ʼn Huis vir my hart. Dirna Ackermann

daar is iets wat ek nog vir jou wou … moes sê.”

      “Oom?”

      “Toe jou pa weier om sy planne te verander, het hy gesê hy sal met jou praat en alles verduidelik. Ek het gedink daar is nog tyd en gewag, maar soos ons weet, het die einde baie skielik gekom. Tog wonder ek of hy nie dalk vir jou ’n brief geskryf het … êrens vir jou iets agtergelaat het nie?”

      “Dan sou ek tog al gesê het.”

      “Ek weet, maar moes net seker maak.”

      “Nee, Oom. Waar sou hy so iets gesit het?”

      “Die kluis?”

      “As dit in die studeerkamer was, sou ek dit al gekry het.” Sy is deur daardie plek met ’n vergrootglas in ’n poging om net so naastenby uit te pluis hóé die daaglikse kom en gaan van ’n konstruksiefirma deesdae lyk. Hoe lyk haar finansies? Hoe gaan sy voort met die boekhouwerk?

      “In jou ouers se kamer?”

      “Ma het alles uitgesorteer voor sy weg is. Net die kaal meubels is oor.”

      “Xanthe?”

      “Oom Ben,” sy verstaan die kommer in sy stem, “sy sal darem seker nie so iets van my weerhou nie, sal sy? Ek bedoel, ons het nog nooit regtig ons hande warm gemaak langs dieselfde vuurtjie nie, maar sy was ook nog nooit regtig gemeen nie. En dis tog nie asof sý die huis wou gehad het nie …” Nog minder haar suster. Rhode is iemand wat mense om haar wil hê. Ligte en die klanke van plesier.

      “Jy is reg. Ek is jammer. Ek skerm maar net steeds vir jou na wat alles gebeur het.”

      “Dankie, Oom.” Sy diep ’n snesie uit haar sak. “Maar ek sal soek. Is daar nog iets?”

      “Hoe voel jy oor alles?”

      “Ek weet nie, Oom, ek weet regtig nie. Ek is lief vir die huis …” Nou loop die trane en moet sy ’n paar keer sluk, anders gaan sy tjank in ’n deuntjie wat enige maansiek brak groen van jaloesie sal laat. “Ek is nog bietjie vuisvoos na alles, dit was ’n mislike dag, en ek verlang na my pa …” Die laaste paar woorde fluister sy.

      “Waarmee kan ek help, kind? Soos ek dinge bekyk, het jy nog nie eens kans gehad om behoorlik oor hom te treur nie.”

      Teen die pas wat haar trane nou loop, gaan sy binne minute vergoed vir al die dae wat daar nie tyd was om te huil nie. Die snesie is nou net rafels, en haar kamerjas se mou moet maar haar wange klad.

      “Niks. Dankie.” Sy gaan hom nie nog met haar ergernisse ook opsaal nie. Hy werk hom reeds kapot terwyl sy vennoot oorsee is. “Hoe gaan dit met tannie Susan?”

      “Sy is in die bed met griep, maar dit gaan reeds beter, dankie. Meisiekind, jy weet jy kan enige tyd bel as jy iets nodig het?”

      “Dankie, ja. Lekker slaap. Ons praat weer.”

      Hy lui af en sy sleepvoet na haar ouers se kamer. Of liewers, die byna leë vertrek waar dit eers was. Sy skakel die lig aan en gaan sit kruisbeen in die middel van die kaal matras.

      Sy was skaars ses toe haar pa met Suzette Beukes getroud is, maar kan nog haar eie ma se meubels onthou. Die swaar stinkhoutstel met bal-en-kloupote met sy losstaande kaste en spieëltafel, die goudkleurige gordyne.

      Deur die jare het haar stiefma die kamer herhaaldelik laat moderniseer, en sy sal toegee dat Suzette Beukes Patterson goeie smaak het. Sagte grys en wit. Ingeboude kaste in stede van die donkeres van vervloë se dae. Baie lig en rustig. Dis ’n mooi vertrek. Leweloos, maar mooi.

      Kan hier êrens ’n brief wees wat verduidelik?

      Alles het so vinnig gebeur. Sy het nog gesukkel om die skokkende nuus te verwerk, vrede te maak met die feit dat tyd vir afskeid min is, toe is daar géén tyd meer nie. Hoekom het haar pa nie …?

      Vergeefse gedagtes. Hulle is soos warrelwinde. Tornado’s, en kort voor lank, steier mens onder hul aanslag. Liefs op die hede fokus en dalk tog nog kans hê vir ’n oplossing of ontknoping.

      Drie dae na haar pa se begrafnis het haar stiefma alles uitgepak. Haar man se klere vir die hospies gaan gee, die beddegoed laat was en in die gangkas gesit, snuisterye en ornamente gebêre, nog goed uit laaie in kartonne gepak, en toe is sy sak en pak hier weg.

      Suzette het gesê die ou plek is onleefbaar sonder haar man en sy gaan maar eerder troos soek by haar dogter en dié se man. Sy sal by hulle bly tot tyd en wyl haar meenthuis uitgeverf en leefbaar is.

      Die res van haar goed het Suzette ’n week later laat haal.

      Die kartonbokse! In haar haas om op te kom, duik Xanthe amper die rand van die bed mis. Haar stiefma het kartonbokse vol papiere uitgegooi en hulle staan steeds in die kantoor se hoek. Sy is aangesê om alles deur die snippermasjien te sit, maar daar was eenvoudig nog nie tyd vir sulke onbenullighede nie.

      Ure later het sy ’n seer rug, ’n yskoue lyf, branderige oë en genoeg opgefrommelde papier om ’n oerwoud se bome te kon spaar, maar weet sy ook Suzette Beukes Patterson het nie iets wat aan haar stiefdogter geadresseer was hierin gegooi nie.

      Xanthe strompel nies-nies die koue vertrek uit sitkamer toe. Die beker tee met sy bruin velletjie op lyk asof dit spot met haar vergeefse pogings, en die beskuit lyk onaptytlik in die dalende lig van die vlamme. Voor haar eie fut finaal uit is, is dit dalk ’n goeie idee om die vuur te blus. Dan liewers maar die koue met ’n warmwatersak en op haar eentjie gaan aandurf.

      Onder haar donskombers, met die watersak in haar arms, lê sy en herkou aan maande en maande se gebeurtenisse en onthullings. Die pyn van verraad. Dat Colin haar nie wou hê nie, kan sy dalk nog hanteer, maar dat hy en haar suster … dat hulle nou getroud is … So baie trane waarvan sommige in die geheim toegelaat is om te loop. Ander wat gesluk en gesluk en gesluk is. Dalk kan sy nou maar ’n paar wegpink, of hulle sommer toelaat om na willekeur te loop.

      Sy is ’n moderne vrou. Sy staan op haar eie bene. Sy skrik nie vir die drake wat die lewe op die mees onmoontlike oomblikke by die deur inlaat nie. Sy het geleer om te baklei. Om die drake sommer met haar tong dood te piets.

      Helde op wit perde met skerp swaarde wat kom help, is stories vir dogtertjies, vir meisietjies wat nog moet leer dat die sterre in hul oë eintlik goëlery is. Sprokies.

      Nou sal dit nie sleg wees as ’n ridder opdaag en net één van haar ou drakies verslaan nie. Hy hoef nie eens op ’n wit perd te ry nie. Hy moet net dapper wees en ’n skerp swaard saambring.