'n Belofte vir Bippie. Elsa Winckler

nie, Bippie, ek verstaan dit. Jy bly hier omdat Reina nie wil hê ek en Trina moet alleen wees nie en sodat ons jou, waar nodig, kan help. Met ander woorde, ons bly saam hier sodat ons mekaar kan help. Die Bybel leer ons mos om mekaar se laste te dra.

      “Riekert het my ’n guns gedoen om na jou te gaan soek. Hy wou net help, dit was nie nodig om met hom te raas nie.”

      “Ek … is jammer.”

      Cora glimlag. “Dis nie vir my wat jy om verskoning moet vra nie, hartjie. Ek is ook bly om te sien jy het weer rooi wange. Bietjie koffie vir jou?”

      “Nee, dankie, tannie Cora.” Bippie begin ook afdek. “Ek het die koue boudvleis en slaai geniet, baie dankie.”

      Cora draai om, gee vir Bippie ’n drukkie. “Ek’s bly, hartjie. Ons het gehoop jy sal daarvan hou.”

      Vir ’n oomblik staan Bippie effe ongemaklik rond. Haar ouers het nooit sommer aan haar geraak nie. Van spontane drukkies het sy geleer by Reina en haar vriendin Larissa wat vir Reina as haar advokaat bygestaan het tydens haar egskeiding. En vir die twee tantes is dit deel van wie hulle is.

      Sy vou haar arms om die skraal skouers. “Dis vir my so lekker om net te kom aansit, julle bederf my vreeslik. Ek … ek is nie gewoond dat mense my sommer net wil help nie.”

      Cora snuif voor sy weer haar plek voor die wasbak inneem. “Jy help ons ook, kind. Jy maak gereeld die kombuis aan die kant as jy dink ons sien dit nie en jy is die een wat saans die badkamer skoonmaak. En net die feit dat jy hier is, is vir ons ’n groot hulp. Ons help mekaar. Môre gaan ek en Trina winkel-winkel speel terwyl jy by die dokter is; ons is al skoon opgewonde.”

      “En Fred sal seker kom kyk of daar iets is wat hy kan regmaak,” voeg Trina by.

      Cora kyk na die horlosie teen die muur. “Trina, dis al tyd vir ons storie!”

      “Ja, ja, roer jou, ek skakel solank die televisie aan,” roep Trina oor haar skouer.

      “Ek neem gou vir Riekert ’n bord kos,” roep Cora agter haar aan en skep van die koue boudvleis en slaai op ’n skoon bord. “Ek sien sy bakkie staan nog voor die huis.”

      “Ek sal dit vir hom neem.” Bippie byt haar tong vas. Waar kom dít nou vandaan? Oukei, sy moet die man om verskoning vra en dis beter om dit te doen en klaar te kry. Dan hoef sy hom nie weer te sien nie.

      “Dis nie nodig nie –”

      “Ek moet om verskoning vra.”

      Tant Cora se hande raak stil. “Dit sal goed wees.” Sy sit die bord op ’n skinkbord met ’n mes en vurk. “Daar is nog sap in die yskas wat jy ook kan saamneem. Of dink jy hy wil wyn hê?”

      “As hy nog werk, dalk eerder sap.” Bippie haal ’n houer sap uit wat sy ook op die skinkbord sit. “Ek stap gou oor.”

      “Hy’s ’n goeie man, Bippie.”

      Bippie skud haar kop. “Ek weet, tannie Cora. En ek belowe ek gaan om verskoning vra.”

      “Hy … hy kyk vir jou.”

      Bippie sluk ’n kreun in. “Tannie Cora, ek verwag ’n baba. ’n Ander man se baba. Los dit, asseblief.”

      Met ’n effense glimlag stap Cora by haar verby. “Ek sê net wat my eie oë sien. Die liewe Vader werk op onverklaarbare maniere.”

      Kopskuddend steek Bippie die straat oor. Sy gaan om verskoning vra. Dis al. Of Riekert vir haar kyk of nie.

      Kyk hy regtig vir haar? Ai, hoekom het tant Cora dit nou gesê? Dit is reeds vir haar so moeilik om met die man te praat.

      Riekert trek sy handskoene uit en laat gly sy hande oor die hout van die gedeelte van die skuifraam wat hy afskuur. Die son sit al laag en dis genadiglik heelwat koeler as vroeër vandag.

