Helene de Kock Omnibus 4. Helene de Kock

tog,” is die onbewoë kommentaar. “Nou kom, die nag is nog jonk.”

      Pietman lag net. Dis al twee-uur in die oggend – maar wat daarvan? Hy is op die PUK tussen ou en nuwe vriende en dis skielik verskriklik lekker.

      Dit word een van daardie holderstebolder partytjies waar almal tegelyk praat en eet. Binne ’n halfuur is die bakke leeg en tot Pietman se verligting kom loer sy ma weer in, grawe in die beskuitblik tot elkeen ’n paar stukke het wat in koffie gedoop kan word. Hy gee haar ’n dankbare druk en sien dat haar oë vir die eerste maal in ’n lang tyd saam glimlag.

      En dwarsdeur die jolige nag kan Pietman sy oë nie van Yental afhou nie. Die meisie verstom hom. Sy is bruisend energiek; sjiek en sjarmant. Hy hou van die swart romp en eenvoudige donkergroen T-hemp wat vreemd elegant vertoon saam met die silwer oorringe. Hy vergaap hom aan die vrymoedige manier wat sy met van die LL.B.-studente staan en gesels. Synde ’n eerstejaar, is dit ietwat uitsonderlik. Later roep hy haar eenkant toe.

      “Vir ’n Door het jy darem baie selfvertroue!” spot hy en pluk-pluk aan een van die lang stringe hare.

      Sy gooi weer die hare terug in die nou kenmerkende gebaar, lag saggies. “Ha! ek het geweet die ou graadjie gaan jou ’n groot kop gee! Laat ék jou nou vertel, jy mag ’n gesoute Tukkie wees, maar hier op die PUK is jy saam met ander eerstejaarmannetjies net ’n ou Drakie! En tussen hakies, ek hou daarvan om ’n Door te wees! Ons het allerlei voorregte!”

      “Soos wat?” vra hy, sy oë op die mooi mond en die effense kuiltjie in die linkerwang.

      Die blink oë spot met hom; die kuiltjie verdiep. “O, soos om foute te kan maak en dan te sê jy het nie geweet nie! Jy sien, hulle sorg goed vir die eerstejaars hierso – daar is altyd iewers ’n skouer om op te huil!”

      “Net nie op myne nie!” glip dit uit en hy voel ’n blos na sy nek toe skiet. Wat flankeer hy nou met die meisiekind? Netnou nog het hy Surita gesoen . . . Maar Yental lag ’n enigmatiese keellaggie, druk met ’n skraal voorvinger teen sy bors.

      “Jy vlei jouself, Pietman de Waal, B.Proc.! Ek weet mos jou skouer is nie breed genoeg vir my én vir Surita nie! Terloops, wéét sy al dat ek en jy so saamwoon?”

      Hy trek sy asem in om iets te sê, vang betyds die stoute glinstering in haar donker blik en wys vir haar vinger. “Yental, jy is ’n onhebbelike skepseltjie!”

      Maar haar glimlag versober. “Sonder grappies, Pietman, jy beter haar vertel. Sy gaan nie veel daarvan hou nie!”

      Keppie kom slaat ’n gemoedelike arm om Yental se smal skouers. “Sê vir haar ek woon ook nou hier. Groter getalle sorg vir veiligheid!”

      “Maar dan lieg ons mos!” antwoord Yental half geamuseerd.

      “Nie noodwendig nie. Ek het nogal lus om hier te kom loseer. Daai stoepkamer van jou is mos groot genoeg, of hoe, Pieta?”

      “Wel . . .” begin Pietman, maar Yental pomp hom in die ribbes.

      “Ag komaan, dit sal vet pret wees!”

      “Ek . . . ja, dit sal!” lag hy opeens en daarmee lig die gewig van die afgelope paar dae van sy skouers af. Dis glad nie ’n slegte plan nie. Trouens, dit sál pret wees. Byna soos in die ou dae op Tuks. Dalk selfs beter. “Goed!” sê hy weer. “Ek weet my ma en oupa sal nie omgee nie!”

      “Ons weet ook,” glimlag Yental, “want ons het hulle eergister al gevra!”

      Pietman se mond val oop. “Julle konkel agter my rug! Wat is daar nóg waarvan ek nie weet nie?”

      “Net dat ek en Keppie vir jou ’n afspraak gereël het met die primaria van Wag-’n-Bietjie. Sy’t jou nou die dag op die kampus sien loop en toe raak haar knieë lam en toe kry ons haar jammer!”

      Pietman voel hoe sy oë oopsper. “Ek is ’n beloofde man, onthou!”

      “Beloofde?” lag Yental. “Eerder beroofde, sou ek sê. Jy lyk soos iemand wat baie gemis het in die lewe!”

