Die groot legkaart. Susanna M. Lingua

van Riana se ouerhuis indraai. Soos gewoonlik, hou hulle langs mekaar voor die motorhuis stil.

      Tina se hart ruk van blydskap toe Renier om die hoek van die motorhuis verskyn, maar dan voel sy hoe haar keel toetrek by die gedagte dat haar pa vasberade is om haar van hierdie man wat sy liefhet, te skei.

      ’n Oomblik lank kan sy nie ’n woord uitkry nie. Haar oë skiet vol trane en sy voel hoe Renier se arm om haar gaan en haar teen hom vashou.

      Etlike sekondes lank kyk hulle stil in mekaar se oë, toe sê Renier met ’n baie teer stem: “Laat ek die trane afvee, my poppie. Daarna wil ek nie weer een traan in daardie pragtige oë sien nie.”

      Hy haal sy sakdoek uit sy sak, vee haar trane af en soen haar teer op die mond. Tina merk dat sy en Renier nou alleen hier voor die motorhuis staan.

      “Het jy my . . . my brief gekry, Renier?” vra sy met trane in haar stem.

      “Ja, ek het, my skat, daarom het ek vanmiddag hiernatoe gekom. Trouens, ek het ’n oplossing vir hierdie probleem, maar ons sal dit na die ete bespreek. Kom, laat ons binnetoe gaan. Tant Ella het flussies al die huishulp aangesê om koffie te skink, en ek dink hulle wag al vir ons.”

      Toe hulle die eetkamer binnestap, is die hele gesin, behalwe oom Johan, teenwoordig en gereed om aan te sit. Tina sê vir tant Ella, Wessel en Gerrie middag, daarna nooi tant Ella hulle om aan te sit.

      ’n Vreemde stilte heers ’n rukkie aan tafel, toe sê Wessel: “Tina, ons het my ma vertel wat gisteraand tussen jou en jou pa gebeur het. Nou wil ek net vir jou sê dat jy ons almal se bystand en ondersteuning het in wat jy en Renier ook al besluit. Onthou, ons hele gesin staan bankvas agter jou, ou sussie.”

      Tina bedank almal vir hul vriendelikheid, dan hoor sy Riana droogweg sê: “Ek wens ons kon Tina wettig aanneem, want ek gaan vreeslik baie na haar verlang. Ons is al elf jaar lank vriende, en nou belet haar pa haar om langer met ons bevriend te wees –”

      “Toemaar, Renier het ’n oplossing vir die probleem,” val Wessel haar in die rede. ”Eet nou maar jou kos, en dink liewer hoe jy ons Tinatjie behulpsaam kan wees.”

      Hierna word daar om die tafel oor eksamen en moeilike vraestelle gesels. Die drie mans voel heeltemal oortuig dat hulle geslaag het, en simpatiseer met Tina en Riana wat vandag maar eers oor hul eerste vak eksamen geskryf het. Tant Ella sê dit is uiters jammer dat Tina, juis noudat die eksamen begin het, met huislike probleme opgesaal moet wees. Haar pa kon haar dit immers gespaar het.

      “My pa is ongelukkig nie die soort man wat ander se gevoelens in aanmerking neem nie, tant Ella,” sê Tina met ’n hartseer glimlaggie. ”Dit lyk vir my of hy alles en almal in sy pad sal vernietig om sy doel te bereik.”

      “Toemaar, sy dag sal hy nog kry,” voorspel Riana, en daarby bedoel sy dat Gerhardus Eksteen se onregverdigheid hom nog sal inhaal.

      Na die ete nooi Renier vir Tina om saam met hom na die somerhuisie toe te stap. Hy het ’n voorstel wat hy aan haar wil maak, ’n voorstel wat al haar probleme uit die weg sal ruim en haar weer sal laat glimlag.

      “Ek hou nie daarvan om jou so bekommerd en neerslagtig te sien nie, my poppie,” sê Renier toe hulle die somerhuisie binnestap. Daardie mooi oë van jou is gemaak om te glimlag.”

      Hulle neem op die houtbankie plaas, en die eerste keer in dae kan Renier haar weer in sy arms neem en haar met liefde en teerheid liefkoos. Nog nooit in sy lewe het hy ’n meisie so liefgehad soos vir Tina nie. Sy is sy eerste liefde; na haar sal daar nooit weer ’n ander liefde wees nie.

      “O, Renier,” sê sy toe hy eindelik sy lippe van hare af wegneem, “alles in my sal sterf as my pa my in ’n huwelik met Thys dwing –”

      “Hy sal dit nie regkry nie, my skat, want jy gaan oor twee weke met mý trou,” val hy haar sag, gerusstellend in die rede.

