Mooier as Marilyn. Anita du Preez

skud my kop. “Dis een van jou rokke.”

      Hy hou dit deur die venster na my uit. “Nee, ek dra nie eintlik rokke nie.”

      “Ha-ha,” sê ek sonder om dit te vat.

      “Nee, asseblief.” Hy laat val dit op my skoot. “Hierdie rok was eensaam sonder jou.”

      Christine laat die enjin doodruk. Waarom iemand soos sy nie vir haar ’n minder fênsie kar kry wat sy actually ordentlik kan bestuur nie, was nog altyd vir my ’n raaisel. Ek gryp na my handsak om my beursie uit te kry, maar al wat ek by my het, is die verspotte klein fifties-clutch in volstruisleer wat Liz in die een of ander designer antique shop opgeraap het en ek kry nie die dêm verroeste knippie oop nie.

      “Nee, nee,” keer die man, “dis ’n present.”

      “Van wie?” vra ek en ek gooi die handsakkie by my voete neer. Ek voel soos iemand wat net voorgee dat sy wou betaal.

      “Van my. Steve.” Hy hou sy regterhand deur die venster. “Steve Beleza.”

      Ek neem dit. Dis growwerig en warm.

      “Bly te kenne, Steve, sy is Desiree,” sê Christine vir my part. “Desiree de Lange.”

      Toe staan hy haastig terug, want sy het weer die enjin aan die gang gekry.

      In die truspieël sien ek die man se spierwit glimlag terwyl hy ons staan en agterna kyk. Toe Christine die arme kar se ratte aan die begin van die draai laat kerm, ruk die paartjie by een van die buitenste tafeltjies se koppe om – onder die ou eikeboom waar Vincent en Gloria ’n week gelede sit en wegkruip het. Dis nie dié keer hulle nie.

      En ek? Ek dink ook nie ek is meer ek nie.

      “Houston, we have made contact!” roep Christine triomfantelik uit toe sy die kar wild in die rigting van die De Waal-afrit laat hop.

      Toe ek die klammigheid onder my neus wegvee, ruik my hand na koffie. En meel. En iets bittersoets. Anders as Vincent se reuk.