Hartklop Omnibus 3. Malene Breytenbach

jy om Nanette saam te neem waar ons ook al gaan, as jy dink ek kan haar versorg?”

      Hy sit dikbek, asof hy te afgehaal is om te praat.

      “Wel? Antwoord my, Eddie.”

      “Ek hét jou lief, Lucy. Jy wil net hard to get speel.”

      Sy lag ongelowig. “Hard to get? Moenie verspot wees nie. Ek is realisties. Die lewe het my geleer om met my voete plat op die aarde te loop. Ek kan nie met jou trou nie.”

      “Kan jy nie vir my en Nanette lief wees nie?” dring hy aan.

      “Ek ís lief vir julle albei, maar my verstand sê vir my dat ’n huwelik tussen ons twee ’n ramp sal wees. Ek is nie onderdanig nie en jy is veeleisend. Ek word ook nie op sleeptou geneem nie. Ek sal wil weet waar jy is as jy die aand nie huis toe kom nie, en ek sal jou probeer keer om soveel te drink.”

      Hy staar haar aan. “Jy breek my hart.”

      “Liewer nou as later, my liewe vriend.”

      Hy sug diep. “Ek gaan jou kans gee om na te dink, dan vra ek weer.”

      “Dit sal nie help nie.”

      “Is jy nou mal oor daardie ander ou, Werner?”

      “Ons pas beter by mekaar.”

      Hy lyk skielik kwaad. “Komaan! In watter opsig?”

      “Die meeste, skat ek. Maar ek moet met jou eerlik wees, Eddie. Daar is iets omtrent jou wat my baie pla.”

      “Jy bedoel behalwe my drinkery en die feit dat ek ’n slegte pa is?”

      “Daar is nie ’n maklike manier om te sê wat ek gaan sê nie, daarom gaan ek reguit wees. Pynlik reguit en eerlik. Ek is ’n dokter en ek werk al jare lank met aansteeklike siektes. Daarom weet ek meer van vigs as die mense op straat.”

      Sy sien hoe hy op die verdediging kom en sy skouers krom asof hy ’n aanslag wil afweer. Sy kry hom jammer, maar sy moet doen wat sy nou doen.

      “Daarom weet ek dat as jy jou vrou swanger gemaak het, jy ook MIV-positief moet wees. Dit kan nie anders nie. Jy ontken dit, maar dit help nie.”

      Hy is kennelik ontsteld en sy blik is skerp, maar hy sê niks.

      “Ek vermoed jy is op anti-retrovirale terapie wat vir jou werk. Is ek reg?”

      ’n Spiertjie spring in sy wang, maar hy knik uiteindelik.

      “En jy was bereid om met my te trou en my ook aan te steek?”

      Hy laat sy kop sak sodat sy nie in sy oë kan kyk nie. “Daar is mos iets soos kondome,” sê hy skor. “Ek hoef jou mos nie aan te steek nie.”

      “Maar oor ’n ruk verpleeg ek vir Nanette én vir jou?”

      Hy kyk op en sy oë is half hartseer en tog uitdagend. Dié uitdrukking het dit altyd reggekry om mense te vermurwe, maar sy is bestand daarteen.

      “Ek is ryk, Lucy. Ek kan jou alles gee wat jy wil hê, en dan erf jy boonop ’n moerse klomp geld, ’n woonstel in Londen en ’n huis in Switserland.”

      Lucinda skud net haar kop. Hy kán nie verstaan nie, of hy weier bloot, steeks soos ’n muil.

      “Ek wil nie jou besittings erf nie, Eddie,” sê sy sag. “Ek wil nie met jou trou nie.”

      Skielik staan hy op van die tafel en sonder om iets verder te sê, gaan hy by die voordeur uit. Binne sekondes hoor sy die BMW se enjin buite brul.

      Nee, hy moenie in dié toestand, ontsteld en vol wyn, gaan ry nie! Sy hardloop uit, in Werner vas.

      “Hallo, wat gaan hier aan?” vra hy verbaas. “Die man het my amper uit die aarde gehardloop, en nou doen jy dit ook?”

      “Hy moenie ry nie! Hy het gedrink.”

