Die man met die geel oë. Ena Murray

word van dinge wat ek nie gedoen het nie.”

      “Soos?”

      “Soos ’n paar duisend rand steel nie.”

      “Daardie aanklag teen jou is teruggetrek, maar die kolonel kon jou nie daarvan verwittig nie, want jy was reeds weg en het geen adres gelaat nie.” Die gryskopman glimlag. “Die brigadier het vergeet dat hy dit in sy binnesak gehad het!” Hy kyk goedig terug in die geel oë. “Op pad êrens heen?”

      “Ek het ’n afspraak.”

      “Jy loop in ’n snaakse rigting. As jy hierlangs hou, gaan jy by die tronk uitkom.” Hy maak die deur oop en sê: “Ek gaan toevallig in daardie rigting. Kom, klim in.”

      Eers toe hy al sit en die deur agter hom toeslaan, sien hy die ander man voor in die motor. Hy besef hy kyk deur getinte glas.

      “Ontmoet meneer Xavier, die man wat jou maskers gaan maak,” word daar op Engels gesê.

      Die geel oë keer terug na die man langs hom. Hy sê of vra niks nie.

      “Jy gaan dit nodig kry. ’n Hele stel van twaalf. Hy is die man wat in Hollywood maskers maak, die beste in die wêreld. Hy is spesiaal ingevoer vir die taak.”

      Dan weer in Afrikaans en onderlangs: “Soos jy sien, word geen moeite en koste ontsien nie. Jy is nog baie seker jy wil voortgaan? Wanneer die deur netnou agter jou toegaan, Böhm, moet jy weet daar is geen omdraaikans meer nie.”

      “Ek weet, en my besluit staan.”

      “Gaaf. Hier is ons. Ek gaan nie verder saam nie. Meneer Xavier sal jou vergesel. Tot siens, Böhm. Na alle waarskynlikheid sal ons mekaar nooit weer sien nie. Sterkte.”

      Hy kry ’n handdruk van die hooggeplaaste heer, klim uit en volg die Amerikaner na die deur wat deur so baie mense gevrees word. Hy kyk nie eens terug nie, en die man in die motor sien dat meneer Xavier ’n papier wys en dat die deur sonder probleme voor die mans oop- en toegaan. Brand Böhm is binne.

      “Ons kan maar ry, Charles. Kantoor toe,” beveel hy sy chauffeur en sit verlig agteroor.

      Dat die brigadier vanoggend self hier is om die twee manne te ontvang, dui vir die adjudant-offisier wat hulle na die kantoor lei daarop dat hulle belangrike mense moet wees. Die deur gaan agter hulle toe en die brigadier sowel as majoor Geyer staan op.

      Bekendstellings word gedoen, en dan sê die brigadier: “Ek laat u in die hande van majoor Geyer. U sal glad nie met die res van die personeel in aanraking kom nie. Alles wat u wil weet of hê, moet regstreeks aan majoor Geyer oorgedra word. Hierdie,” en hy wys na ’n blou telefoon, “is in regstreekse verbinding met u kwartiere. U kan maar net anderkant optel, en dit sal hier lui.”

      Hy wend hom tot die Amerikaner. “Majoor Geyer sal u nou neem sodat u kan vasstel of u alles het wat u sal benodig, meneer Xavier. Ons het ons bes gedoen om alles op u lys van benodigdhede te kry. Meneer Böhm, bly asseblief ’n paar minute agter.”

      Toe die deur agter die twee manne toegaan, pen twee paar oë mekaar vas. Dis weer die brigadier wat aan die woord is: “Behalwe die Amerikaner, is dit net ek en majoor Geyer wat weet dat jy Brand Böhm heet. Sodra meneer Xavier sy taak afgehandel het, sal jou naam heeltemal verdwyn. Jy staan van dan af as El Nino bekend.”

      ’n Ligte frons verskyn tussen die geel oë. “El Nino . . . die kind.”

      Die brigadier glimlag effens. “Ja. Dit klink onvanpas en ek het self gewonder hoekom. Maar dit het blykbaar betrekking op die verwoestende weerstoestande wat so dood en verwoesting saai oor die hele aardbol. In elk geval, jy is nou El Nino. Meneer Xavier ken nie die naam nie en mag dit nooit hoor nie. Nog iets. Jy sal in jou kwartiere ’n telefoon in die kassie langs jou bed vind. Majoor Geyer sal jou wys hoe om die kassie oop te maak. Daardie telefoon is ’n direkte lyn na ’n sekere kantoor en die enigste persoon aan die ander kant mag nooit regstreeks aangespreek word nie. Verstaan? Meneer Xavier mag ook geen kennis daarvan dra nie.” Hy staan op. “Jou program begin môre. Dan sal die eerste masker gereed wees. Jy sal jou opleiding in karate en judo begin ontvang.”