      Die werkers is lankal huis toe gestuur, maar self is hy nie haastig nie. Dié week slaap hy in ’n gastehuis hier op McGregor, maar hopelik sal hy môre tyd kry om vas te stel of daar ’n plekkie is wat hy die volgende paar maande kan huur.

      Die vensterrame is meestal in ’n goeie toestand; hulle moet net goed geskuur word voor hy alles deeglik seël. Hier en daar is van die hout verrot, dele sal versigtig uitgesaag moet word. Hy het gelukkig ’n paar stukke ou geelhout wat hy kan gebruik om daardie dele te vervang.

      Die ander groot uitdaging is die vervanging van die toue en gewigte en teenwigte wat die skuiframe in posisie hou wanneer hulle op- en afgeskuif word. Van die lood wat vir die gewigte gebruik is, het voete gekry en moet vervang word, nes die toue waaraan hulle hang. Dis ’n groot werk en een wat hy graag self doen. Die gewigte moet baie presies gemaak word om in die gleuwe te pas.

      ’n Geluid laat hom omdraai.

      Iemand klop aan die voordeur. Hy gaan kyk. Tog nie weer die twee tantes wat ’n verskoning soek om hom oor te nooi net wanneer hy uiteindelik weer kalm en rustig is na die onderonsie met Bippie nie.

      Hy maak die deur oop. En hier staan die einste vroumens wat sy kop so besig hou voor die deur met ’n skinkbord in haar hande. Sy oë gly dadelik oor haar, bekommerd. Sy hart sug.

      Bippie druk die skinkbord sonder meer in sy hande. “Tant Cora stuur vir jou kos. En sap. Ek het aangebied om dit te bring, want ek … ek moet jammer sê. Oor vanmiddag.” Sy sit haar hand op haar buik en glimlag skeef. “Papawer is klaarblyklik ook bly ek is hier.”

      Neem die skinkbord en groet haar, maak die deur toe en gaan aan met die werk, sê hy vir homself. Dis die slim en regte ding om te doen.

      “Kom in,” is die woorde wat by sy mond uitborrel. “Daar is ’n mankolieke tafel en stoele onder ’n boom hier agter.” Hy draai om en stap agtertoe.

      Buite beduie hy na ’n stoel en sit die skinkbord op die tafel neer. “Sit gerus. Hoe voel jy nou?”

      “Ek voel goed, dankie. Vanmiddag … die hitte was oorweldigend. Ek wil nie bly nie. Dankie vir vanmiddag. Ek’s jammer ek was –”

      “… knorrig? Moeilik?” Sy lig haar ken. ’n Duidelike teken sy het haar klaar weer vir hom vervies.

      Hy wag vir die flitsende oë en skerp woorde, maar sy sug en waai met haar een hand in die lug.

      “Jy’s reg. Al daai. Ek is jammer. Ek’s nie gewoond aan mense wat my sommer net help nie. Ek leer, maar dis nie maklik nie. Gewoonlik kom ek self baie goed reg.”

      Sy foon lui. Met sy oë nog op haar, antwoord hy: “Tredoux.”

      Doodse stilte. Hy haal die foon van sy oor af. Nie ’n nommer wat hy ken nie.

      Net voor hy kan afsny, praat ’n vrouestem: “Riekert? Dis … dis jou ma.”

      Alles om hom en binne-in hom raak stil. Verbete hou hy sy emosies in toom.

      “Ek weet ek het nie die reg nie, maar ek wil tog vra: Ek wil jou graag sien. Asseblief?”

      “Hoekom? Ek het niks vir jou te sê nie. Totsiens.” Hy verbreek die verbinding en sit sy foon sommer terselfdertyd af. Al mens wat hom dalk nog vanaand kan bel, is Lex en met hom wil hy nou glad nie praat nie.

      “Riekert?”

      Asof hy lank onder water was, word Bippie se stem geleidelik duideliker. Hy kyk op. Sy staar hom grootoog aan. Hy gooi die foon op die tafel en stap ’n ent weg.

      Binne sekondes is hy in die veld, want die huis is aan die kant van die dorp. Hoekom bel sy hom nou? Na vyf-en-twintig jaar. Wat wil sy vir hom sê wat sy vyf-en-twintig jaar lank nie kon gesê het nie?

      “Ek … ek loop eers weer,” sê Bippie agter hom.

      Sonder om na haar kyk, knik hy. Hy lig sy kop op na die berge. Here, hoekom nou? Nou kan ek vir myself sorg, nou het ek haar nie nodig nie, hoekom nou?

      ’n Hand raak aan sy skouer.