Mooier as Marilyn. Anita du Preez

en akute desperaatheid is nie juis haar beste look nie. Die transformasie is so hartverskeurend, juis omdat ek dit dadelik herken. Ek moet my afvra hoe ek die arme skepsel nou kan verstoot? Al hét sy ook by Vincent geslaap. Dis dan hoe ek al gelyk het.

      Toe ek na Liz se kant toe kyk, weet ek dit herinner haar aan meer as twaalf jaar gelede toe dit háár beurt was. En ek vang Caz se oog, en sien die onthou van ons albei se aftakeling in haar verbete uitdrukking. En vir die tweede keer binne minder as ’n minuut verander die gevoel in die vertrek.

      “Die donnerse mislike vark!” snuif Gloria en rem haar dun, te kort truitjie se moue af oor haar polse terwyl sy ons een vir een aankyk met maskarastrepe onder bloedrooi Bambi-ogies. “Mens kan niks glo wat hy sê nie!”

      “Well observed, my dear.” Liz hys haar op tot haar volle lengte. “Caz, gaan kry gou nog ’n koppie in die kombuis, asseblief, my kind. Vir Gloria.”

      “Nee wat, gaan haal liewer die boks tissues in die badkamer,” sê Christine, net om duidelik te maak wie die leiding hier neem. “Ek vat hierdie skinkbord kombuis toe en kry vir ons glase. En vodka. Ek dink nie tee gaan die ding doen nie.”

      En skielik is daar vyf. Vier van ons met ernstige griewe teen Vincent, plus Christine wat net saam is vir die ride. Sewe as jy Oom Piet en Antie Soes bytel.

      4

      “Goed, lyk my ons stem almal oor een ding saam,” sê Christine terwyl sy gewigtig haar plek inneem op die Queen Anne-stoel waaruit Liz pas opgestaan het. Die hondjies spring van die bed af en gaan sit onderdanig by haar voete.

      “En dit is?” vra Liz half vanuit die hoogte waar sy die ys staan en klingel in haar vodka-en-lemoensap wat Christine uitgedeel het.

      “Wel, dis pretty obvious,” sê Christine, wat van iewers af ’n pen en notaboekie opgediep het, “dat dinge nie so kan aangaan nie. Vincent de Lange moet in die bek geruk word!”

      Almal praat skielik gelyk, asof sy ’n genie uit ’n bottel losgelaat het. Soos vinke.

      “Wow, dames. Wag. One at a time, please!” keer die selfaangestelde leidster van hierdie nuwe klub vanuit haar voorsitterstoel.

      Maar almal praat weer op een slag.

      “Wag nou, wag nou, julle!” keer Liz met gesag in haar stem, en almal bly stil. “Kyk, dis hoe ek die saak sien.”

      “Ja, maar …” val Christine haar in die rede, maar dit help nie. Christine mag dalk haar klere in Parys koop en haar skoene in Italië, maar al laat sy nou ook haar naels in Peru doen, Liz laat haar nie afsit nie. Mens kan sien sy was al voorvrou op verskeie komitees.

      “Laat ek klaar praat, asseblief. Ons het elkeen ons eie appeltjie te skil met Vincent. Hy is Desiree se man – is dit steeds – en my eks, Caz se pa en Gloria se …” Haar mondjie plooi vieserig. “Wel, julle weet wat ek bedoel.”

      “Not really.” Christine skribbel verwoed in haar boekie. Skynbaar is dit ’n bleddie vergadering waar iemand notule moet neem.

      Liz kyk in haar rigting. “O ja, en dan is daar jy, Christine. Hoe presies sou jy jou rol hier verduidelik?”

      “Ek?” Christine sit regopper om die uitdaging af te weer. “Ek is hier as … jare lange vriendin … e … wat veg vir vroueregte in die algemeen en meer spesifiek in hierdie konteks. Om dit reguit te stel … ek voel dat Vincent nie langer hiermee kan wegkom nie.”

      “Dan is ons daaroor ten minste op dieselfde bladsy,” antwoord Liz. “Enige voorstelle?

      Gloria en ek en Caz trek weer gelyk weg.

      “Wag nou, meisies. Dink mooi,” sê Christine. “Vincent is lief vir geld en vrouens. Dis waarop ons moet fokus.”

      Nou praat niemand nie. Jy hoor net ys wat teen glas rinkel.

