Abel se dogters. Helene de Kock

      Verligting druis driftig deur Adelien, maar wis nie geheel en al die blinde angs uit nie. Die woorde tuimel onbeteueld oor haar lippe: “En waarom nogal nie? Almal doen dit tog!”

      “Ek … soek nie jou sarkasme nie!” snik Bernadette weer, snuit haar neus en kyk betraand op. “Ek dag jy weet iets van sielkunde af!”

      “O, ek weet wel!” antwoord Adelien, self op die rand van ’n huilbui. “Maar jy is nie nou in konsultasie nie en … en ek is te blindweg betrokke! My hemel, Bernadette, jy is my suster en ek is lief vir jou! Ek wil nie hóór dat ’n man soos Dirk Joubert by jou geslaap het nie!”

      ’n Stilte stol en versmelt weer. Bernadette sluk swaar. “Ek kan jou ten minste sê waarom hy toe nié het nie. Dis omdat …” sy sluk weer, “omdat ek nie wou nie. Want dis net nie ék nie.” Toe Adelien bleek bly swyg, voeg sy beteuterd by: “Daar is nog altyd mense soos ek … en jy.”

      Adelien leun vorentoe, elmboë op die tafel. “En hoe is ons nogal?”

      Bernadette, haar blus blykbaar uit, skud net haar kop. “Ons is net anders, nie beter nie. Ons dink anders oor dinge.”

      “Ons het ander oortuigings, ja … Maar afgesien daarvan, die meisie wat haarself aan Dirk Joubert gee, is baie dom. Sy soort soek net lyf en as die lyf begin sak, soek hy elders. Dis wat ek hoor, Bernatjie, en uit meer as een oord. Glo my, nie eens die sanksie van ’n huwelik sal hom meer méns laat word nie. Op die oomblik is hy net man en jagter. Party mans bly dit hul lewe lank. Hulle leer nooit om mens én medemens ook te wees nie!”

      “Ek verstaan jou nie,” mompel Bernadette en begin weer trane uit die groenbruin oë afvee.

      “Jy wil nie verstaan nie … Dirk Joubert is slegte nuus vir enige vrou, Bernadette. En hy sal dit bly solank as wat hy net sy eie begeertes voorop stel.”

      Die stilte is lank en droewig en nog voordat sy praat, weet Adelien wat Bernadette gaan sê. “Maar … ek vóél nog vir hom, Adelien! Ek kan dit nie help nie! Hy … hy het net iets wat my bly aantrek!”

      “Ek besef dit,” antwoord sy stadig, “anders sou jy nie in dié toestand wees nie!”

      “Wat moet ek doen?”

      “Kalm bly en jou kop gebruik. Maar wag, ek moet nou gaan klas gee. Later gesels ons weer.”

      Dis toe dat Bernadette die boks met die twee hondjies raak sien en haar gesig helder dadelik op. “Ek wou sê iets ruik soos hond … Waar op aarde kry jy hulle?”

      “Lang storie,” sug Adelien en is verplig om eers te wag dat Bernadette klaar groet en pamperlang aan die brakke.

      Toe Adelien in haar kantoor instap, voel dit asof sy kilometers ver stywebeen gehardloop het. Die hele oggend was ’n hinderniswedren. Die honde se nagtelike uitstappie, Anna se oproep, Bernadette se liefdespaniek en oplaas die groot klasse vol energieke studente was genoeg om haar tot op die bodem uit te put. Sy sak in die stoel agter haar lessenaar neer. En toe daar ’n kloppie aan die deur is en Henk se bekende, liewe gesig inloer, bars sy in trane uit. Deur ’n waas sien sy sy stomme verbasing. Hy kom in, maak die deur toe en kom trek haar op tot teenaan hom.

      “Huil maar,” sê hy rustig. Sy gee haar oor aan die gawe uitnodiging en snik teen sy skouer. Eindelik begin sy snuiwend vertel van die oggend se emosionele eskapades. Hy luister aandagtig en sit sy hande in ’n gedetermineerde gebaar op haar skouers.

      “Vanaand vertrek ek en jy en ons vat die brakkies en gaan haal vir Christelle op Stille Weide. Môre meet my ma haar en soek ’n patroon uit wat paslik is. Sondag vat ons haar terug. En volgende week wy ons aan Bernadette se probleem.”

      Sy maak haar mond in protes oop, maar hy soen dit toe. En toe sy haar weer kom kry, het hy die leisels stewig oorgeneem. Hierdie naweek is dit Stille Weide toe, en basta.