Elim. Helena Hugo

gefluister nie! Ek sal jou nie in die steek laat nie. Ek het jou lief tot in ewigheid. Vergeet van die mense, laat hulle hul stories opmaak. Dis al wat hulle kan doen, stories aandra, ander mense swartsmeer. Hou die kind, doen wat jy wil. Ek sal my berus by wat jy besluit.

      Toe klim sy in sy arms en liefkoos hom met ’n duisend dankies.

      Sag en warm, dis Georgina, maar daardie nag kon hy nie slaap nie. Drogbeelde van sonde en straf het by hom gespook. Hy het sy pa se stem gehoor, sy pa se harde oordeel. Wat jy begin, moet jy klaarmaak, verantwoordelikheid neem. Die almagtige God sien wat jy doen én wat jy nie doen nie. Groot en angswekkend het sy pa uit sy graf opgerys. Die plak was in sy hand. Hy het sy arm gelig, die slaanding hoog geswaai. Dis van rondlê dat Satan jou baasraak. Staan op en loop doen jou plig! Houe het op hom neergereent. Sweepslae. Sy vel het oopgebars, bloed het in sy keel opgestoot en oor sy bors gestroom op sy hande, op sy voete, in die grond in. Hierdie grond is met die bloed van jou voorvaders gekoop, moet dit nie vergeet nie! Sy pa se stem het in sy kop weergalm toe hy sidderend uit sy nagmerrie wakker word. Dit was oggend, tyd om terug te gaan Mispa toe.

      Georgina het langs die bed gestaan met koffie en beskuit, ’n geheimsinnige glimlag om haar mond. Sy wou hom nie sê wat sy besluit het nie. Sy het hom weggestuur sonder gerusstelling en dalk met die grootste leuen wat hom in sy lewe kon tref. Dis waar hy hom nou bevind – in dié niemandsland sonder raad of daad, dalk vir maande ’n swerwer ver van sy goed, naby sy skade en soos klei in Georgina se hande.

      “Seur Willem!” Rooivalk ruk hom uit sy mymering terug kamp toe. “Die vlees is gaar, die pampoen ook.”

      Kaptein kry lewe, rek hom uit met lang hondegape.

      Skemer het intussen op die vlaktes neergedaal.

      Uit die bloute wonder Willem oor Caroline en die kinders. Maria, sy hart se punt, dartel soos ’n skoenlapper. Waar in die dag is hulle nou?

      Dis etenstyd op Mispa. Somertyd raak die kombuis so bedompig, die gesin sit in die eetkamer aan vir die middag- en vir die aandete. Die kinders wat ’n kwartier vroeër aangesê is om hande en gesig te was, storm op hul stoele af. Een se plek bly opvallend leeg. Caroline kan dit nie miskyk nie, maar sy is te moeg om haar daaraan te steur. Blindweg beduie sy vir meester Elie dat hy die tafelgebed kan doen.

      “Moeder, Lutz is nog nie hier nie.”

      Dis Maria wat al weer vir die seun in die bres tree. Hoekom doen sy dit?

      Caroline se skouers sak. “Waar is hy? Was hy nog hande?”

      Haar dogters weet nie en die seuns lyk onskuldig.

      Sy draai haar gesig na Elie. Sy uitdrukking versag vir ’n oomblik, byna vertroostend kyk hy haar aan. Dan frons hy in die rigting van die kinders. “Weet nie een van julle iets van hom nie?”

      Hercules skuif in sy stoel, loer onderlangs na Klein-Willem.

      Elie se frons keep dieper, sy oë vernou. “Julle twee, waar en wanneer het julle hom laas gesien?”

      “Vanmiddag in die skool,” kom dit van Klein-Willem.

      “Wat van ná skool?”

      “Ons het bal geskop en hy wou nie.”

      “Speel jy en Lutz dan nie meer saam nie?”

      “Nee, Meester, hy hou van meisies.”

      “Los my!” Maria klap na hom toe Klein-Willem haar met sy elmboog in die sy pomp.

      “Is julle nie meer maats nie?”

      “Hy gooi my met klippe.”

      “Vir ons ook.” Hercules en George vou hul arms, trek hul skouers op tot by hul ore. Dis nie die eerste keer dat hulle Lutz hiervan beskuldig nie.