      “Stem julle saam?” vra Christine.

      Almal laat weer gelyk van hulle hoor.

      “Raait,” sê sy, “dié storie gaan nie werk nie. Ons vat dit van oud na jonk. Reg so? Liz, jy begin.”

      Liz kyk haar taamlik giftig aan, maar sy kom dit sigbaar te bowe. “Foonseks,” antwoord sy.

      Ek kyk verbaas op en Caz los haar foon. Gloria gee ’n aardige giggel.

      “Nee,” verwerp Christine die voorstel, “te common.”

      “Jy’s dan volgende, Desiree,” sê Liz.

      Ek skud my kop woes. Die hele ding gee my ’n migraine. “Sorry, julle, ek bly buite stemming. Dis te gou. Te rou.”

      Niemand stry nie. Dankie tog. Ek gaan sit weer op my bed en trek die duvet teen my op.

      “Gloria?” vra Christine, seker omdat dit duidelik is dat Liz haar nie ’n kans gaan gee nie.

      “Internet dating?” stel Gloria voor. Sy rem haar truitjie affer oor haar middel en haar gesigsuitdrukking verklap dat sy uit ondervinding praat. “Dis mos groot deesdae, nie waar nie?”

      Liz skud haar kop. Lyk suur. Skynbaar verteenwoordig Gloria vir haar op die oomblik alle slette wat getroude mans verlei – ook die een met wie Vincent haar destyds verneuk het. “Te algemeen,” maak sy dit met dun lippies af.

      “Oukei.” Gloria se wangetjies begin bloedrooi vlam van ergernis, of dalk die vodka. “Wat van as … e …” Sy kry skynbaar ’n ingewing. “As Christine hom probeer verlei?” Dit lyk asof sy skrik vir haar eie briljante idee.

      “Laat ek dit so stel: Néé,” kom dit van Christine. “Ek laat eerder naalde in my oogbolle indruk, orraait?”

      Dis toe dat Caz haar hand lig, en ek voel hoe my ore warm word toe sy my vol in die oë kyk. “Dan bly daar net een plan oor. Ek weet wat sal werk. Wat hom die seerste kan maak.”

      “Ons luister.” Christine hou op skryf.

      “Dis eenvoudig,” sê Caz. “Desiree moet dit self doen.” Daarmee druk sy ’n oorfoontjie in haar een oor asof dit die saak afhandel.

      Ek weet nou wat my migraine veroorsaak het. Somehow het ek geweet die ding gaan my kant toe draai en eintlik wil ek boggherôl met hulle bose plannetjies te doene hê. Eintlik wens ek hulle wil hulle goed vat en loop. Maar niemand loop nie. Almal kyk na my, maar asof ek nie nog heeltyd betrokke was nie en hulle my nou vir die eerste maal behoorlik raaksien.

      “Natuurlik,” sê Christine. “Desiree is die een!”

      “Huh?” wil ek weet. “Ek?” Sou hulle van hulle gesamentlike trollie af wees? Hoe de hel moet ek vir Vincent terugbetaal? Hy het my after all so pas verneuk. Watter power of revenge het ek?

      Maar vir eens is húlle almal in ooreenstemming.

      “Uitstekende plan, Caz,” merk Liz op, wat klaarblyklik vir die oomblik vergeet het dat Vincent haar arme dogter se pa is.

      “Maar sy sal dan moet op en uit – só sal dit mos nooit werk nie,” wys Gloria met die pers-geglitterde oorblyfsel van ’n gekoude vingernael na my.

      “Ek stem,” sê Liz tot my verbasing, “só kan sy nie lyk nie. Hier kort een enorme makeover.”

      “Excuse me?” probeer ek keer.

      “Asseblief!” Caz pluk die enkele oorfoontjie driftig uit. “Hoor ek reg? Wil julle my vertel daar’s iets verkeerd met hoe Desiree lyk? Dat dit háár skuld is dat –”

      “Dis wat ek ook wil weet!” tjip ek in, aangevuur. “Met ander woorde, as ek beter gelyk het, sou Vincent nie rondgekuier het by die een of ander flooze nie?”

      “Hei!” roep Gloria uit. “Moenie my hier kom –”

      “Van watter patriargale planeet is julle?” onderbreek Caz haar.

      “Nee, nee, my kind,” paai Liz, “dis glad nie wat ons bedoel nie, dis –”

      “Dis