Melodie Omnibus 3. Annelize Morgan

is bang om weer te kom kuier, want dan embarrasseer ek jou soos nou die dag toe die pers daar ingekom het, maar ek sien uit na jou terugkeer,” sê hy. “Wanneer ontslaan hulle jou?”

      “Teen môre of voor die naweek, hopelik. Ek raak nou baie rusteloos.”

      “Sê net as ek iets kan doen. Jou moet kom help dra, of iets.”

      Sy lag. “Toemaar, Liana kan dit hanteer. En as dit moet, kan Geert help. Totsiens, Reinhard.”

      “Totsiens, Kira. Ek mis jou hier langsaan.”

      13

      Die telefoon lui net toe Lucille by haar lessenaar aankom om ’n verslag te begin skryf. Dis al ná ses in die aand en sy wil klaarkry en huis toe gaan. Die dag was lank en warm.

      Sy tel op en hoop daar het nie nóg ’n aanval plaasgevind nie.

      “Kaptein Wiid?” kom ’n vrouestem oor die foon. “Ek probeer u al heelmiddag in die hande kry.”

      “O, ek is jammer. Ek was uit op ondersoek. Wie praat?”

      “Lettie Peens.”

      Aha, dink Lucille, my besoek het tog goeie gevolge. Die dame het nagedink, en nou wil sy haar hart lug. Iemand se kierangs gaan braai.

      “Wat het u op die hart, mevrou?” vra sy vriendelik.

      “Ek wil u iets vertel, maar dis baie vertroulik en ek wil nie hê iemand moet sien dat ons praat nie. Veral nie my man nie.”

      Nog ’n aha-oomblik. “Wil u my iewers ver van u huis of buite Stellenbosch ontmoet, mevrou Peens?”

      “As dit kan, vanaand nog. Miskien by die begraafplaas se hek op Onder-Papegaaiberg.” Sy gee ’n senuagtige laggie. “Niemand sal in die nag soontoe wil kom nie. So agtuur, as dit donker is?”

      “Reg, mevrou. Ek sal daar wees. Watse kar ry u?”

      “’n Rooi Mercedes-sportmotor.”

      Hei, smart, nè? dink Lucille. Gekoop deur haar man voor die val, of dalk as ’n soenoffer oor sy gewete hom gepla het oor sy rondlopery?

      “Ons sien mekaar dan agtuur,” verseker sy Lettie Peens.

      Net onder die twee uur vir verslag skryf, dink sy. Dat sy honger is, moet sy maar verduur. Vanaand peul nog ’n wurm uit die blik en daarvoor kan sy aandete maar ’n ruk lank uitstel.

      “Dankie dat u gekom het, kaptein,” kom Lettie Peens se stem in die donker na Lucille aan toe sy aan die passasierskant van die sportmotor inklim.

      “Dis my werk, mevrou.” Diskreet adem sy die aangename geure van die leerbekleedsel en die vrou se duur parfuum in.

      “Sedert u by my was, het ek baie diep gedink. Baie diep. Ek slaap ook sleg.”

      “Sjym.” Lucille wag en probeer die vrou se gesigsuitdrukking in die donker uitmaak, maar dis moeilik. Haar stem se effense bewing verklap egter haar senuagtigheid.

      “My man het ’n verhouding met Monique Brand gehad.”

      Dis nie nuus nie, dink Lucille, maar sy hou haar dom. “Ja? Is u seker?”

      “Doodseker. Ek het hom verskeie kere gevolg en gesien hy gaan parkeer kastig daar onder die bome langs die Eersterivier. Dan sluip hy oor, sommer helder oordag as hy weet die bure en haar man is by die werk.”

      “Haai, mevrou, en sy was u beste vriendin?” vra Lucille kastig verontwaardig en geskok.

      “Ja, die slet. Verbeel jou, sy knoop iets aan met mý man. Ek was eintlik al vriendin wat sy gehad het – ons het mekaar van jongs af geken. Toe skop sy my in die tande.”

      “Ai, mans kan darem verraderlik wees. Mooi gesigte en lywe verlei hulle sommer maklik.”

      “Ja, is dit nie vreeslik nie? En Jaco het nog altyd ’n oog vir ’n mooi vrou gehad. Ek leef maar daarmee saam, maar dié ding met Monique het my baie seergemaak.”

