Die geheim van Hercule Cordier. Ena Murray

mam’selle, sal ons mekaar weer op gelyke voet ontmoet en dan sal daar ’n groot rekening wees wat tussen ons twee vereffen moet word. Al is dit die laaste ding op aarde wat ek doen, maar jy sal betaal vir elke vernedering, vir elke sekonde van hel wat myne was op hierdie skip. Wees verseker daarvan, mam’selle.”

      Sy luister nie langer nie, maar ruk uit sy greep los en storm by die deur uit waar sy haar byna teen haar vader vasloop.

      “Ek was op pad om jou af te los. Gaan slaap, ma chérie. Jy kan nie meer uithou nie. Hoe gaan dit met hom? Dieselfde?”

      Sy probeer om haar vader niks van haar ontsteltenis te laat blyk nie.

      “Ek was op pad om u te kom roep, mon père. Hy is by sy positiewe …”

      “Sowaar? Maar dis wonderlik!” Kaptein Pierre klink opgewonde en skuur haastig by haar verby. Hy probeer nie sy blydskap vir die jong man wegsteek nie en Zonika sou verbaas gewees het om te sien hoe die ergste hardheid uit die donker oë van Hercule Cordier verdwyn toe kaptein Pierre se hand om syne sluit.

      “Ek voel die skip beweeg. Na watter bestemming?” vra Hercule later.

      “Na ’n eiland waar dit veilig genoeg is om jou agter te laat. Ek het die bemanning verdeel op die twee skepe. Hulle het begin rusteloos raak.”

      “Ek neem aan die Hercule gaan as buit?”

      “Nee. Ek laat jou, jou bemanning en jou skip agter.”

      “Wanneer sal ons daar wees?”

      “Oor twee dae – as alles goed gaan.” Kaptein Pierre kug en sê dan sag: “Ons paadjies sal dus binnekort skei. Miskien … miskien is dit beter so …”

      Hercule kyk hom vierkant in die oë.

      “Maar nie vir lank nie. Ons paaie sal weer kruis.”