Elim. Helena Hugo

teel hulle.”

      “Ekskuus?”

      “Ek sê, ek téél hulle.”

      “Het Oom nog van hulle?”

      “Sy vullens, maar hulle is nie binne jou vermoë nie.”

      “Kan ek myne inruil vir daai een? Ek sal betaal wat ek kortkom.”

      “Glo vir my, jy kan hom nie bekostig nie.”

      Willem dink nog hulle maak grappies, maar die seun is kwaad.

      “Ek soek daai perd en ek sal hom kry. Oom sal sien, ek kry wat ek wil hê.”

      Met dié draai hy om, klim op sy Boerperd wat glad nie so ’n slegte dier is nie, en galop weg.

      Willem staar hom agterna. Wat bedoel die mannetjie? Wil hy Vonk kom steel of gaan hy nou by sy pa kerm vir geld om die perd te koop? Hy verbeel hom hy hoor nog die Boerperd se hoefslae toe staan hy al langs Vonk en vryf hom teen die nek en bors. Sestien hande hoog – ’n pragdier wat hy in die wêreld help bring het en stap vir stap geleer het om aan hom gehoorsaam te wees. “Al gee hulle my ’n hand vol diamante, ek verkoop jou nie, en steel moet daai snuiter waaragtigwaar nie waag nie.”

      Die perd runnik saggies en druk sy neus teen Willem se nek. Daar vloei soveel liefde en vertroue uit die gebaar, hy moet sy lippe pers om te keer dat hy trane in sy oë kry. Soveel geneentheid, besef hy vir die hoeveelste keer, kry jy net by ’n perd of ’n hond, selde by mense, minste by jou vrou en kinders, tensy jy hulle hul sin gee. Selfs Maria kan soms te veel vra en te min gee. Maar sy grootste teleurstelling nog, is Daniël. Daniël het Elim van hom afgepers.

      Hy wil nie daaraan terugdink nie, hy stry daarteen en skielik kan hy dit nie meer beveg nie. Is dit hoekom die Marius so seker is van sy saak, het hy ook ’n houvas op sy pa? Het Coenraad Klopper, nes Willem Basson, skandes wat hy wil wegsteek?

      Hy druk sy voorkop teen Vonk se skouer. Hy maak sy oë toe en sien homself die oggend toe hy by Georgina se voordeur uitstap – en daar sit Daniël.

      Eers skrik hy hom lam, toe vat hy duiwel en skel. “Wat de ongeluk maak jy hier?”

      Hy bly sit, arms na weerskante toe op die bank se rugleuning, oop en uitdagend.

      “Ek sit op Georgina se voorstoep. Wat maak Pa hier?”

      “Niks. En sy is ‘tante’ vir jou, nie Georgina nie.”

      “Pa, en wat is sy van Pa?”

      “Hoe meen jy? Sy is my skoonsuster.”

      Daniël spring so vinnig regop, hy struikel byna. “Pa slaap hier.”

      “Hoekom nie? Sy is familie. Familie gee vir mekaar slaapplek.”

      “In haar bed?”

      Hy snak na asem. Sy wind is uit, maar sy seun gee hom nie kans om te herstel nie. “Dit is sonde teen die Tien Gebooie, Pa.”

      Wat ’n vernedering om deur jou kind gekapittel te word!

      Hy gryp hom voor die bors en skud hom. “Soek jy moeilikheid, of hou jy jou heilig, mannetjie!”

      “Nee, dis Pa wat Pa heilig hou. Pa lees vir ons uit die Bybel en dan oortree Pa die Wet. Is Moeder nie genoeg vir Pa nie?”

      “Kom dit uit jou mond, snotkop?”

      “Ek is nie ’n snotkop nie. Ek is ’n man.”

      “Jy praat oor dinge wat jy niks van weet nie.”

      “Ha!”

      Daniël lag lelik. Hy ruk hom so skielik los, sy hemp skeur. Dit skeel hom nie, hy gaan hamer aan die voordeur, so hard dat dit dreun. Willem wil keer, maar vergeefs. Georgina maak oop, nog in haar japon.

      “Kom in,” sê sy, “of wil julle hê die bure moet wonder wat aangaan?”

      Sy hou die deur oop. Daniël stap voor, hande in die sakke.

      “Kan ek vir jou koffie maak?” vra sy.

      “Ek soek nie jou koffie nie,” sê hy.

      “Goed, wat anders?”

      “Vertel vir my pa van die nag toe jy by my gelê het.”

      Georgina word spierwit. “Dit is ’n leuen!” roep sy uit.

      Daniël kyk haar uitdagend aan. “Vroumense,” smaal hy en stap uit.

      Die deur ratel in die kosyn soos hy dit toeklap.

      Georgina kerm en huil. Sy trek haar hare uit haar kop. “Nog nooit in my lewe is ek so belieg en verneder, so uitgemaak vir ’n … wat? Dit is nie waar nie!”

      Willem staan eers besluiteloos, toe gryp hy haar en dwing haar tot stilte. “Het jy dit gedoen?”

      Haar oë is wild, haar gesig verwronge. “Nee.”

      “Ek vra jou weer.”

      “Nee, nogmaals nee!”

      Toe trek hy haar nader, hou haar vas en troos haar tot sy hemp nat is van haar trane.

      Willem leun met sy voorkop teen Vonk tot die dier onrustig raak, na hom toe oorbuig en klein proesgeluidjies maak.

      Georgina het gebewe en gesnik nes Maria toe die jakkals haar hanslam gevat het.

      Stilte het daarna soos ’n onbeweegbare rots tussen hom en Daniël kom lê. Nie een van hulle het haar naam genoem nie, nie een het gevra of geantwoord nie. Willem wou nie. Dis asof hy banger was vir die leuen as die waarheid. Sy laaste woorde aan Daniël was: “Jy kry Elim om te maak wat jy wil, op een voorwaarde – jy hou jou liegstorie vir jouself.”