Helena Hugo Derde Keur. Helena Hugo

      

      Helena Hugo

      DERDE KEUR

      Alinda se lampie

      Narkose vir die hart

      Jasmyn

Alinda se lampie

      1

      Alinda Norval klap die voordeur van die tweeslaapkamer-wooneenheid só hard toe dat die string klokkies wat Regina buite aan die kosyn opgehang het, losruk en val. Altans, so klink dit. Sy doen nie die moeite om seker te maak of die klokkies nog hang nie.

      “Alinda-man, hoe laat jy my skrik!”

      “Sorry!”

      Alinda gaan staan ’n oomblik met haar rug teen die deur. Asem diep in. Hier binne voel dit nie veel koeler nie. Sy is ook te moeg en omgekrap om met die intrapslag verligting te kry. Die gedruis van die televisie in hierdie klein ruimte wat sy met vier ander verpleegsters deel, is nie strelend vir die gemoed nie.

      “Dag jy’s iemand …”

      Is ek dan niémand? Alinda gluur na die skraal skouertjies van die meisie voor die TV.

      Patience Small, wat nagdiens doen en bedags op die kampbed in Sandy en Sue Ellen se kamer slaap, sit-lê voor die televisie. Sy lyk nie juis of sy geskrik het nie, trek net haar skouertjies ’n slag skeef en vestig dadelik weer haar aandag op die kassie.

      Oprah Winfrey, vir die geleentheid geklee in ’n groen hospitaaljurk, is besig om die vroue van die wêreld susterlik te vermaan om gereeld vir jaarlikse mammogramme, papsmere en vigstoetse te gaan. Alinda het die spesifieke program reeds drie keer gesien.

      Waarom die televisie ook alles moet herhaal en permanent aan moet wees, gaan haar verstand te bowe. Die skottel is wel deel van die huurpakket en hulle betaal duur daarvoor, maar genoeg is genoeg. Sy is nie lus om die oomblik as sy haar voete oor die drumpel van haar woonplek sit met geraas en nog boonop met hospitaalstories gekonfronteer te word nie.

      “Werk jy nie vannag nie?” vra sy vir Patience.

      “My nag af, onthou jy nie?”

      Ja, Patience het iets gesê van in die sitkamer slaap omdat Sandy-hulle se kamer oorvol sal wees, veral wanneer hulle soggens so rondspring om alles by te kom en haar kampbed reg voor die klerekas staan. Hierdie woonstel is te klein vir vyf, maar Patience bly tot Monique van langsaan se plek oopgaan. Net vir twee maande, het Jackie belowe. Almal weet hoe moeilik dit is om die regte losies te kry en daarom het hulle ingestem om Patience uit te help. En dis nie asof sy nie haar bydrae lewer nie – Patience is pynlik netjies en hul woonstel was nog nooit so skoon en aan die kant nie.

      Maar dis steeds moeilik om vyf meisies hier te akkommodeer! dink Alinda nors. Minder stilte, nog minder privaatheid.

      Sy skrik – haar gedagtes hang seker soos ’n donker wolk om haar kop vir almal om te sien. Wat gaan aan met my? dink sy. Het my frustrasies nou ook breekpunt bereik? Breekpúnt, soos Ma altyd gesê het – dan moes ek en Herman en Pa weet om uit haar pad te bly, Ma is by breekpúnt. Soms was dit goed, want dan het Herman Alinda darem vir ’n halwe dag in vrede gelos.

      “Mens vergeet partykeer,” brom sy vir Patience se regop ruggie.

      Veral as jy moet sluk wat ek die afgelope tyd moes sluk.

      Alinda ruk haar skouersak af, plak dit neer en pluk haar kopdoek af. Eers die kopdoek, dan die ellendige tent van ’n abaja. Alles beland in ’n bondel op die naaste stoel. Wat ’n verligting. Sy het ’n skamele sonrokkie onder aan en die koel luggie afkomstig van die lugreëling streel haar natgeswete vel.

      ’n Coke-advertensie flits oor die skerm. Patience draai om, kyk na Alinda en glimlag. “Nou kan jy ook ontspan.”

      Alinda sug. Sy tel haar abaja op en vou dit netjies op.

      “As dit nie so warm was nie,” troos Patience, “kon ons ’n entjie gaan stap het.”

      “Nee, Patience,” maan Alinda, dié keer geduldiger. Dis tog nie Patience se skuld dat sy voel soos sy voel nie. “Vroue loop nie in die strate rond nie, tensy hulle een of ander missie soos inkopies het. Dis buite in elk geval naby kookpunt.”