      “Wie nie kom op sy tyd, is sy maaltyd kwyt,” verklaar Klein-Willem triomfantlik.

      Caroline het genoeg gehad. “Kom ons eet dan maar. Elie?”

      “Sê nou hy kom nie terug nie?” keer Maria.

      “Hy het nog elke aand.”

      “Sê nou hy kom nie vanaand nie?” Maria is naby trane. “Die donker sal hom vang.”

      “Én die spinnekoppe! Spinne-, spinne-, spinnekoppe. Ou Lutz is bang vir spinnekoppe.”

      “Jy!” Maria gryp haar lepel en slaan na Klein-Willem.

      “Kinders. Ons is aan tafel.” Elie sit regopper. Hy moet die tafelgebed doen, maar hy bal sy vuiste asof hy hom gereedmaak vir ’n geveg.

      Net toe loer Doelie om die deurkosyn. “Nôi Kerlien, ek het daai kend vroegmirrag pad-af sien loop.”

      Caroline sug. Nie al weer nie.

      “Doelie, sal jy asseblief vir Dampies agter hom aanstuur, en bring die kos tafel toe, ons eet solank.”

      “Dampies raak moeg, my nôi.”

      “Dis ’n ander man se kind, as hy verloor, is ons in die tronk.”

      “Ek sal Dortjie aansê, dan bring ek die kos.”

      “Dankie, Doelie.” Caroline vou haar hande in gebed. Voor sy haar oë toemaak, sien sy die kinders haar voorbeeld volg.

      “Kom ons bid.” Elie gee stilte kans om op hulle neer te daal, nie dat dit help nie. In die kombuis stry Doortjie met Doelie dat die potdeksels so klap.

      “Heer,” sê Elie en wag …

      Caroline moet keer of die wrewel jeens die skoolmeester se vriende haal haar in. Hy is haar vriend, maar sy vriend se seun is besig om ’n wig tussen hulle in te dryf. Eers het sy hom elke derde dag daaraan herinner dat Lutz sý verantwoordelikheid is en dat hy hom so ver moet kry om deel te word van die huisgesin en in te val by hulle manier van doen. Deesdae vra sy hom daagliks om vir sy vriend te skryf dat hy sy kind moet kom terughaal. Byna ’n maand het verloop en die seun se gesindheid het nie verbeter nie, eerder versleg. Dit sal ook nie die eerste ete wees wat deur sy toedoen in ’n hondegeveg ontaard nie en Elie kan maar bid, Lutz is nie hier om te hoor nie.

      Haar gedagtes maal, maar die ou bekende woorde: “Heer, voor spijs en drank, seg wij U lof en dank,” bring tog kalmte in haar gemoed.

      “Amen.”

      Doelie sit die opskepskottel neer en lig die deksel. Dis melkkos, ’n gunsteling vir aandete. Caroline skep eers vir Elie en dan vir die kinders. Klein handjies vat die borde gretig aan. Maria, amper tien jaar oud, help Annatjie om haar kos koud te blaas.

      “Het Cara geëet?” onthou Caroline om te vra.

      Doelie maak haar mond oop om te antwoord, maar agter haar vlieg die gangdeur oop en Lutz storm die eetkamer binne, ’n tros rieme triomfantlik al swaaiend in die lug. “Paviane, julle dink julle ken knope. Sieh mal! Ek het losgekom!”

      Hy spring om en gaan druk die bondel onder Klein-Willem se neus. Per ongeluk of waarskynlik met opset, sleep hy die rieme oor die borde en besmeer die tafeldoek met hul aandete.

      Elie spring op en neem sy meester-houding in. “Lutz, wat gaan aan met jou?”

      “Die Paviane het my aan my bed vasgebind.”

      “Jy het ons met klippe gegooi.”

      “Julle los my nie uit nie.”

      “Jy’t eerste begin.”

      “Dis julle.”

      “Issie.”

      “Is.”

      Elie kyk verlangend na die plak wat Willem aan die spensdeur vasgespyker het om sy kinders mee bang te maak, want Willem slaan nie, hy praat en daarna kry hulle strafwerk. Elie, daarenteen, het sy toestemming om nou en dan ’n raps met sy kweperlat uit te deel.

      “Stop!” Elie hou sy hand op. “Wie