Автор
Все книги издательства АвторГарегин Нжде. Цитаты
Гареги́н Нжде (настоящее имя – Гареги́н Егише́вич Тер-Арутюня́н; 1886 – 1955) – армянский военный и государственный деятель.
Высокочтимые попрошайки
Сатирическая повесть «Высокочтимые попрошайки», написанная в 1888 г., по существу, представляет собой драматическое произведение, переделанное в прозу. Определяя идею своей повести, Акоп Паронян говорит, что он создал её «из желания показать грядущим поколениям плачевное бытие интеллигентов: нашего времени и ужасное равнодушие толстосумов к национальной культуре».
Батут
Цикл стихов Юрия Акулова посвящен олимпийскому виду спорта – прыжкам на батуте. Эта тема выбрана автором неспроста. Земляки Юрия Акулова заслуженные спортсмены, мастера международного класса по прыжкам на батуте завоевали все возможные виды наград в этом виде спорта. Олег Гаврилович и Лидия Николаевна Запорожченко уже более двух десятков лет воспитывают батутистов, которые гордо представляют нашу страну на международных соревнованиях. А спортивная семья Запорожченко и их воспитанники, завоевали в этом виде спорта наград больше, чем кто-либо другой и по праву носят гордые звания победителей.
Poems of Siamanto
Siamanto was a pioneer in Armenian poetry. His themes were very dark and dealt extensively with death, torture, loss, misery, and sorrow. He recounted scenes of massacres, executions by hanging, bloody streets, pillaged villages, etc.; in other words, they dealt with the slaughter of Armenian men and women. The suffering of the people was continually tormenting him in turn. He spent many sleepless nights thinking about those who perished. Writing about their fate was his way of coping with the pain and making sure they were not killed in silence. Life for the Armenians was bleak under Ottoman rule and Siamanto’s works described that fact of life very well. However, his poems and writings go beyond the pain. He wrote about hope, freedom from oppression, and the possibility of a better future. His ideas also went to revolutionary themes and revenge for the murdered. Siamanto had two sides to his writing: one of lamentation, and the other of resistance. It is from this ideology of resistance that his revolutionary beliefs grew. He was convinced that the road to salvation for his people was through armed struggle. He was hoping to ignite the revolutionary spirit in the younger generation of Armenians and to make them understand that indifference and inaction was not going to save them. He was so gripped with these troubles that he seldom wrote about himself, his personal life, love, or joy.
Andranik. Armenian Hero
Andranik Ozanian, commonly known as Andranik was an Armenian military commander and statesman, the best known fedayi and a key figure of the Armenian national liberation movement. He became active in an armed struggle against the Ottoman government and Kurdish irregulars in the late 1880s. He joined the Armenian Revolutionary Federation (Dashnaktustyun) party and, along with other fedayi (militias), sought to defend the Armenian peasantry living in their ancestral homeland, an area known as Turkish (or Western) Armenia—at the time part of the Ottoman Empire.
Poems of Bedros Duryan
Spontaneous, eloquent and richly endowed with imagery and metaphors, his poems reveal natural artistic brilliance, and paved the way with innovation from the old style of writing. Critics have credited Tourian with originating the modern lyric tradition in verse. Knowing that he would die young, he rode the roller coaster of emotion, complaining to the Almighty in one poem and beseeching forgiveness in another. Unrealized dreams and an anxiety to live to contribute to his nation caused him deep pain and sorrow, which are reflected in his writing. The following poem, Little Lake, is an allusion to the fact that apparently Tourian who was in love with an actress, overheard her scornfully saying, “Oh him? He is trembling and so pale—he might even die one of those days!” (which, sadly, he did).
Poems of Yeghishe Charent
With philosophical insight Yeghishe Charent reexamines the fighting journey of his people passed through cross-roads of history, emphasizes the role of the creative individual in the history of the people, shows the impact of political incidents of the time on the national fate. His way of writing prompts to discover in him several creators – the poet of the tragedy of the motherland and the poet of the tragedy of man, the traveller of mysterious dreams, the messenger of the battled for change of life and the sacrifice of temptations to his people, the messenger of new art and the singer of new days, the annalist of the idealistic history of the time, the philosopher of history course, the fate of people and the true witness to tragic fight and valour. In the infinite world of human feelings, in the intricate bonds of searching love, longing, dreams and the meaning of life, the poet confirmed his undivided love towards his country.