      ’n Stralende glimlaggie verskyn meteens op Tina se gelaat, maar dan tref ’n ander gedagte haar, en haar glimlaggie verstar weer ewe skielik.

      “Jou ouers sal nie daarvan hou dat jy so gou trou nie, Renier. Hulle ken my nie eens nie . . .”

      “Hulle het jou deur my briewe leer ken, my meisie,” stel hy haar weer dadelik gerus. “Maar vergeet nou eers van my ouers, en vertel my of jy bereid is om oor twee weke met my te trou?”

      “Ek sal enige dag met jou trou nadat die eksamen afgehandel is, Renier,” belowe sy, “maar ons sal oom At se hulp nodig hê.”

      “Ja, ek vrees ons sal, want jy is nog nie mondig nie, my poppie,” stem Renier saam. “Ons sal oom At Saterdag in dié verband moet spreek.”

      Tina se oë straal van blye opgewondenheid. Sy soen Renier in die nek en sê met ’n stralende glimlaggie: “O, Renier, ek het jou so innig lief, en ek voel nou so vreeslik gelukkig.”

      “As jy gelukkig is, my skat, is ek baie bly. Ek hoop net dat ek jou altyd gelukkig sal kan maak, soos wat jy verdien om te wees. Maar nou, in verband met ons huwelik . . . Jy besef natuurlik dat ek dit nie nou kan bekostig om jou na ’n vakansieoord toe te neem vir ons wittebrood nie –”

      “Ek besef dit maar alte goed, my dierbare Renier,” val sy hom met ’n gerusstellende glimlaggie in die rede. “Ons sal ons wittebrood in ons eie verblyfplek deurbring, al is dit ook net een kamer.”

      “Nee, ek sal jou darem nie in een kamer inhok nie, my skat, ek gaan probeer om vir ons ’n eenslaapkamerwoonstel te bekom waar jy in ’n mate beweegruimte sal hê.”

      ’n Ernstige trek verskyn ineens op Tina se mooi gelaat. Dis dierbaar van Renier om eerste aan haar gerief te dink, maar kan hy so ’n woonstel bekostig?

      “Renier,” sê sy huiwerig, “jy begin eers die tweede Januarie werk. Kan jy . . . ek bedoel, is ’n eenslaapkamerwoonstel nie baie duur nie?”

      Hy druk haar stywer teen sy bors vas en soen haar lank en innig. Daarna kyk hy diep in haar oë en sê met ’n laggie in sy stem: “Ons sal regkom, my poppie. Ek gaan vanaand vir my pa skryf en hom om ’n lening vra om ons die eerste maand deur te help. My ouers is nie ryk nie, maar die gesaaides en die vee lewer ’n redelike opbrengs, en ek is hul enigste kind.”

      “Voordat jy vir jou pa skryf, Renier, wil ek jou net eers sê dat ek die afgelope tien jaar elke maand ’n deel van my sakgeld gespaar het. Dis nogal ’n groot bedrag en . . . wel, ek wil dit graag vir jou gee, dan het jy mos nie nodig om jou pa om ’n lening te vra nie!”

      Renier skud sy kop glimlaggend.

      “Nee,” sê hy, “dis baie dierbaar van jou om jou spaargeld vir huishoudelike sake te wil gebruik, maar ek verkies om self vir my vrou te sorg.”

      “Kan ons dan meubels daarmee –?”

      “Nee, ook nie meubels nie,” val hy haar sag in die rede. Tina dink ’n oomblik na, dan helder haar gesig meteens weer op.

      “Jy weet natuurlik dat die bruid die linneware, kombuisware, gordyne en ander benodigdhede moet voorsien, nè, my dierbare Renier?” sê-vra sy met ’n sfinksagtige glimlaggie.

      “Jou dierbare Renier weet niks van hierdie dinge af nie, my skat, maar hy sal navraag doen in dié verband en jou laat weet,” terg hy goedig.

      Sy lag hom saggies uit en byt hom aan die oor. Hy, op sy beurt, dreig om haar aan die neus te byt, maar soen haar dan maar liewer.

      Hierna bespreek hulle Saterdag se besoek aan oom At. Tina sê sy sal haar oom bel sodra sy vanmiddag tuiskom, net om seker te maak dat hy Saterdag tuis is wanneer hulle daar opdaag.

      Hulle sit nog ’n rukkie en gesels, daarna stap hulle terug huis toe om die huismense van hul huweliksplanne te verwittig.

      Riana, haar ma en haar broers is saam met Tina bly dat sy nie meer haar pa se hartelose planne hoef te vrees nie. Tant Ella sê die huishulp aan om vir hulle koffie te maak, maar Tina verduidelik dat sy nou sal moet gaan sodat sy haar oom kan bel voordat haar pa vanmiddag tuiskom. Sy bedank tant Ella vir die middagete, sê tot siens