Bliźniaczka. Natasha Preston

tylko o czterech?

      – Może wyda ci się to dziwne, ale prawdę mówiąc, nie śledzę historii romansów wszystkich naokoło.

      – Moja droga, coś mi się wydaje, że za słabo się starasz.

      Odłożyłam książkę.

      – Co takiego? – spytałam, marszcząc brwi.

      – Słuchaj, nauka w liceum trwa cztery lata, musisz jak najlepiej wykorzystać ten czas. Do matury zostało półtora roku. Żeby przetrwać w liceum, musisz owinąć sobie wszystkich wokół palca.

      – Bez urazy, siostrzyczko, ale to jakieś brednie.

      Iris schowała błyszczyk i odwróciła się do mnie. Boisko piłkarskie, a wraz z nim polowanie na nowego kandydata do obściskiwania się, poszły w odstawkę. Nadszedł czas na wykład skierowany do nierozgarniętej siostry.

      Wcale nie miałam ochoty wysłuchiwać pouczeń, ale Iris to nie przeszkadzało.

      – Powinnyśmy czerpać pełnymi garściami z czasu spędzanego w szkole. I tak zmuszone jesteśmy tu przychodzić, po co więc się ograniczać? Możesz albo snuć się po kątach jak szara myszka, albo zamienić swoje życie w nieustającą balangę.

      – Ale co będziesz z tego mieć? Skończysz z dyplomem i masą pozbawionych głębszej treści wspomnień.

      – Ivy, przestań żyć przyszłością. Jesteśmy tu i teraz. Jeśli masz na coś ochotę, wyciągnij po to rękę i weź. Ja właśnie to planuję zrobić.

      – Zamierzasz podporządkować sobie szkołę?

      – Potrzebowałam pięciu sekund, żeby Ellie zapragnęła stać się moją najlepszą przyjaciółką. Jej krąg znajomych to ludzie, którzy mogą mi zapewnić najlepsze przygody. Co z tego, że na koniec zostaje się tylko z dyplomem w garści? Przecież przyjaźnie na całe życie zawiera się dopiero na studiach, każdy ci to powie.

      Może byłam naiwna, ale nie wyobrażałam sobie, żeby moja przyjaźń z Sophie i Haley urwała się wraz z końcem liceum.

      – A zatem dlatego olałaś wszystkich swoich znajomych z miasta?

      Jak tylko wypowiedziałam te słowa, zrozumiałam, jak fatalnie to zabrzmiało. Ale było już za późno.

      – Iris, przepraszam. Nie to miałam na myśli – próbowałam się tłumaczyć.

      Siostra uciekła spojrzeniem w bok. Wzięła głęboki oddech i powiedziała:

      – To nie tak, jak ci się wydaje.

      – Wiem, oczywiście. To bardziej skomplikowane.

      – Mam teraz nowe życie i muszę sprawić, żeby wszystko się w nim poukładało. To proste.

      – Jasne, rozumiem. Ale myślę, że gdybyś pogadała o tym z tatą, chętnie zgodziłby się, żebyś raz na jakiś czas zapraszała do nas swoich znajomych z tamtego miasta albo jeździła do nich w odwiedziny.

      – Nie wiem, czy chciałabym tam wrócić.

      – To zupełnie zrozumiałe. A tak nawiasem mówiąc, czeka nas jeszcze podróż tam i pakowanie rzeczy po mamie, pewnie będzie ciężko.

      Całe jej ciało stężało.

      – Nie chcę tego robić. Przyjaciele mamy zaproponowali, że sami się tym zajmą.

      Zerknęłam na nią kątem oka. Po chwili przeniosłam spojrzenie na Ty’a, który nadal stał w grupie kolegów i o czymś dyskutował. Rozpoczęcie każdego treningu zajmowało im całe wieki.

      – Nie chcę, żeby jacyś obcy ludzie przeglądali pamiątki po mamie. Poza tym tam została część twoich rzeczy.

      – No to ja uprzątnę swój pokój. A ty, jeśli chcesz, możesz zająć się jej. Jej znajomym będzie wszystko jedno.

      Jakieś nieprzyjemnie uczucie zalęgło mi się na dnie żołądka.

      – Dobra – odparłam. – Może wybierzemy się tam w któryś weekend, co ty na to? Uważam, że to robota dla nas. Będziesz mogła zapełnić swój nowy pokój różowymi bibelotami i kosmetykami.

      Na jej ustach zjawił się promienny uśmiech.

      – Tęsknię za moimi różowymi duperelami.

      Wzdrygnęłam się. A więc spośród rzeczy pozostawionych w tamtym domu brakuje jej tylko tego.

      Przestań nadinterpretowywać.

      – O, grają – stwierdziła, odwracając się do boiska i przybierając wygodniejszą pozycję na ławce.

      Przez chwilę jeszcze się jej przyglądałam: siedziała z nieobecnym wzrokiem wbitym w murawę. W końcu odwróciłam się i poszukałam spojrzeniem Ty’a, przełykając gorycz.

14

      Po treningu zaczekałyśmy, aż Ty wyjdzie z szatni. Stałyśmy pod drzwiami hali sportowej i żadna z nas nie odzywała się ani słowem. Iris przeglądała zdjęcia na Instagramie, jakby szukała czegoś konkretnego.

      – Chcesz wziąć mój samochód? – zagadnęłam.

      Kciuk, którym przesuwała po ekranie telefonu, zastygł bez ruchu. Uniosła na mnie zdziwione spojrzenie.

      – Wziąć twój samochód?

      – Tak, żebyś miała jak wrócić do domu. Wybieram się na kolację z Ty’em.

      – O rany, nie wiedziałam, że umówiliście się na randkę. Przepraszam, nie chciałam być piątym kołem u wozu.

      – Wcale nie jesteś. Zamierzałam podrzucić cię wcześniej do domu. Ale jeśli weźmiesz mój samochód, nie będziesz musiała teraz czekać. Ty odwiezie mnie po kolacji swoim wozem.

      – Racja, no pewnie. Możemy się tak umówić… a ty będziesz mogła wyskoczyć na randkę.

      Mówiła cicho, niemal szeptała. Oblizała usta i wrzuciła telefon do torby.

      – Dobra, raczej nie wrócę późno – stwierdziłam, wyciągając z kieszeni kluczyki do samochodu.

      – Czy zdarza ci się wrócić do domu później, niż pozwala ojciec? – spytała, przechylając na bok głowę.