Helene de Kock Omnibus 4. Helene de Kock

      “Akademiese dampkring?” vra Pietman geamuseerd.

      “Wel,” begin Keppie, “die saak staan so. Ek het haar vertel dat jou oupa my kulturele ghoeroe is . . . enne dat jy my met die somme gaan help. Dis waarom ek daar bly. Sy dink dis baie koel om ’n ghoeroe te hê. Nie een van haar vriendinne se stiefseuns het so iets nie!”

      “Sies vir jou!” kom Engelie tussenbeide en pluk aan sy krullerige nekhare. “Jy maak alewig of my ma ’n idoot is.”

      “’n Mens kry oulike idiootjies ook,” verweer Keppie luiters. “Bring vir my nog ’n stuk van daai pepermenttert, toe.” Hy druk sy kleinbordjie in haar hande en kyk toe hoedat sy ewe moederlik vir hom ’n enorme stuk afsny en bring. “Dankie, skattebol,” sê hy en buk om ’n smakkende soentjie op haar wang te druk. Die spierman se wenkbroue lig-lig en Keppie glimlag soet vir hom. “Ons is mos familie,” paai hy. “Ek soen haar altyd goeiemôre en goeienag óók.”

      Maar Pietman ken vir Keppie. As hy so “cute” probeer wees, is hy bitter naby aan ’n aardskuddende uitbarsting. Hy het laas so oulikies opgetree toe iemand aan Grace Kelley se plakkaat gevat het. Die volgende oomblik was dié ou se lip oopgeklap en sy frokkie geskeur. Tot Pietman se verstomming is dit Yental wat Keppie meteens stewig aan die arm neem.

      “Ons sal moet gaan. Anders is ons laat vir daardie sokkie by Hombré.”