Koniec historii. Luis Sepulveda

Radzieckiego, Chin, jednak prawda jest taka, że ta niewielka ilość broni, jaką dysponowaliśmy, kupowana była w Argentynie. Wystarczyło pojechać do Mendozy, wejść do sklepu żelaznego i wyjść z półtuzinem rewolwerów Italo kalibru 22 lub dwoma karabinkami Marcati tego samego kalibru – bronią, która widziana z daleka, miała wygląd karabinka automatycznego, ale nie przestawała być bronią samopowtarzalną, dobrą na koty, o ile nie zacięła się po pierwszym wystrzale. Drugie źródło zaopatrzenia znajdowało się w dołach społecznych, wśród lumpów.

      Nie było łatwo dotrzeć do chudego Aliro, mężczyzny zniszczonego przez lata więzienia, przez policyjne bicie podczas przesłuchań. Nigdy nikogo nie wydał i jego uporczywe milczenie przyniosło mu sławę guapo, człowieka prawego i lojalnego. Na jego ciele widniała mapa blizn od noża, a legenda głosiła, że przeżył trzy postrzały. Chudy Aliro był poważny i spokojny; spokój ów pozwalał mu myśleć, a zarazem służył jako gwarancja okrucieństwa koniecznego dla utrzymania autorytetu wśród uliczników.

      Pewnego dnia w 1968 roku zgodził się przyjąć w swej twierdzy w La Legua dwóch chłopaków, którzy chcieli kupić broń przyzwoitego kalibru; mimo że Chińczyk Leiva i ja mieliśmy w zanadrzu śliczną bajeczkę o „pewnym interesie”, jego obecność narzuciła styl i postanowiliśmy mu zaufać.