      “Sjym, ek kan my indink.”

      Lucille dink weer eens aan haar pa wat haar ma met kinders en al net so gelos het. Sy kry Lettie Peens regtig jammer, al verdink sy haar van gemene spel.

      “Jaco het by Monique geld probeer leen toe hy in die ka- … knyp is. Maar dink jy sy het hom lief genoeg gehad om hom te help? O nee! Sy was te suinig. Sy het haar natuurlik net met hom vermaak, want sy was verveeld.”

      “Regtig? Ja, ek het my ook verbeel die liefde maak mense vrygewig, maar dis seker nie altyd waar nie.”

      “Nie in haar geval nie. Jy sou sweer sy het arm grootgeword. Haar man het haar onderhou, nie sy vir hom nie. Maar wat ek jou wil vertel, is veel erger as die geldleenstorie.”

      Lucille leun glad vorentoe so gretig is sy om te hoor. “Wat kan dit wees?”

      “Die baba wat sy verwag het, was nie haar man s’n nie – dit was my man Jaco s’n.”

      Lucille snak hard na haar asem. “Nee! Wat vertel u my?”

      “Die tyd toe daardie baba verwek is, was Reinhard Brand oorsee. Hy is mos dikwels besoekende professor by ander universiteite, want hy is ’n groot kundige oor opgaardamme en koelstelsels, of sulke dinge. Ek kon nog nooit mooi verstaan waaroor dit gaan nie. Ek is maar ’n boervrou.”

      “Professor Brand het beweer hy het nie geweet mevrou Brand was swanger ten tye van haar dood nie. Glo u dat dit waar is?”

      “Ek weet nie. Daardie Monique was so slim soos die houtjie van die galg. Sy het Reinhard juis gevang met ’n swangerskapstorie en dit was nie eens sy kind nie – ek praat nou van klein Riaan. Sy wou mos nie die pil drink nie, want sy het gesê dit maak haar vet en sy was ydel verby. Dan gebeur glipse mos.”

      Lucille knik. Ja, nou is een van haar vermoedens bevestig. Jaco Peens is die pa van Monique Brand se kind en dié wete het mevrou Peens tot raserny gedryf. Dalk tot moord?

      Sy is ook gaande oor die verontregte professor Brand, met wie sy simpatie en gedeelde leed het weens hulle eggenote se owerspel. Sy gun hom moontlik nie vir ’n ander vrou nie. Beslis nie vir Kira Trollip, sy ou liefde, nie.

      Hy tree nou teenoor die mooi professor op asof sy liefde weer kan blom. Veral noudat sy seergekry het en hy haar kon bystaan. Baie interessant. Lettie Peens het seker gesien hoe hy Kira by die begrafnistee soen. Daar was ook ’n berig oor die aanval in die koerant wat op iets meer tussen hulle gesinspeel het en Lettie het dit seer sekerlik gelees.

      “Weet u dat iemand professor Trollip aangeval en met ’n mes gesteek het?” vra sy en wens sy kan Lettie se gesigsuitdrukking sien. Sy spits haar ore vir die nuanses in die ander vrou se stem.

      “Nee! Wanneer?” vra Lettie kamtig geskok.

      “Eergisternag, so ongeveer elfuur.”

      “Waar? In haar huis?”

      “Nee, sy het die kat buite by die rivier gaan soek toe dit gebeur het. Dit was in gister se koerant.”

      “Ek kan dit nie glo nie! Die duiwel is los op Stellenbosch. Is sy dood?”

      “Nee, net erg in die arm beseer. Sy het ’n noue ontkoming gehad. Ons vermoed egter dit was poging tot moord.”

      “Liewe deug. Jy weet, ons dorp ken nie so iets nie. Ons kry nie altyd koerante op die plaas nie en ek was heeldag te besig om dorp toe te kom.”

      As jy dink ons dorp ken nie moord en pogings tot moord nie, lewe jy in ’n gekkeparadys, mevrou Peens, dink Lucille minagtend.

      “Waarom sou iemand haar aanval?” wil Lettie weet.

      “Dit weet ons nog nie, maar ons sal uitvind.”

      Lettie krap in haar handsak. “Ek het op dié brief van Monique aan Jaco afgekom, waarin sy hom vertel dat sy hom nie weer wil sien nie en dat sy Reinhard nie vir hom sal los nie. Jy weet ons