Пьесалар / Пьесы. Карим Тинчурин

иркә,

      Илаһ булырсың дәртле йөрәккә!

      Ирек.

      Матурлыгыңнан күңелем курка.

      Мине куарлар синең яныңнан.

      Кабынсаң әгәр моның утына,

      Минем барлыгым чыгар күңелдән.

      Санәм.

      Мин кем?

      Газазил.

      Син матурлык, син нәфасәт, син Һава!

      Һава.

      Мин кайда?

      Газазил.

      Оҗмахта.

      Һава.

      Бу кем?

      Газазил.

      Ирек.

      Һава.

      Бу кем?

      Газазил (кызыл гөл бирә).

      Мәхәббәт.

      Җиһанны сиңа, сине җиһанга

      (Мәхәббәт ак гөл бирә)

      Яраттыручы, табындыручы.

      Һава.

      Бу?

      Газазил.

      Бәхет.

      Иркәли алсаң, ул мәңге сиңа

      Итагать итәр, иркәләмәсәң,

      Ул синнән китәр, ул синнән бизәр.

      (Бәхет төссез чуар гөл бирә.)

      Һава.

      Син кем?

      Газазил.

      Мәхәббәт, ирек, чын матурлыкка

      Мәңге-мәңгегә хезмәт итәргә

      Ант иткән бәндә…

      Тәңресен ташлап, сине тудырган,

      Йөрәге белән тик сезне сөйгән,

      Ерак-еракка алга омтылган,

      Сезнең хезмәткә җирдән һәм күктән

      Урын алырга антлы сүз биргән,

      Ул җан менә мин!..

      Ирек.

      Ирекле җил төсле ирекле итәрмен,

      Тәмуг-богаудан азат итәрмен.

      Мине яр дисәң, һич үкенмәссең,

      Коллык газабын асла күрмәссең!..

      Мәхәббәт.

      Шәгъләдән тизгер, ак күңлең очар,

      Лалә-чәчәкләр тик сине кочар.

      Дәртле йөрәгең нурланган чакта

      Ашарсың өскә минем кочакта.

      Бәхет.

      Иркәләп сине шатландырырмын.

      Шатландырырмын шат чакларыңда.

      Зәмин булмаса, гөлдәй корырмын,

      Син дә сулырсың шул чакларыңда.

      Газазил.

      Җиһанда мәңге тик ул калачак.

      Бетсә дә җир, күк, оҗмах, киң җиһан,

      Шул чакларда да ул яшәячәк.

      IV күренеш

      Әүвәлгеләр, Исрафил, Җәбраил, Дәҗҗал, Яэҗүҗ, Мәэҗүҗ һәм башка фәрештәләр.

      Исрафил быргы кычкырта.

      Җәбраил.

      Хәзрәте Адәм тәшриф[44] боера!

      Барысы.

      Мәрхәбә! Мәрхәбә! Мәрхәбә!

      Адәм керә.

      Адәм (күңелсез, аска карап, берәүне дә күрмичә алга үтә).

      Күңелсез оҗмах, синдә ямь тапмыйм, синдә тәм тапмыйм.

      Күңел ашкына, йөрәк сукрана, күкрәк тарсына.

      Күңел юксына, тәмле оҗмахта рәхәт таба алмыйм.

      Ярдәм таба алмыйм, кайгым баса алмыйм, нәфес ашкына.

      Мин монда үксез, юлдашсыз, дуссыз, кыргыйдай ялгыз,

      Эч серләремне, күкрәк дәртемне ачып сөйләрлек

      Беркем дә юк, күңелем боек, йөрәгем ярсыз.

      Йөрәгем ярсыз, күзләрем нурсыз, гел бертөрлелек

      Каплады җанны, каралтты канны бу дәртсез оҗмах.

      Иртә-кич сәҗдә, өзлексез тәүбә, булдым чын тоткын.

      Оҗмах бизәге күңелне борчый, җан шат булмагач.

      Йа

44

Тәшриф – килү.