Paspoort na gevaar. Ena Murray

is joune.”

      “O, Nicolette, hou op! Dit klink asof jy ’n testament opstel!” huil Marguerita ontsteld en Nicolette versober. Miskien is sy besig om presies dit te doen. Maar sy wil liewer dood wees as daardie man se vrou!

      Dis ’n lang en vermoeiende rit na Marseilles aan die suidpunt van Frankryk. Langs die pad moet hulle ’n paar keer van perde verwissel, maar eindelik is die hawestad in sig en bring Jacques die blye tyding dat ’n vaarder byna gereed is om te vertrek op die lang reis na die Ooste wat om die Kaap die Goeie Hoop gaan.

      Nicolette kry egter teëstand by die kaptein. Hy snap onmiddellik dat dit ’n weglopery is. Eers weier hy om na haar pleidooi te luister. Hy wil nie sy kop onnodig afgekap hê nie, maar Nicolette de Lille weet hoe om ’n man om haar pinkie te draai. Eindelik moet hy voor haar sjarme en oorredingsvermoë swig. Tog probeer hy nog wal gooi.

      “Dit is te gevaarlik om u so sonder chaperone op die skip te neem, mam’selle! Die matrose … Hulle is ’n ongure spul, en ons is maande op see.”

      “U besorgdheid oor my welsyn waardeer ek ten seerste, kaptein, maar ek kan myself beskerm.” Nicolette glimlag hom op haar mooiste toe. “Ek het reeds aan ’n plan gedink, ’n waterdigte plan wat my veiligheid sal verseker totdat ons aan die Kaap kom.” Sy staan op van die lendelam stoel waar hulle in ’n kamertjie van een van die minder gegoede herberge van die hawestad onderhandel. “Verskoon my net vyf minute, asseblief.”

      Marguerita en die kaptein kyk haar vraend aan, maar met ’n geheimsinnige glimlaggie verdwyn sy agter die gordyn in met ’n swart handsak in haar hande. Binne vyf minute skuif die gordyne weer oop … en die twee wagtendes knip hul oë.

      “Nicolette! Jy het mansklere aan!” kry Marguerita dit eindelik geskok uit.

      “Hoekom nie? Hoe lyk ek vir julle? Sal ek deurgaan vir die kaptein se stuurjonge?”

      “Mam’selle … e … asseblief …” Die kaptein is in ’n groot verleentheid. Weliswaar sal hierdie patroon wat nou hier voor hom staan, kan deurgaan vir ’n bloedjong mannetjie, blekerig en pieperig. Jy sal nooit vermoed dat daar vroulike kurwes onder daardie swart mansklere versteek is nie. Maar as hy betrap word …

      Nicolette sien die tweestryd waarin hy verkeer, en sy kom met haar laaste troefkaart vorendag. Jacques het reeds vir haar vasgestel dat die kapteinsoldy van ’n vaarder nie juis baie rojaal is nie. ’n Ekstratjie sal nie maklik versmaai word nie, veral as die ekstratjie ’n klein fortuin is. Sonder ’n woord, maar met die smeekgebed in haar hart dat hierdie laaste troefkaart die deurslag finaal in haar guns sal gee, maak sy haar sak weer oop en gooi ’n stel juwele tussen hulle op die tafeltjie neer.

      Die kaptein se oë flikker en weer roep Marguerita geskok uit: “Nee, Nicolette! Dit was jou moeder se trougeskenk van die koning! Jy kan mos nie …”

      “Sal dit genoeg betaling wees vir die geringe gunsie, kaptein?” Hul oë ontmoet en sy vervolg sag: “Ek kan u die versekering gee dat elke edelgesteente in daardie armband en halssnoer eg en baie waardevol is. Soos u gehoor het, was dit ’n geskenk van die koning aan my moeder op haar troudag.”

      “Nou ja, mam’selle … e … as u dan werklik so graag wil gaan …”

      Nicolette glimlag en stoot die juwele oor na sy kant toe.

      “Ek wil werklik baie graag gaan, m’sieur. Baie dankie.”

      Die afskeid is swaar. Die twee niggies het soos susters saam grootgeword. Ook Jacques, die ou koetsier, se oë blink. Maar met besliste tred keer Nicolette hulle die rug toe en stap met die loopplank op. Maar sy kan nie die gevoel afskud dat sy vir altyd van haar geliefde vaderland afskeid neem nie.

      Toe die seile wit en bollend bokant haar oopsprei en die groot vaarder enkele ure later die laaste bande met die vasteland verbreek op sy lang tog na die Ooste, staan die kaptein se nuwe kajuitjonge eenkant alleen by die reling. Hy lyk maar baie tengerig vir die geharde matrose wat hom terloops raaksien en dan nie verder aandag aan hom skenk nie.

      Met ’n onbeskryflike gevoel van bevryding, asof sy op die nippertjie ’n lewenslange vonnis vrygespring het, sien Nicolette hoe die golwe al breër tussen die boeg en die vasteland inskuif. Sy is op pad na die Kaap die Goeie Hoop … na die plek waar René la Porte ook is … die man wie se liefde sy versmaai het en wie se huweliksaanbod sy maande gelede in sy gesig teruggewerp het.