Hartklop Omnibus 3. Malene Breytenbach

hy wou met jou, wat nie besmet is nie, trou?” Sy stem is laag en gevaarlik.

      “Ja. Ek is seker verantwoordelik vir sy gemoedstoestand en die feit dat hy ’n ongeluk gemaak het.”

      Jens roep meteens na haar: “Lucinda, meneer Van Reenen wil met jou praat.”

      “Verskoon my,” sê sy vir Werner en draf agter Jens aan.

      Edwin lê met ’n verband om sy kop en knie, geklee in ’n hospitaaljurk. Sy ruik drank toe sy nadergaan. Hy het beslis meer as die aand se wyn gedrink, en sy vermoed dit was sterk drank soos whisky of brandewyn.

      “Wat het jy aangevang?” vra sy streng, maar sy neem sy hand.

      “Daar het ’n ou en toe ’n boom voor my ingespring,” grap hy, maar sy gesig vertrek van pyn. “Ek het blerrie seergekry.”

      “Ek vermoed die ou wat voor jou ingespring het, nog erger. En die polisie gaan jou van dronkbestuur aankla. Sê nou hulle neem jou lisensie weg?”

      “Ag, ek sal net ’n moerse boete betaal. Dis in elk geval tyd dat ek padgee. Ek sal die ding uitsort en betaal vir die skade.”

      Jy dink jy kan alles reg betaal, dink sy wrewelig. “Wat van Nanette?”

      “Ek sal seker hier moet bly vir ’n paar dae. Bring haar om haar sondige ou pa te sien, as jy nie omgee nie.”

      Lucinda skud haar kop. “Ai, Eddie. Jy is baie stout. Goed, ek sal haar bring so gou ek kan.”

      Die dokter en verpleegsters staan vir hulle en kyk en sy los Edwin se hand.

      Toe sy in die verligte voorportaal inloop, sien sy dat Werner en Jens vir haar wag.

      “Kom, ek neem jou huis toe,” sê Werner en vat haar arm.

      “Jou vriend is gelukkig hy het homself nie ook afgeskryf nie,” sê Jens. “Die motor is glo ’n wrak. Dis ’n wonderwerk dat die man wat hy raak gery het net ’n gebreekte arm en sekerlik verskeie kneusplekke het. Hy kon dood gewees het as meneer Van Reenen nie so woes uitgeswaai het nie.”

      “Ek skat Van Reenen het vergeet hoe om stadig te ry,” merk Werner wrang op.

      Impulsief soen Lucinda vir Jens op die wang. “Nag, Jens, en dankie.”

      “Alles in ’n dag se werk.”

      Buite bibber sy van die koue en Werner hou sy arm om haar tot by die groot Mercedes. Die verwarmer is lekker aan terwyl hulle terugry.

      “Waar kom dié motor vandaan?” vra sy.

      “My suster het dit van my huis in Constantia gebring en ek het haar weer teruggeneem. Dis dié dat ek heeldag weg was.”

      “Wat van Rover? Het jy gereël dat hy kom?”

      Hy glimlag. “Ja, dis omtrent ’n affêre om ’n hond in te voer. Maar as ek my sin kry, is Erik nog lank hier in Suid-Afrika, en sonder sy hond sal hy miserabel wees.”

      “Nie by jou nie, met of sonder hond. Daar moes meer pa’s soos jy gewees het.”

      Hy hou voor haar huis stil en kyk na haar. “Daar moes meer sulke vroue soos jy gewees het, dan was die wêreld ’n beter plek.”

      Die mooi woorde sink nog in toe hy uitklim, en toe hy haar deur kom oopmaak, neem hy haar in sy arms en soen haar eers teer en toe met hartstog. Sy gee haar oor en lank verken hulle mekaar, sodat sy die koue nie eens meer voel nie.

      “Dis moeilik om jou te weerstaan,” sê hy skor toe hy haar uiteindelik los.

      “Waarom wil jy?”

      Hy lag, soen haar weer en neem haar dan binnetoe. Sy hoop vir meer, maar hy soen haar net vlugtig nag en verdwyn na sy kamer voordat sy nog kan dankie sê.

      Met ’n gevoel van onverrigter sake keer sy na haar kamer terug. Haar hele lyf tintel nog van sy omhelsing, die diep soen wat haar mond verken het, die hardheid van sy lyf en die streling van sy hande. Haar hele wese smag na Werner.