      “Wat het die maskers met die judo en karate te doen?”

      “Ja. Ek moet verduidelik. Jy sal sowat twaalf maskers hê teen die tyd dat meneer Xavier klaar is. Jy sal dus twaalf persoonlikhede wees. Vir elke instrukteur wat jou besoek, dra jy ’n bepaalde masker. Nie een van die instrukteurs sal jou hierna herken as hulle jou op straat raakloop nie. Dis vir jou eie veiligheid.”

      “Een masker kan dieselfde doel dien.”

      “Nee. Tog nie. Niks word aan die toeval oorgelaat nie.”

      Brand Böhm knik. Hy begryp. Daar word net geen kanse gewaag nie.

      “Ek sal jou na jou kwartiere vergesel. Jy gaan vir ’n lang ruk, tot jou opleiding klaar is, daar bly. Enigiets wat jy kortkom, moet jy dadelik onder majoor Geyer se aandag bring, asseblief.”

      Hulle stap oor die blink vloergange van die Sentrale Gevangenis. Brand begryp hoekom hy juis sy opleiding hier moet ontvang. Dis die laaste plek op aarde waar na hom gesoek sal word – indien daar na hom gesoek word. Die enigste plek waar daar geen kans bestaan dat dit sal aandag trek of waar enigiemand sommer net kan instap en dinge sien wat hulle nie moet sien nie. Agter hierdie mure en veiligheidstelsel sal niemand inkom wat nie mag binne wees nie.

      Dit lyk egter allesbehalwe na die binnekant van ’n tronk toe ’n deur later op die druk van ’n knoppie vir hulle oopswaai en agter hulle toegaan. Selfs die geel oë lyk verstom.

      Dis ’n luukse suite waarin hulle hul bevind, lyk na akkommodasie vir hoogwaardigheidsbekleërs in ’n vyfsterhotel.

      “Ek hoop jy hou hiervan,” glimlag die brigadier.

      Brand Böhm kyk fronsend om hom rond. “Hoe het hulle dit só gou reggekry? Ek is gister maar genader.”

      Daar kom niks kort nie, behalwe vensters. ’n Lugreëlaar sorg vir vars lug. Verder is daar matte, diep gemakstoele, ’n televisie, CD-speler, ’n slaapkamer met ’n aangrensende badkamer. Hy volg die brigadier swyend na ’n kolossale saal en weer kan die geel oë hul verrassing nie verberg nie. Ook hier kom niks kort nie. Dis ’n ten volle toegeruste gimnasium, met elke denkbare apparaat daarin. In die een hoek is meneer Xavier besig om voorrade by ’n werkbank na te gaan.

      “Kom. Daar is nog iets wat ek jou moet wys.”

      Die brigadier lei hom na ’n trap wat tot teenaan die dak strek. Op die druk van ’n knoppie skuif ’n paneel oop en hulle stap uit op die dak van die saal, wat gedeeltelik toegebou is. Brand Böhm kry ’n swembad en ’n paar dekstoele in sig.

      “Die swembad is verlede nag met ’n hyskraan hier neergesit. Jy sien dus dat jy darem nie heeltemal sonder son sal hoef klaar te kom nie. Net een ding moet jy onthou. Sodra jy vliegtuie of helikopters hier naby gewaar, moet jy onderdak gaan. Daarom is die swembad ook met ’n dak bedek. Vanuit die lug kan hulle jou dus nie sommer gewaar nie.”

      “Hulle?”

      “Enigiemand wat dit vreemd sou vind dat iemand op die dak van die Sentrale Gevangenis langs ’n swembad lê en ontspan. Die oop deel is ’n landingsplek vir ’n helikopter. Ek verstaan jy het reeds ’n lisensie vir ’n ligte vliegtuig.”

      “Ja.”

      “Môremiddag kry jy jou eerste les hoe om ’n helikopter te vlieg. Ons kan nou maar teruggaan ondertoe. Onthou net dat hierdie paneel in die dak nooit oopgelaat mag word nie.”

      Toe hulle weer onder kom, draai die brigadier na hom en hou sy hand uit. “Tot siens. Alle sukses.”

      Majoor Geyer sluit by hom aan toe die brigadier weg is, en hy sê: “Ek wil jou iets in jou slaapkamer gaan wys. Kom.”

      Die deur word eers agter hulle toegemaak.

      “Hier,” en die majoor druk op ’n plek aan die kant van die bedkassie, “is waar jy druk om die paneel voor die bedkassie te laat oopswaai.”

      ’n