Tahiti, verre land. Ena Murray

oor die weg kom. Hy is heeltemal bereid om haar van kalmeerpille te voorsien, maar eers nadat hy self die pasiënt ontmoet het. Saam stap hulle na Eugenie se kajuit.

      Eugenie lê met haar kop in die kussing gedruk toe hulle binnekom, en daar is niks wat Weda waarsku teen wat kom nie. Sy skrik geweldig toe die jong dokter ’n geskokte uitroep gee wanneer hulle langs die slaapbank tot stilstand kom.

      “Parbleu! Dit … kan nie wees nie! Eugenie!”

      Asof ’n elektriese straal haar skok, swaai Eugenie om en staar terug na die man in die wit doktersdrag.

      “Franz!”

      ’n Onheilspellende, gespanne stilte volg waarin Weda net verbaas van die een na die ander kan kyk. Sy het geen benul van wat aan die gang is nie. Albei lyk asof hulle ’n spook gesien het. Dan val Eugenie weer terug en dis onnodig vir die dokter om te sê dat die pasiënt flou geword het. Met ’n wit gesig gee Franz Leucas haar ’n inspuiting. Sy eens vriendelike gesig is strak toe hy by die kajuitdeur omdraai.

      “Ek sal die pille stuur.”

      Weda weet nie wat om te dink terwyl sy by haar pasiënt waak nie. Dit staan soos ’n paal bo water dat die twee mekaar ken. Hoekom hulle albei egter so uitermate ontsteld was toe hulle mekaar herken het, kan sy nie begryp nie. Sy oordink die gesprek tussen haar en Eugenie en dis of die twee se vreemde optrede nie meer so onverstaanbaar is nie. Eugenie het vertel sy wou selfmoord pleeg; sy wou nie meer lewe nie. ’n Rukkie later het sy ook beslis verklaar dat sy nie weer ’n man sal liefkry nie. Kan dit wees dat die jong skeepsdokter êrens in die prentjie pas? Dit sal dan ook sy hewige ontsteltenis verklaar.

      Dis reeds donker daardie aand toe Eugenie haar oë oopmaak. Weda is dadelik by.

      “Hoe voel jy, meisie?”

      Maar Eugenie beantwoord nie haar vraag nie. “Was dit … werklik hy? Wat … maak hy hier … op die boot?”

      Weda probeer nie voorgee dat sy nie weet van wie gepraat word nie. Sy antwoord reguit, omdat dit nie sal help om te jok nie. Eugenie is nog ver van gesond en dit kan gebeur dat sy gedurende die reis die skeepsdokter se hulp moet inroep.

      Eugenie is opnuut ontsteld en Weda vervolg vinnig, haar blik skerp: “Hy het jou ’n inspuiting gegee en pille gestuur.”

      “Het … hy niks gesê nie?”

      “Nee.” Weda frons. Sy wil so graag help, want sy weet hoe noodsaaklik ’n rustige, kalm gemoed vir herstel is. Tog is sy bang. Sy wil haar nie opdring nie. “Julle ken mekaar, nie waar nie?” waag sy dit versigtig.

      “Ja. Ons … het mekaar geken. O, hoekom, hoekom moet hy juis op hierdie boot diens doen? Net toe ek begin dink het, geglo het, dat ek hom vergeet het … O, ek wil hom nie weer sien nie! Ek wil nie!”

      “Stadig, Eugenie.” Weda lê ’n kalmerende hand op haar, seker dat haar vermoedens juis was. “As jy jou weer so gaan opwerk, sal ek verplig wees om hom weer in te roep en sal jy hom weer moet sien. Dit hang dus van jouself af of jy hom weer sal sien.”

      Sy kan sien dat haar woorde tref, want Eugenie ontspan merkbaar.

      “Goed. Ek sal nie weer nie. Een ding net, Weda – dit is mos jou naam, nè? Al gebeur wat ook al met my gedurende hierdie reis, jy roep nie weer die skeepsdokter in nie. Verstaan ons mekaar?”

      “Maar Eugenie, dis …”

      “Daar is geen maars nie. Moeder sal jou stenig as sy moet weet jy het vir Franz Leucas na my kajuit gebring, al het jy dit onwetend gedoen. En ek self wil hom nie weer hier sien nie.”

      Weda waag impulsief ’n skoot in die donker.

      “Hoekom nie? Is jy bang?”

