Tahiti, verre land. Ena Murray

my eintlik finansieel sal bystaan om my praktyk op te bou. Ek gaan nie as elitedokter vir die ryk toeriste nie. Ek gaan onder die Polinesiërs werk en die kliniek is grootliks van Louis de Bougainville se steun afhanklik. ’n Wonderlike man, daardie. Ken jy hom?” vra hy weer en Weda weet nie hoe sy dit regkry om met so ’n naar kol op haar maag so kalm te antwoord nie.

      “Nee … ek ken hom nie. Net … van hom gehoor.”

      “O. Wel, ek neem aan Eugenie en haar ma kom sakies maar net regmaak op Tahiti voordat hulle hulle permanent in Frankryk gaan vestig.”

      Weda kyk hom stil aan en antwoord nie, maar in haar hart sê sy met beklemming: As jy maar net weet!

      2

      In die dae wat volg, terwyl die groot passasiersboot sy pad deur die golwe van die Indiese en later die Stille Oseaan baan, leer Weda haar pasiënt goed ken en begin daar ’n mooi vriendskap tussen haar en die jong skeepsdokter ontwikkel. Juis omdat sy albei hierdie twee jong mense so jammer kry, gaan sy uit haar pad om gaaf teenoor hulle te wees. Baie dae moet sy haar humeur streng beteuel wanneer Eugenie in haar onmoontlike onweersbuie verval, maar andersins stryk hulle goed.

      En sonder dat een van hulle dit besef, begin Eugenie al meer op Weda steun; raak sy hoe nader hulle aan hul eindbestemming kom, hoe afhankliker van die jong verpleegster met die sagte stem en helende hande.

      Ook die jong skeepsdokter vind dat hy Weda se geselskap al meer opsoek, maar laasgenoemde besef dat dit nie soseer is omdat hy haar geselskap so interessant vind nie, maar juis om meer van Eugenie te hoor. Hoewel hy dit heftig sou ontken, weet Weda dat Franz Leucas haar as die enigste band tussen hom en Eugenie beskou. Sy is sy bron van inligting en met haar kan hy oor Eugenie praat, al is dit meestal met verbittering in sy stem.

      Soos die dae verbysnel, raak Weda al meer oortuig daarvan dat hierdie twee jong mense, hoe hulle ook al probeer om die teenoorgestelde aan hulself, mekaar en aan haar te bewys, nog verlief is op mekaar. Sy het al begin wonder of sy nie iets aan die situasie kan doen nie. Maar om by Madame verby te kom!

      Hierdie dame het byna ’n hartaanval gekry toe sy agterkom wie die skeepsdokter is. Sy het hom op die dek gewaar, onmiddellik omgedraai en haar dogter in haar kajuit gaan opsoek. Sy was so emosioneel oor haar ontdekking dat sy skoon vergeet het om Weda eers uit te stuur voordat sy praat.

      “Ek sien Franz Leucas is ook op die boot! Het jy daarvan geweet?” Daar was duidelik agterdog in haar stem, maar Eugenie het kalm na haar ma opgekyk.

      “Nee, natuurlik nie. Wat het ek met hom te doen?”

      Haar ma was in ’n mate gerusgestel, maar het darem nog fronsend gewonder: “Ek wonder wat soek hy hier en waarheen hy op pad is?”

      Weda het besluit dis tyd dat sy ook ’n stuiwer in die armbeurs gooi, en teen wil en dank kon sy nie help om half lekker te kry toe sy haar inligting verskaf nie: “Hy is die skeepsdokter, Madame, en op pad na Tahiti.”

      Ook Eugenie het haar vinnig aangekyk. Dit het sy nie geweet nie. Tot dusver het sy die dek sover moontlik vermy en haar daaraan getroos dat die reis wel ten einde sal loop en dat sy Franz dan nie weer sal raakloop nie. Dis ook vir haar nuus dat hy dieselfde eindbestemming as sy het, en waar Madame se gesig slegs diepe misnoeë toon, skyn daar op hierdie oomblik ’n openlike vrees in Eugenie Levaux se oë. Sy sien kans om te doen wat haar ma van haar eis, maar dan moet sy Franz net nie weer sien nie.

      “Waar kom jy daaraan?” vra Madame kortaf.

      “Hy het my dit self gesê. Hy is besig om sy passaat oor te werk om ’n praktyk onder die Polinesiërs te begin.” Weda se stem klink ongeërg. Koel flits haar oë van die een na die ander. “Ek het nie geweet julle ken hom nie. ’n Oulike man, nè?”

      Eugenie laat sak vinnig haar ooglede, maar Madame pen Weda met ’n ontevrede blik vas. “Van waar af ken jy die man so goed, suster Henkel? Dis nie die klas mens met wie ons geselskap hou nie.”

