

      Тәңре мәкре ирешмәгән пакь илләргә:

      Болытларга, йолдызларга, ак күкләргә,

      Болар белән тумас шатлык безгә җирдә.

      Адәм.

      Мин арыдым, көч калмады, дәртләр сүнде,

      Йөрәгемне чолгап алды шөбһә-курку;

      Мин отылдым, ачлык мине тәмам җиңде;

      Мин җиңелдем, Тәңре җиңә. Аһ, авыр бу!..

      (Елый.)

      Дәҗҗал.

      Ела!

      Ела, Адәм, мәңге шулай син еларсың!

      Өзлекмичә мәңге аккан күз яшеңнән

      Дәрья булыр. Ә мин анда коенырмын,

      Уйнармын да тик көләрмен язмышыңнан.

      Бәдбәхет.

      Ха-ха-ха!

      Дәҗҗал.

      Ела!

      Ела, Адәм! Мәңге ела! Җир сеңдермәс,

      Кирәксенмәс синең гасый яшьләреңне.

      Күз яшьләрең ләүхелмәхфүз караларын

      Һичбер вакыт көчсезләтмәс һәм үзгәртмәс.

      Ела!

      Ела, Адәм! Үз гөнаһың өчен ела!

      Шатлык белән күз яшьләре бергә алар.

      Чын күңелдән тәүбә кылып гафу сора,

      Күз яшьләре Тәңре