      Vandat sy in Saoedi-Arabië werk, verstaan sy hoekom haar broer die gewoonte het om die oomblik as hy van die werk af kom, sy das af te pluk en sy hemp uit te trek. Sy en Herman is watermense wat liewer wil swem as sweet. Herman sal nooit in hierdie woestynland aard nie, want selfs in Suid-Afrika kan hy saans nie gou genoeg in die dam spring nie.

      Desember in Pretoria is warm, maar nooit soos Junie in Riaad nie. Die gemiddelde dagtemperatuur is 54° Celsius, en al is die son lankal onder, is daar weinig verligting in die aand.

      “Só erg?” vra Patience.

      Maar sy wag nie vir ’n antwoord nie. Die advertensieflits is verby en Oprah is besig om haar ateljeegaste aan die gehoor bekend te stel: ’n radioloog en ’n ginekoloog. Hulle lyk meer soos filmsterre as dokters en selfs Alinda kan nie anders nie – sy moet kyk. Gelukkig kan hulle háár nie sien nie. Sy weet sy lyk af. Haar hare hang pap, haar grimering het gesmelt en haar gesigsuitdrukking moet soos donderweer lyk.

      Sy het goeie rede om kwaad te wees – sy was veronderstel om halfdag te werk. Toe raak die hospitaal se ongevalle só oorvol dat sy aangekeer word. Nie gevra word nie, bevéél word om voldag te werk.

      Alinda voel hoe haar gewete haar ’n stekie gee. Dis nie dat sy die verpleegstersbelofte wat sy ses jaar gelede afgelê het, vergeet het nie. Maar vanmiddag was veronderstel om haar vry middag te wees. Sy het goed in die winkels nodig. Dit raak lastig, want môre werk sy weer ’n voldagskof en sal daar steeds nie tyd vir inkopies wees nie. Eintlik sou sy nie omgegee het om in so ’n noodgeval te help nie, maar dis die manier hoe sy daar uitgekom het wat haar briesend het.

      “Oprah is darem nice,” sug Patience.

      “Ongelukkig weet sy dit,” snork Alinda en mik in die rigting van die kombuisie om iets koels in die yskas te soek.

      Sy pluk die deur oop. Op ooghoogte staan twee gemerkte plastiekhouers: Sue Ellen se jogurt en Regina se vrugteslaai. Die houer ondertoe met Alinda se naam lewer niks anders as verlepte slaaiblare en slymerige uieringe op nie.

      Gelukkig is sy nie honger nie. Sy is dors en sy weet sy het nog ’n blikkie …

      Sy soek agter al wat ’n plastiekhouer, bottel en boksie is. Dit was vanoggend nog hier. Nou is dit nêrens. “Wie’t my Tab gevat?” vra sy hard genoeg sodat ’n sekere persoon dit moet hoor.

      Geen antwoord nie. Sy loer om die kombuisdeur.

      “Weet jy dalk?” vra sy vir Patience se skraal skouertjies. “Patience …?”

      Patience draai om, haar oë wit en weerloos – skuldig soos aangekla. “Nie geweet dis joune nie.”

      “Dis wat ek drink, die afgelope twee en ’n halwe jaar al, almal weet!”

      Patience lek haar lippe af. Dit smaak so sweerlik na Tab. “Hoe moes ek? Ek’s skaars twee weke hier,” sê sy lamlendig. “Sal nie weer nie, ek belowe.”

      Alinda sluk die woorde wat in haar keel opborrel, ruk ’n ysbakkie uit die vrieskompartement en maak vir haar koue water aan met baie ys en die sap van ’n halwe suurlemoen – die laaste een in die yskas. “Wanneer gaan iemand weer kruideniersware koop?”

      “Jy’t gesê jy sal vanmiddag.” Patience is besig om die glas wat sy gebruik het uit te spoel en blink te vryf.

      Alinda leun teen die kombuiskas, haar waterdrankie in die hand. “Daar was ’n noodtoestand in ongevalle en toe word ek vriendelik verplig om aan te bly. Daarna was ek nie meer lus vir inkopies nie.”

      Patience hou die skitterskoon glas teen die lug. “Wie sal wees, ná ’n voldag by die hospitaal en dan nog ongevalle.”

      Patience is soos haar naam, die versinnebeelding van geduld, en Alinda voel sleg oor haar skerp woorde van flussies. Dit was onnodig, en suurlemoenwater is gesonder as Tab. “Ek is moeg,” maak sy verskoning.

      Patience tel die uitgedrukte suurlemoenhelfte