Poems of Mugurdich Beshiktashlian
In addition to original works, MUGURDITCH BESHIKTASHLIAN translated into Armenian many poems from other languages. It is not certain whether “A Brave Son of Armenia” is an adaptation from one of Victor Hugo’s “Oriental Poems,” or whether Hugo, who was an admirer of Armenian poetry, adapted it from the Armenian. On his gravestone are carved the lines that form the refrain of one of his most popular songs:
Բանաստեղծություններ
Նահապետ Քուչակի անունով գրավոր եւ բանավոր ավանդությամբ պահպանվել եւ առայժմ հայտնի են շուրջ մեկ տասնյակ կրոնական, բարոյախրատական եւ սիրային բովանդակությամբ աշուղական երգեր՝ հայերենով ու թուրքերենով, որոնցից յոթը՝ հայատառ թուրքերենով։ 1880-ական թվականներից թյուրիմացաբար Նահապետ Քուչակին են վերագրվել նաեւ միջնադարյան հայրենները։ Այդ վերագրումն սկսվել է բանասեր Ա. Տեւկանցի «Հայերգ» գրքից (1882) եւ հետագայում դարձել է գրական ավանդույթ, որին հետեւել են նաեւ ուրիշ բանասեր-գրականագետներ։ Թեեւ 1920-ական թվականներին Մ. Աբեղյանը ապացուցեց այդ վերագրման անհիմն լինելը, բայց հետագայում եւս Նահապետ Քուչակը համարվել է միջնադարյան հայրենների հեղինակ, նրա անունով են հրատարակվել եւ բազմաթիվ լեզուներով թարգմանվել այդ երգերը։ Այս իմաստով Նահապետ Քուչակը դարձել է պայմանական եւ հավաքական անուն, որով լայն շրջաններում հայտնի է հայ միջնադարյան քնարերգության այդ մեծ եւ հարուստ ժառանգությունը։
Բանաստեղծություններ
Արտասահմանում լույս են տեսնում Սիամանթոյի ժողովածուները` «Դյուցազնորեն», «Հայորդիներ», «Հոգեւարքի եւ հույսի ջահեր» խորագրերով։ Այդ գրքերը նվիրված են բացառապես հայ ժողովրդի ողբերգությանը։ Մի շարք բանաստեղծություններում Սիամանթոն կրկին խոսում է հայ բանաստեղծի հոգեկան դրամայից, որ ծագում է հայրենիքի ծանր բախտի պատճառով։ Երեւակայության ուժով մեծացած այս պատկերը ջարդերի, բռնության, հալածանքի եւ մորթված սերունդների պատմությունն է: Հայրենիքի ողբերգության դրամատիկ պատկերն է «Ափ մը մոխիթ, հայրենի տուն» բանաստեղծությունը։ Սիամանթոյի ստեղծագործությունը, ողբերգական պատկերների հետ միասին, ունի նաեւ լավատեսական բովանդակություն: Նա գրել է հերոսական բանաստեղծություններ, բարձրացրել հերոսներին, հողի պաշտպաններին։ x«Ես երգելով կ'ուզեմ մեոնիլ» բանաստեղծության մեջ, օրինակ, Սիամանթոն արծարծում է այն միտքը, որ երգը պետք է արդար կռվի տանի հերոսներին։ Հերոսական բանաստեղծություններից են կազմված «Դյուցազնորենը» եւ «Հոգեվարքի եւ հույսի ջահերի» մի մասը։ «Հայրենի հրավերում» արդեն, համեմատաբար խաղաղ տարիներին (1910 թ.) Սիամանթոն արծարծում է խոր մտքեր, հայ մարդիկ պետք է վերադառնան երկիր, ցրված հայությունը կարող է ապրել միայն հարազատ հողի վրա, աշխատանքով ու ստեղծարար ոգով: 1912 թ. գրած «Սուրբ Մեսրոպ» պոեմում Սիամանթոն լավատեսությամբ երազում էր մի ազատ հայրենիք, ուր պետք է ծաղկեք, միտքն ու հոգին, խոր հավատ էր հայտնում հայրենիքի հավերժության մասին։