Пьесалар / Пьесы. Карим Тинчурин

килдегез!..

      Адәм (кояшка карап).

      Бу нәрсә?!

      Газазил.

      Ул кояш, кортка җимнәр, тәмле җимешләр

      Яратучы ак, миннәтле[50] кояш.

      Дәббәтеларз.

      Киң җир йөзендә эш һәм тик кояш

      Мәңге, мәңгегә булачаклар баш.

      Мәхәббәт.

      Ал лаләләргә җан-дәрман биргән,

      Күбәләкләрне үбеп уйнаткан.

      Дала-кырларга җан сурын үргән,

      Сине сәламләп ул бүген туган.

      Ирек.

      Киң дәрьяларны, ак болытларны

      Ак нурларында йөздерер өчен,

      Оҗмахны ташлап, Тәңрегә каршы

      Көрәшер өчен, күккә ул менгән.

      Адәм.

      Ул!..

      Газазил.

      Табигать шаһы.

      Мәхәббәт.

      Гөлләр патшасы.

      Дәббәтеларз.

      Хезмәт алласы.

      Ирек.

      Үч алу ташы.

      Адәм.

      Кайда соң, кайда аның дәргяһы?!

      (Сәҗдә кылырга урын эзли, тезләнә башлый.)

      Газазил.

      Тукта!

      Ирек.

      Ул аңар мохтаҗ түгел.

      Дәббәтеларз.

      Менә хәзер күп-күп итеп

      Китерермен җимешләрен,

      Әнуаг-әнуаг нигъмәтләрен.

      Мәхәббәт.

      Мин китерәм сезгә җыеп

      Ак лаләсен, саф гөлләрен.

      Ирек.

      Ә мин, ирекле җилгә атланып,

      Күреп кайтыйм диңгезләрен,

      Далаларын, саф күлләрен.

      Газазил.

      Ә минҗирнең көйләрен.

      (Һәм анда былбылларга

      Өйрәтим мәсе чыгалар.)

      II күренеш

      Адәм, Һава.

      Һава.

      Җир патшасы, сулар шаһы, нинди уйлар

      Каплап синең саф миеңне уйландыра?

      Нинди серләр, чолгап синең йөрәгеңне,

      Күзләреңдә нур сүндереп моңландыра?

      Сагындыңмы әллә дәртсез оҗмахларны,

      Сагындыңмы әллә Тәңре дәргяһларын?

      Юксындыңмы ләүхелмәхфүз, гөрзиләрне,

      Оныттыңмы зобанилар богауларын?!

      Адәм.

      Мин ач, мин ач һәм ялангач, күрмисеңме?

      Нәрсә күреп шатланыем бу яланда?

      Мәңге шулай газаплармы гасый җанны?

      Йөрәгемә каннар сава, уйлаганда.

      III күренеш

      Адәм, Һава, Шәйтан, Дәҗҗал, Яэҗүҗ, Мәэҗүҗ, Бәдбәхет һәм Гөнаһ.

      Гөнаһ.

      Тилмермә, Адәм, дөнья зарына,

      Вакыт үтмәгән саф тәүбә өчен.

      Тәңредән сиңа сәлам китердем,

      Кире чакыра, кайт оҗмахына.

      Адәм.

      Мине?! Йа Рахман!

      (Сәҗдәгә китә.)

      Һава.

      Ялган!

      Дәҗҗал.

      Җитмеш җиде мең галәмнең үче белән

      Җәһәннәмнең ут дәрьясы сезне көтә.

      Ләүхелмәхфүз, аждаһалар теле белән

      Гөнаһларны сулыш саен ул бөркетә.

      Зобанилар утлар чәчкән гөрзиләрен

      Сезнең өчен дүзәхләрдә уйнаталар.

      Кара йөзнең,

50

Миннәтле – ярдәмле.