Die man met die geel oë. Ena Murray

stap na ’n kas in die hoek, wys weer ’n geheime drukplek en dit swaai oop.

      “Hier sal jy van ’n rewolwer tot die mees gesofistikeerde vuurwapen kry. Jou oefenkamer is agter hierdie kasdeur,” en hy wys na die kas langsaan. “Al jou instrukteurs, ook meneer Xavier, het geen vrae te stel nie. Jy het geen geselskap met hulle aan te knoop nie. Terloops, dolke en messe word ook by die vuurwapens gehou. Jy sal dit aan die linkerkant kry.”

      In die sitkamer vervolg hy: “Jou kos sal op vasgestelde tye in ’n trollie voor jou deur besorg word. Die klok sal lui en tien minute later moet jy die deur oopmaak en die trollie binnebring. Wanneer jy klaar is, stoot jy die trollie weer uit. Dis die enigste kere wat jy die deur mag oopmaak. Ek sal jou altyd eers skakel en verwittig dat ek kom. Enige ander tyd dat die deurklok lui, mag jy nie oopmaak nie.”

      “Is al hierdie veiligheidsmaatreëls werklik nodig? Gaan dit nie juis aandag trek nie?”

      “Miskien. Aan die ander kant weer . . . Daar is reeds en sal nog ’n fortuin op jou gespandeer word. Jy word so streng bewaak soos die goudkamers van die Reserwebank. Jy sal ’n fortuin vir ons land werd wees wanneer jou opleiding voltooi is . . . en ’n fortuin bewaak jou. Ek laat jou en meneer Xavier nou alleen. Môreoggend moet hy klaar wees met die maskers. Middagete sal om eenuur bedien word.”

      Majoor Geyer stap uit, en twee keer sluit staaldeure meganies agter hom voordat hy indraai in die gang wat na die gevangenis lei.

      In sy kwartiere staan Brand Böhm soos ’n standbeeld terwyl meneer Xavier se kennersoog oor die kontoere van sy gesig gaan.

      Stiptelik om eenuur lui die deurklokkie, en toe die elektriese horlosie teen die sitkamermuur tien minute later aandui, sluit Brand die deur oop en trek die kostrollie na binne. Die ete pas by die vyfstergehalte van sy suite, en selfs meneer Xavier lyk verras en meer as tevrede toe hy klaar is.

      Toe die Amerikaner die eerste masker pas, moet Brand hom gelukwens. Die man ís ’n meester.

      Hy luister na die televisienuus en blaai deur die boeke op die boekrakke. Daar is hoofsaaklik handleidings: skaak, kaartspel, judo en karate, vuurwapens, handboeke oor verskillende tale, terrorisme, die vliegkuns en vele meer. Hy neem een en gaan sit.

      Dis teen vieruur die oggend dat ’n moeë maar baie tevrede Amerikaner van Brand Böhm afskeid neem. Majoor Geyer is daar om hom na buite te vergesel. Dan keer hy terug na die geheime deel van die gevangenis.

      “Gaan rus nou. Jy het môre ’n vol program. Het jy die koffiemaker in jou kamer gekry?”

      “Ja, dankie. Nag, majoor.”

      “Nag . . . El Nino.”

      Hy staan en kyk hoe die deur agter majoor Geyer toegaan. Brand Böhm bestaan nie meer nie. Net vlugtig, baie vlugtig verskyn daar ’n gesig voor hom. Sy is mooi, en haar vel sag en glad onder sy hande . . .

      Dan stap hy na die slaapkamer. Die stilte van sy luukse tronk hang swaar om hom. Hy gaan stort, stap in sy manlike naaktheid terug na sy kamer, gooi hom op die bed neer en skakel die lig af. Dis baie donker om hom. ’n Wyle lê en kyk hy na die stippels wat voor sy oë ronddans. Dan val sy oë toe. El Nino slaap.