      Weda voel hoe sy haar rug instinktief ’n bietjie meer regop trek. As daar een ding is waaraan sy ’n hekel het, dan is dit aan die soort snobisme waaraan hierdie vrou ly. Ewe koel kom haar antwoord: “Ek het hom hier op die boot ontmoet en ons het al baie gesels. Ek vind hom ’n uiters gawe, intelligente en opgevoede jong man en aangesien ons twee van dieselfde klas is, kom ons baie goed oor die weg …”

      “Suster Henkel, ek verbied jou om weer iets met daardie man te doen te hê! Onder geen omstandighede wil ek sien –”

      Tot Eugenie se ontsteltenis en madame Levaux se skok, word die hooghartige Franse dame uitdagend en koel in die rede geval.

      “Ek is bevrees u oorskry u perke, Madame. Ek is aangestel as u dogter se verpleegster, maar wat ek met my vrye tyd doen en met wie ek gesels, is my saak.”

      “Hoe durf jy …?”

      “As u nie tevrede is met die gehalte van my diens nie, verbied niks u om my by die volgende hawe aan wal te sit en my plek terug te bespreek nie. Maar totdat ons daar kom, moet u my asseblief goed verstaan. Ek laat my nie voorskryf van wie ek moet hou of nie.”

      “Weda! Moeder! Asseblief!” Eugenie is op die rand van histerie. Sy was ontsettend geskok om te hoor hoe Weda haar gevreesde ma aanspreek. Dit word net nie gedoen nie! Maar dat daar sprake is dat sy Weda gaan verloor sodra hulle weer by ’n hawe aandoen, kan sy glad nie verwerk nie. Sy kan nie meer sonder Weda klaarkom nie. Sy het al met die gedagte begin speel om Weda te probeer oorreed om, wanneer hulle Tahiti bereik, langer aan te bly.

      “Moeder, ek kan nie insien waarom Weda nie met … met Franz vriende kan wees nie. Dit het mos niks met ons te doen nie.”

      Dapper ontmoet sy haar ma se skerp, speurende blik en bid dat haar toneelspel oortuigend is. Haar blik dwaal koel na Weda. “Ek het niks daarteen nie. Dit kan my nie skeel nie. Ek gaan met Louis de Bougainville trou, en Weda kan maar die skeepsdoktertjie kry.”

      Weda vererg haar bloedig. Hoe kan Eugenie haar eie hart so verraai! Ook haar oë is koel toe sy haar kop knik en styf glimlag.

      “Dankie, Eugenie. Dis baie … vrygewig van jou. Ek sien ’n groot toekoms vir dié skeepsdoktertjie en …”

      “Om tussen die Polinesiërs te werk!” Madame boet ’n bietjie van haar waardigheid in om ’n slag deeglik en hard te snork. “Maar dis presies soos hy is. Hy sal ewig ’n lamsak en ’n sukkelaar bly.”

      Haar blik rus goedkeurend op haar dogter. “Ek is bly om te sien jou oë het uiteindelik oopgegaan, my kind. Louis de Bougainville is die man vir jou.” Sy draai by die deur terug, ’n ligte frons tussen haar wenkbroue. “Ek verstaan hier is vanaand ’n groot dansparty aan boord. Gaan jy en … die dokter ook?”

      Weda kyk haar nadenkend aan. Wat broei nou weer in daardie slinkse kop?

      “Hy het my gevra, ja, maar ek was nie seker of Eugenie my sal nodig hê nie.”

      “Gaan gerus. Ek sal vanaand by haar kom sit.” Sy glimlag na die twee verbaasde gesigte. “Ons moet haar darem nie te hard laat werk nie, Eugenie. Sy ís geregtig op vrye tyd, nie waar nie?”

      Weda se blik rus op die deur wat agter madame Levaux toegaan. Dit vra nie veel intelligensie om presies te weet hoe die ouer vrou se verstand op hierdie oomblik werk nie. Haar skielike ommeswaai is nie vir een van die twee meisies duister nie. Hoe hegter die vriendskap tussen die verpleegster en die dokter, hoe minder die gevaar dat Eugenie miskien weer haar hart op die skeepsdokter kan verloor.

      Weda se blik keer terug na haar pasiënt en sy kyk in ’n paar donker, vyandige oë vas. “En presies hoe ver het die vriendskap tussen jou en Franz al gevorder?”

      Weda se wenkbroue lig. Sy kry Eugenie jammer, maar op die oomblik het sy nie juis baie simpatie met haar nie. Hoekom veg sy nie vir haar liefde nie?

      “Ek dog dan dit kan jou nie skeel nie.”

      Die uitdrukking in Eugenie se oë verander en Weda kan, soos so dikwels die afgelope weke, die helder pyn daarin sien lê.

      “Eugenie,