      Eugenie hyg na asem, pyn naak in haar donker oë. Weda kan haarself skop. Dan is dit of ’n sluier oor die mooi oë trek en Eugenie se stem klink amper soos dié van Madame. “Ek het jou reeds vertel ek is op pad na Tahiti om te gaan trou. Ek gaan met Louis de Bougainville trou, verstaan? Franz … Franz Leucas pas glad nie in die prentjie nie. Ek stel nie meer in hom belang nie. Laat my nou asseblief alleen.”

      “Eugenie …”

      Dis weer die buierige, bedorwe rykmansdogter wat na haar kyk.

      “Laat my alleen, asseblief!”

      Weda het geen ander keuse as om te gehoorsaam nie. Sy stap uit op die dek en trek die seelug diep in haar longe in. Wat ’n veelbewoë eerste dag! Sy onthou nou weer die eerste keer dat sy op pad is na ’n droomeiland! ’n Droomeiland …?

      ’n Stem langs haar laat haar opskrik uit haar gedagtes.

      “Dis die eerste keer dat ek jou op die dek sien, suster. Ek het gewonder of jy al jou seemansvoete gevind het.”

      “O, dokter Leucas! Goeienaand. Nee, om die waarheid te sê, het ek nog nie tyd gehad om vas te stel of ek ’n goeie matroos is of nie!”

      “Jou pasiënt is dus baie veeleisend. Jy moenie toelaat dat sy al jou tyd in beslag neem nie. Jy is geregtig op vrye tyd.” Hy kyk fronsend op haar af.

      “Sy is siek …”

      “Nie regtig nie. Rykmanshisterie … dis waaraan sy ly. Selfsug en eiebelang vreet daardie soort mens van binne af op, nie siekte nie.”

      Weda kyk hom fronsend aan. Sou sy tog verkeerd wees in haar vermoedens?

      “Eugenie is werklik siek, dokter,” verweer sy. “Dit sal haar nog lank neem …”

      “Ek dink ek ken haar beter as jy, suster Henkel. Ek verseker jou my diagnose is korrek.”

      Sy kyk hom stip in die aandskemerte aan. Hy klink so bitter.

      “Ek wonder, dokter. Ek wonder regtig … Sy het ’n moeilike tydjie agter die rug.”

      “Ja? Ek kan jou verseker Eugenie Levaux het nog nie een dag van swaarkry in haar lewe geken nie. Met ’n silwerlepel gebore … dis sy.”

      “Wel, ek sou nie graag met haar wou ruil nie, silwerlepel ofte nie. Om ’n liggaam te hê wat byna heeltemal vergruis was …”

      “Wat?” Hy kyk skerp op haar af. “Waarvan praat jy?”

      “Ek praat van die ongeluk, die motorongeluk waarin sy byna dood was.”

      Hy staar haar net aan. Dan kom sy stem gedemp, asof hy huiwer om meer te wil weet. “Vertel my daarvan. Ek … weet daar niks van af nie.”

      “Ek weet self nie wat gebeur het nie. Sy weet blykbaar ook nie. Sy sê sy weet nie of sy doelbewus wou selfmoord pleeg nie. Sy weet net sy wou nie meer lewe nie.”

      ’n Lang ruk is dit stil tussen hulle. Dan vra hy dieselfde vraag wat Eugenie ’n rukkie gelede gevra het. “Het sy … niks gesê nie … in verband met my, bedoel ek?” Toe hy sien sy aarsel, vervolg hy: “Jy vermoed tog seker al hoe die prentjie inmekaar steek. Ek en Eugenie was op ’n tyd … baie lief vir mekaar. Toe het daar … moeilikheid gekom en … ek het haar nooit weer gesien nie. Vandag was die eerste keer ná daardie tyd.” Hy sug. “Waarheen is sy op pad?”

      “Na Tahiti.”

      Hy lag kortaf. “Die ironie van die saak!”

      “Is … is jy dan ook op pad daarheen?”

      “Ja. Ek het ’n pos daar aanvaar en is besig om my passaat oor te werk.”

      Weda frons. Dinge begin al meer gekompliseerd raak.

      “Maar het jy dan nie geweet dat Tahiti Eugenie se tuiste is nie?”

      “Ja, maar ek het gedink ná haar pa se dood sal sy en haar ma in Frankryk gaan nesskop. So het ek verstaan. Ek het nooit kon droom dat ons albei terselfdertyd op Tahiti sal beland nie. Maar miskien bekommer ek my verniet. Ons sal tog nie in dieselfde kringe beweeg nie, dus bestaan die gevaar nie juis dat ons mekaar te sien sal kry nie. Ek het van m’sieur De Bougainville verstaan dat ek meestal in die boendoe sal wees.”