      “Dis niks nuuts nie, of hoe? Hy kan seker nog goed funksioneer met drank in sy lyf. Hy is mos gewoond daaraan.”

      Sy bars in trane uit en hy hou haar vas. “Toemaar, hy sal seker niks oorkom nie,” troos hy. “Die man is mos goed agter ’n stuurwiel.”

      “Jy verstaan nie,” snik sy. Sy wil hom vertel van die vigs en die huweliksaanbod, maar hy sus haar net en lei haar binnetoe.

      “Gaan was jou gesig en ontspan.”

      “Het … het jy aandete gehad?” kry sy dit uit.

      “Ja, dankie. Ek het niks nodig nie. Toe, gaan kamer toe en kom tot bedaring.”

      Toe sy weer sien, los hy haar. ’n Paar oomblikke later hoor sy hoe sy kamerdeur toegaan.

      Wat dink hy nou? Dat sy en Edwin soos twee verliefdes stry gekry het en dat hulle weer gaan opmaak? Dat dit is waarom sy so histeries agter hom aangestorm het?

      Moedeloos gaan sy kamer toe. Môre sal sy Werner die volle waarheid vertel.

      12

      Lucinda skrik wakker van ’n harde geklop aan die voordeur wat deur die grafstil huis weergalm. Dis stikdonker. Onmiddellik dink sy aan Edwin. Hy is seker terug.

      Sy skakel die bedliggie aan, trek gou ’n japon aan en kyk op haar horlosie. Drie-uur in die oggend kom hy terug, die vabond.

      Toe sy die deur oopmaak, skrik sy groot. Dis nie Edwin nie, maar ’n polisieman. Op die agtergrond sien sy ’n vangwa met ’n flitsende blou lig en hoor sy die geselsradio vaagweg knetter.

      “Is u dokter O’Neill?” vra die konstabel.

      “Ja. Het iets met meneer Van Reenen gebeur?”

      “Ja, dokter. Ek is bevrees hy het iemand raak gery en toe in ’n boom vasgery. Hy was onder die invloed van drank.”

      “Genade.” Skok trek soos weerlig deur haar. “Is hy … het hy seergekry?”

      “Ja, dokter. Sy knie is lelik gestamp en sy gesig ook, maar hy lewe.”

      “En die persoon wat hy raak gery het?”

      “Hy’s nie dood nie. Die ambulans het hom weggeneem Stellenbosch-hospitaal toe.”

      “Wat gaan aan?” hoor sy Werner se stem agter haar en sy draai om.

      “Ag, hemel tog, Edwin het ’n ongeluk gehad. Vertel hom, konstabel.”

      Terwyl die konstabel praat, voel sy hoe Werner sy arm om haar skouer sit. Dankbaar leun sy teen hom aan.

      “Waar is meneer Van Reenen nou?” vra hy.

      “Hy het geweier dat die ambulans hom vat, meneer, en hy’t gesê ons moet hom hier by die kliniek aflaai en ons moet vir dokter O’Neill laat weet. Hy’s nou daar by noodgevalle.”

      “Baie dankie, konstabel,” sê Lucinda. “Ek sal dadelik soontoe gaan.”

      “Kan ek u daarheen neem?”

      “Dankie, maar dis nie nodig nie, ek sal haar neem,” bied Werner aan.

      Styf van skok loop Lucinda saam met Werner by die ongevalle-afdeling van die kliniek in. Sy sien vir Jens daar, geklee in ’n ligte sweetpak.

      “Hallo, Jens. Die polisie het my kom roep,” sê Lucinda.

      “Hy’s nie te ernstig nie, nooi. Net ’n sny aan die voorkop wat baie bloei en ’n knie wat baie hard gestamp het.”

      “Jens, hy is MIV-positief,” sê sy dringend. “Ek het dit lankal vermoed, en hy het dit gisteraand bevestig.”

      “Ek het dit ook lankal vermoed, maar ek sal die nagpersoneel in elk geval gaan sê.”

      Hy draai om en loop en sy kom agter Werner kyk na haar.

      “Dis seker die rede, of een van die redes, vir gisteraand se kabaal?” Sy blik is warm en simpatiek.

      Sy wens