Die geheim van Hercule Cordier. Ena Murray

wag glimlaggend toe hy effens na vore stap en aankondig: “Mam’selle het my versoek om haar in jul teenwoordigheid om verskoning te vra omdat ek haar ’n barbaar genoem het. Ek het ook gesê sy is vuil en … e … vol …”

      “Cordier! Dis genoeg!” fluister kaptein Pierre streng en Hercule sluk vinnig die laaste woord in onderwyl daar ’n gelag uit die geledere van die Hercule se bemanning opklink.

      “Jou …”

      “Stil, Zonika. Jy het dit oor jouself gebring,” beveel haar vader streng. Hy draai na die bemanning. “Gaan voort met jul werk en neem die gevangenes na onder. Geen water vir die volgende twee dae nie. Ons sal hoor of hulle dan nog lus voel vir lag.” Hy draai na Hercule. “Jy het my dogter beledig. As straf sal jy gekielhaal word.”

      Hercule verbleek effens onder sy bruingebrande vel. Hy is immers lief vir sy lewe. Kielhaal is een van die mees gevreesde strawwe wat op see toegepas kan word. Dit is nie dikwels dat ’n ongelukkige wat dié straf ondergaan lewend anderkant uitkom nie. Afgesien daarvan dat die ruwe houtsplinters, spykers en mossels sy liggaam aan repies kan kerf, is daar ook die haaie waarmee rekening gehou moet word.

      “Sy het my gedwing om dit te doen, en jy weet dit. Dit was nie my keuse dat hierdie belaglike verskoning moes plaasvind nie. Haar eie kinderagtigheid het dit oor haar gebring.”

      Kaptein Pierre besef dat Hercule in ’n sekere mate gelyk het. Maar die feit bly staan dat hierdie man Zonika voor haar eie bemanning verneder het. Daar is net één straf daarvoor.

      “Jy sal môreoggend teen sonop gekielhaal word.” Hy wink na twee van sy bemanning. “Neem hom weg.”

      “Mon père …”

      Die eerste keer in ’n baie lang tyd is kaptein Pierre se oë kil toe hy na sy dogter kyk.

      “En jy, Zonika, probeer asseblief om jou in die toekoms meer soos ’n dame te gedra. As jy by Madame agtergebly het, sou hierdie ding nie gebeur het nie. As jy jou soos ’n regte seerower gedra, kan jy ook nie verwag dat jy as ’n dame geag moet word nie. Jou kinderagtigheid gaan ’n man sy lewe kos. Ek hoop jy voel tevrede met jouself.”

      “Mon père!” Sy kyk hom vol ongeloof aan. Sy kan nie glo dis haar vader wat só met haar praat nie. Hy skaar hom sowaar aan die kant van die vreemdeling!

      Emile Pierre vee moeg oor sy oë. ’n Oomblik lyk dit asof hy verslaan is.

      “Ek raak seker te oud vir hierdie seerowerbestaan. Ek kan nie meer hierdie onnodige en onsinnige bloedvergieting en vermorsing van menselewens uitstaan nie. Kaptein Cordier is my vyand, maar ek kan sy moed en sy dapperheid respekteer. Ek sou nie graag wou sien dat hy só aan sy einde kom nie. Maar ek het geen keuse nie.” Hy draai weg. “Ek wil nie vanaand eet nie, en ook nie gesteur word nie.”

      Zonika bly alleen op die dek agter. Haar vingers klem die houtreling krampagtig vas en sy is blind vir die pragtige sonsondergang wat juis op dié oomblik die hemel en see in reënboogskakerings tooi. Die eerste keer in haar lewe voel sy onseker van haarself en … ook skaam. Boonop voel sy bitter ongelukkig. Haar vader se woorde het haar diep seergemaak en met ’n snik vlug sy na haar kajuit.

      Van die eerste oomblik af dat Hercule Cordier op die dek van die Seekat gespring het, het vreemde emosies hulle van haar meester gemaak. Sy wou hierdie selfversekerde man verneder en verkleineer. Sy wou van hom ’n gek maak. Sy wou hom die bespotting van die matrose op die hals haal. Sy meerderwaardige glimlaggie, sy sarkasme wat soos ’n lem sny, sy kil en spottende oë, die trotse ken, die smalende lippe – alles, alles aan hom het ’n duiwel in haar ontketen.

      Sy wou hom wys dat sy sý meerdere is, juis omdat sy diep in haar aangevoel het dat sy die mindere is. Sy het hom uitgekies om teen te veg sodat sy hom kon oorwin, hom op sy knieë kon dwing, juis omdat sy in sy forse liggaamsbou haarself as die swakkere herken het. Geen man het haar nog ooit so klein en swak laat voel soos hy nie. Sy het haarself nog altyd as die gelyke van enige man beskou. Maar hierdie man … En tog het sy sy lewe gespaar. En tog is daar steeds ’n onverklaarbare weersin in haar om te moet toesien dat hy sterf. Sy weet nie wat sy presies wil hê nie. En dié verwarde gemoed is ook vreemd vir haar.

