Die kind uit die wingerd. Helene de Kock

Laurens is. Maar nou is hy die een wat weggaan. ’n Hand druk so swaar op haar bors dat sy haastig na asem hap en Alexa verbaas na haar kyk. Sy glimlag bewerig en sing die laaste reël gedagteloos saam.

      Die preek gaan by haar verby.

      Dis eers aan etenstafel dat oupa Fritz tot almal se ergernis met sy gewone kruisvraery begin.

      “Dit was darem ’n stewige preek uit Jesaja, nè?”

      “Ja, dit was,” sê Carijn en stoot die gebraaide aartappel op haar bord eenkant toe.

      “Uitgevang,” glimlag Alexa tevrede en pomp haar so onsag in die sy dat Carijn na asem snak.

      “Nie aan tafel nie, Alexa,” maan Nelia, maar kyk ook vraend na Carijn. “Ai, sus,” maan sy, “dominee het uit Matthéüs gepreek.” En toe Carijn haar net stil aankyk: “Jy moet oplet in die kerk. Dis waarom mens gaan. Om die Woord te hoor.”

      Carijn voel die woede in haar swel. Haar ma moes teologie gaan studeer het. Sy laat geen geleentheid verbygaan om te preek nie. Sy staan op en vat haar bord saam. “Mag ek asseblief verskoon word?”

      Ben den Hagen kyk ondersoekend na sy oudste. Ongewoon is haar optrede beslis. Dit moet egter tot hom deurdring dat alles aan tafel nie pluis is nie. Die vraag is of hy ooit wyer as die tafel dink. Haar pa is liefdevol, maar meesal kortsigtig. Hy verkies, nes sy vrou, dat niemand in sy onmiddellike omgewing skuddings veroorsaak nie.

      Carijn hou nietemin asem op, maar haar pa se blik versag. “Net as jy gou vir my nog ’n skyf skaapboud afsny. Dis baie geurig, my vrou.”

      “Dis die knypie gemmer wat daarin is,” glimlag Nelia gevlei, al weet almal dis eintlik Flori se handewerk.

      Carijn sny die vleis af en gaan sit die perfek gesnyde stukkie boud in haar pa se bord, bewus van almal se oë wat stip op haar is. “Nou ja, dan gaan ek maar.”

      “Wag jy nie vir poeding nie?” karring haar ma. “Flori bring dit nou-nou. Nogal saam met vla.”

      Tot haar innige verligting kom Alexa haar te hulp. “Los haar, Mams, sy het netnou al van hoofpyn gekla.”

      “Dis van te veel in die son wees, Carijn,” val Nelia ergerlik weg. “Dra tog in hemelsnaam jou hoed. Dis nou as jy uitgaan. Persoonlik dink ek jy moet ’n bietjie gaan lê.”

      “Sal so maak,” sê Carijn moeg.

      In haar kamer maak sy die deur toe. Hoofpyn? Sy het veel meer as hoofpyn. Haar hele liggaam voel verrinneweer. Van min slaap, vir seker, maar ook van gevoelens wat vreemd gekneus is. Dis of sy haarself nie kan kleinkry nie. Sy, wat altyd nog in beheer was. Sy, wat die seuntjie uit die wingerd se hand gevat het toe dit lyk asof hy wil huil. Nou lyk dit ook asof hy wil huil, maar sy het nie die moed om uit haar eie ’n groot man se hand te vat nie. Want sy kan aanvoel hy wil dit nie hê nie. Van niemand nie. Nie eens van haar nie. Sy ken hom mos. Hy is trots. Dis ’n trots wat ingebore moet wees. Wat hom sterk, maar ook hard maak.