      Met ’n kreun gaan lê sy klere en al op die bed. Netnou moet sy in elk geval weer opstaan.

      Lucinda kom met Nanette by Edwin in die mansaal aan.

      Volgens die uitdrukking op die gesigte van die twee verpleegsters wat pas met hom klaargemaak het, het hy hulle vreeslik gesjarmeer. Hy lyk hulpeloos, dodelik aantreklik en waarskynlik vir hulle onweerstaanbaar.

      “Hallo, dokter, kom u die pasiënt sien?” vra die een, want Lucinda is in haar wit jas met ’n stetoskoop in die sak, maar sy ken hulle nie.

      “Ek bring net sy dogter om hom op te beur. Ek werk eintlik by die kindersaal.”

      “Haai, kom sien julle die ou invalide?” grap hy vrolik.

      “Papa, jy is ook siek!” roep Nanette en Lucinda help haar om op die bed te klouter.

      Edwin se gesig vertrek. “Pasop, kleintjie, my arme ou knie is gekrok.”

      “Wys my, Papa.”

      Hy wys die verbande en vertel haar van die boom wat voor hom ingespring het, maar niks oor die mens wat hy raak gery het nie.

      “Toe hoor ek net boem! En daar lê ek. Gelukkig is daar altyd mense wat ’n mens kom optel.”

      Hy kyk na Lucinda en glimlag. “Ek jaag vir ’n lewe en maak nooit ’n ongeluk nie, maar hier op ’n plattelandse paadjie doen ek dit. Ironies, nè?”

      “Ja, is dit nie?” Maar jy het gedrink, dink sy, en as jy in die Grand Prix jaag, is jy darem seker nugter.

      Hulle gesels eers ’n rukkie, toe sê Lucinda dat sy moet gaan. “Ek moet gaan werk, maar ek los Nanette ’n rukkie hier sodat julle kan kuier.” Sy loop weg voordat hy kan protesteer.

      ’n Uur later kom sy terug om Nanette te kom haal en sien dat hulle omring word deur pasiënte en ’n verpleegster wat ’n ophef van pa en dogter maak.

      “Het julle agtergekom wie dié man is?” terg sy toe sy naderkom.

      “Die bekende renjaer,” grinnik ’n man. “Dis ’n verrassing om hóm hier te sien.”

      “Ja, renjaers maak ook ongelukke.”

      “Haai, Lucy,” roep hy uit toe hy haar sien. “Dis lekker in dié hospitaal. Ek dink ek bly sommer ’n ruk.”

      Sy lag. “Dit lyk my so, as jy die middelpunt van die aandag is. Ek kom net vir Nanette haal.”

      “Nee,” kla die kind.

      “Sy kan maar bly, dokter, dan bring ek haar later terug na julle,” bied die mooi jong verpleegster aan.

      Lucinda huiwer, maar sy wil nie Nanette se vreugde bederf nie. “Goed dan, sy kan nog so ’n uur bly.”

      “Hierdie mooi dokter was my childhood sweetheart,” spog Edwin en Lucinda voel of sy onder ’n kollig staan soos almal haar beskou.

      “Wel, hy oordryf, maar ons was maatjies,” skerts sy, haar wange ongemaklik warm.

      Sy maak dat sy wegkom. Dis nes hy is om haar op te eis, dink sy verleë. Netnou dink die mense daar is iets meer as vriendskap tussen hulle.

      Lucinda draai in die maatskaplike werker se straat af en hou voor ’n skakelhuis stil. Dis die regte nommer. In die tuintjie sien sy blomme en op die stoep is varings in potte en hangmandjies.

      Sy is nog by die tuinhek toe die vrou uitkom, en vaagweg lyk sy bekend. Veel ouer as die vrou wat Lucinda gedink het sy nooit sal vergeet nie, want sy was so gaaf nadat haar pleegouers so ongeduldig en hardvogtig was.

      “Hallo, dokter,” groet die vrou. “Kom in, kom in. Jinne, maar jy het darem mooi geword. Mooi gebly eintlik, want jy was die fraaiste ou dogtertjie.”

      “Hallo, mevrou.” Skielik skiet haar oë vol trane en sy moet vinnig knipper.

      Die huis is nie weelderig