      Onderwyl Zonika met dié deurmekaar gedagtes worstel, het kaptein Pierre sy eie probleme. Waarom is hy so teësinnig om die man wat sy dogter beledig het, ’n man wat in elk geval sy vyand is, te kielhaal? Wat traak die lot van hierdie vreemdeling van wie se bestaan hy ’n paar uur gelede nog nie eens bewus was nie, hom tog? En as Hercule Cordier môre sterf, sal hy nooit weet wat dit is waaragter hy was nie. Om die een of ander onverklaarbare rede het dit ’n obsessie by hom geraak om dit te weet.

      Dit is laat daardie nag dat Hercule Cordier ’n besoek van kaptein Pierre ontvang. Hercule is nog wawyd wakker toe die ouer man langs hom op sy hurke onder in die ruim neersak. Geen mens kan kalm lê en slaap as hy weet dat daar teen sonop ’n wrede en gewisse dood op hom wag nie.

      Die twee mans kyk mekaar ’n ruk in stilte aan. Hercule Cordier lyk nie verbaas oor dié middernagtelike besoek van die kaptein van die Seekat nie. Hy het instinktief geweet dat die seerowerkaptein sou opdaag. En op sy beurt weet kaptein Pierre dat hierdie jong man op hom gesit en wag het. ’n Oomblik lank weet nie een van die twee hoe om die saak aan te roer nie. Dan hoor Hercule die ouer man praat en daar is kommer in sy stem. Dit klink amper asof hy sy gevangene om verskoning vra.

      “Ek kon niks anders doen as om jou daardie straf op te lê nie, Cordier. Dis ’n wet op hierdie skip dat enige man wat my dogter beledig, haar aanraak met die bedoeling om haar leed aan te doen, of haar op enige wyse te na kom, gekielhaal sal word. Jy moet begryp dat ek in dié opsig baie streng moet wees. Sy is die enigste vrou op ’n skip vol … barbare, kan ’n mens hulle noem, ruwe mense. Maande lank swerf hulle oor die oseane rond sonder om ’n vrou te sien – behalwe my dogter. En om haar te beskerm, is ek verplig om so te sê die doodstraf uit te spreek oor selfs so ’n oortreding soos dié van vanmiddag.”

      Hercule knik. “Ek kan dit begryp, maar …” Hy swyg. Hy kry die ouer man jammer. Dit lyk werklik asof hy baie sleg voel oor die straf wat hy gedwing was om uit te spreek. Dit sal ook niks aan die saak verander as hy hom weer daarop wys dat sy dogter die skuld vir die ongelukkige verloop moet dra nie.

      “Maar wat?” wil kaptein Pierre weet.

      Hy haal sy skouers ongeërg op.

      “Niks. Ek wou maar net sê, dis jammer dat dinge nou so moes gebeur het.”

      “Ja.”

      Ná ’n oomblik vra die ouer man aarselend: “Jy weet dat jou kanse om lewend anderkant uit te kom, so te sê nul is. Weier jy nog om my te vertel waarom jy na my gesoek het en wat jy van my wou hê?”

      Hercule frons en skud dan stadig sy kop.

      “Nee, ek sal nie sê nie. Ek weet dis ’n groot miskien, maar miskien kan ek tog die ding oorlewe.” Hy trek sy skouers weer op. “Gebeur die teenoorgestelde, wel, dan het jy niks meer te vrees nie. Dan gaan die geheim saam met my na die bodem van die see – of na die haai se maag.” Hy sien hoe kaptein Pierre sy gesig vinnig afwend in afgryse oor sy reguit woorde en hy vervolg amper peinsend: “Jy is net so min ’n seerower as wat ek een is, kaptein Pierre.”

      Die ouer man kyk vinnig op en Hercule vervolg: “O, ja, jy het ’n seerowerskip en het seker al beslis baie buit in sy ruim vervoer. Maar dis nie jou soort lewe nie, kaptein. Jy was beter gewoond. Waar kom jy eintlik vandaan?”

      Laasgenoemde staan vinnig op.

      “Dis nie ter sake nie. Goeienag.”

      “Goeiemôre, kaptein. Dis reeds ná middernag.”

      Die seerowerkaptein knik stroef.

      “Ja, dit is. Tot siens.”

      “Tot siens, kaptein – tot sonop.”

      Maar toe kaptein Pierre uit sig verdwyn, verlaat die oënskynlike kalmte en ongeërgdheid die jong man. Hy bal sy vuiste magteloos en kyk wild om hom rond. Dit sal nie moeilik gaan om uit die ruim te ontsnap nie, maar waarnatoe dan? Al kan hy ook sy skip bereik,