      Daar is ’n geskater in die kring rondom hulle. Dat Yental Niklaus en Keppie Fourie al ’n stewige klompie bewonderaars in dié geledere het, is duidelik. Pietman besluit om te kapituleer en lag maar saam. Daar is gewigtiger dinge om hom aan te steur as dié twee se speelse manipulasie.

      Die res van die nanag word saam met potte koffie opgedrink en die beskuitblik raak dolleeg. Keppie beloof om dit die volgende dag weer aan te vul met sy stiefma se skoubeskuit (glo een van haar min deugde) – en kort na dagbreek sluip die klomp uit om nog ’n uurtjie te loop slaap voor die klasse begin.

      “Nie óns nie!” beduie Yental, en hou aan Pietman se mou vas toe hy kamer se kant toe wil staan. “Jy moet my gou help met Inleiding tot die Reg. Die Latynse terme maak my deurmekaar.”

      Pietman bly gelate langs die kombuistafel staan en sy bring haar boeke, maak nog twee bekers koffie. “Wat,” vra sy en keer ’n gaap met haar handpalm weg, “is die eintlike verskil tussen die lex lata en die lex ferenda . . .?”

      Hy neem ’n sluk warm koffie, vee ’n slag oor sy oë en buk by haar om te begin verduidelik. Maar hy moet sy kop bymekaarhou. Behalwe dat hy smorend vaak is, is daar nog iets anders ook. Haar hare dra die geur van rose en daar waar sy die lang stringe uit haar nek gevee het, is haar vel roomsag. As hy daaraan sou raak, sal dit voel soos daardie syjapon van sy ma waaraan hy altyd so graag gevat het toe hy klein was . . . Hy sluk weer aan die koffie en voel hoedat die brandwarm vog van bo in sy keel tot in die kom van sy liggaam afgaan. Hel, dink hy – en praat kopstukke oor die skeiding van reg en moraliteit – ek is ’n regte skurk. Of dalk is ek ook net ’n goeie akteur soos ou Keppie. Miskien moet regsmense ook kan toneelspeel. Want hier staan ek doodkoel en regsprake lewer – dit terwyl die mansmens wat ek is, dié mooi vroumens wil gryp en soen totdat sy om genade smeek. Erger: die sondaar binne-in die mansmens wil sommer maak en breek. En of dit nou Surita of Yental is, maak nie saak nie . . .

      Pietman tree effe terug, kyk na die meisiekind se brose nek soos wat sy geboë oor die boek sit en slaan sy oë op plafon toe. Wát is dit met my? wonder hy ontstig. Is alle mense dan soos daardie Russiese poppies – daar is altyd nog een binne-in versteek? Want daar is skielik ’n hele paar Pietmanne. Die een wat weet wat reg is en die ander een wat nie lus het om te weet nie; nóg een wat diep omgee vir Surita en ’n ander wat wens sy wil verdwyn sodat hy kan . . . Wát?! vra hy homself af. Wát???

      “Wassit?” vra Yental en toe hy afkyk, sien hy dat sy oopmond na hom sit en staar, die werk vergete.

      “Luister,” sê hy kwaai, “vat jou boek en loop leer. Inleiding tot die Reg is een van daai soort vakke. Daar’s niks te verduidelik nie. Jy moet dit net swot! “

      Sy kyk na hom met daardie onbeskroomde bruin blik van haar. Toe maak sy die boek suutjies toe en sê bedees: “Oukei.”

      9

      Die naweek het uit die staanspoor skeef begin. Want halfpad Brits toe het die geel kombi se agterband begin flap-flap en Pietman moes in gietende reën stilhou om wiele om te ruil. Teen die tyd dat hy eindelik by Goue Kring se hek ingedraai het en die opstal se liggies sien wink, was dit al laataand. Te laat vir aandete – en die Otto’s hou van stiptheid.

      “Ag áárde, Pietman!” het Mariaan Otto uitgeroep toe sy die deur vir hom oopmaak en hy het terstond geweet dat sy net sy sliertnat hare en modderbesmeerde T-hemp raak sien. Dat dit dalkies die tekens van teëspoed kon wees, het haar sweerlik ontgaan. Sy het vieserig tru gestaan sodat hy kon inkom en hom trapop beduie, skrillerig na Surita geroep om te kom help kompleet asof dit ’n noodgeval was. Dié het vervaard saam met haar pa uit die studeerkamer gestorm en wou-wou hom om die hals val toe haar pa haar aan die arm beetkry.

      “Ons dag jy het verdwaal!” het die man nog ’n stekelrige grappie probeer maak.

      “Wiel was pap,” het Pietman net geantwoord, die moegheid in sy arms en bene voel klop.

      “Kombi s’n?” En toe hy knik net nog ’n skoot