Tydlose liefde. Elsa Winckler

het hierlangs gery toe die vrou skielik voor haar verskyn.”

      “Ek het amper die motor omgegooi, ek het so groot geskrik. En toe ek weer kyk, maak sy die deur oop en klim langs my in. En toe ek na haar toe draai om te vra waarnatoe wil sy gaan … ”

      “ … is sy weg,” voltooi Kalinda haar sin.

      Die tante knik. “Ek het van die pad afgetrek en sit en bewe soos ’n riet toe die oom langs my stilhou met sy bakkie.”

      “En die res, soos hulle sê, is geskiedenis,” lag die oom. “Ek het daar en dan besluit die bewende ou dingetjie het ’n groot, sterk man nodig.”

      “Gmf,” snuif die tante, neus in die lug. “Jou huis was so deurmekaar, jy’t mý nodig gehad.”

      Almal lag.

      “Het oom toe al hier geboer?” vra Kalinda.

      “Nee, jong, ek was ’n bloedjong doktertjie op Kimberley. Daardie jare het ons nog pasiënte op die plase gaan sien, dis hoekom ek op die pad was. Die plaas het in daardie stadium nog aan my oupa behoort. My pa het nie belang gestel in die boerdery nie, en ná my oupa se dood het ek die plaas geërf. Ons het gereeld naweke kom oorbly, en vandat ek so ’n klompie jare gelede afgetree het, bly ons maar hier.”

      “Praktiseer oom nog?” vra Kalinda.

      “Nee wat, toe Lukas die praktyk oorneem, het ek nog so ’n paar jaar vir hom gehelp, maar nou kan ek hom nie meer iets leer nie,” terg hy. “Hy het intussen gespesialiseer en is deesdae ’n internis.”

      “Ja, en nou speel my ou man maar boer-boer,” terg sy vrou.

      “Ons hou ’n paar skapies en perde aan en verder geniet ons die stilte en die rustigheid. En die gastehuis verskaf so nou en dan ’n bietjie opwinding wanneer mense kom oorbly – kyk nou maar vir jou,” terg hy.

      “Julle is nie bekommerd oor julle veiligheid nie?” vra Kalinda. “Ons lees so baie oor die plaasmoorde wat hier plaasvind. Die Kanadese koerante berig dikwels daaroor. Ek wonder altyd hoe waar al die berigte is.”

      Die oom se gesig is vir ’n oomblik stroef. “Dis waar, kind, en die ergste word nooit vertel nie. Maar tot dusver het ons nog nie moeilikheid gehad nie.” Hy glimlag. “Ek het al baie gewonder of ons Sannatjie nie die kwaaddoeners weghou nie.”

      “Los nou maar eers vir Sannatjie. Laat ons eet,” en die tante beduie vir almal om te gaan sit. “Kalinda moet gaan werk. Ons het nou eers genoeg spookstories gepraat vir een dag.”

      Verlig gaan Kalinda sit. Haar bene is nog lam van die skrik. Sy wil so gou as moontlik by die museum op die klein dorpie Paardeberg uitkom sodat sy kan sien wat daar is en wat nie daar is nie. Van hierdie vreemde plek moet sy so gou as moontlik af wegkom. Toronto is net meer … normáál. Daar sien sy ten minste nie gesigte nie.

      Sy kyk op, vas in Zach se ysblou oë. Dis asof sy oë skitter. Iets skuif in haar binneste. Hoe sê die liedjie? Easy on the eye, hard on the heart. Jip, dis Zach Swiegelaar. Daai kuiltjies verskyn net te maklik. Hoe verder sy van hom af bly, hoe beter.

      “Om ons spook se storie af te sluit … ” begin Lukas, en Kalinda sluk ’n kreun. Sy het regtig nou genoeg van spoke gehad vir een dag. “Sy verskyn glo slegs aan mense wat binnekort gaan trou.”

      “Wel, trou is definitief nie op mý agenda nie,” sê Kalinda ferm. Sy kyk vinnig op, net betyds om te sien hoe die oom en tante mekaar ’n betekenisvolle kyk gee.

      Die tante giggel soos ’n jong meisie. “Hartjie, dit was ook die laaste ding waaraan ek gedink het. En toe ontmoet ek vir Zacharias.”

      Kalinda skud haar kop en probeer so gou as wat ordentlik is, haar kos klaar eet. Sy wil nou hier wegkom. So gou as wat goeie maniere haar toelaat.

      “Ek verstaan nog nie hoe jy op jou hande en knieë beland het nie,” sê Zach.

      “Ek het geval,” sê Kalinda stadig terwyl sy probeer onthou presies wat gebeur het.

      “Maar hoekom? Jy het bestuur … ”

      “Ek het uitgeklim om haar te soek en toe sien ek haar weer. Sy het na my toe aangestap gekom, ek moet agtertoe beweeg het net toe jou ma en pa om die draai kom. Ek het nie die motor gehoor nie, die helder ligte was die eerste ding wat my laat besef daar’s iets agter my. Toe ek omdraai, was die motor besig om op my af te pyl. En toe … En toe ruk iemand my uit die pad.” Kalinda kyk op. “Sy’t my uit die pad gestamp,” sê sy sag.

      “Anders het ons jou raakgery,” prewel die tannie.

      Dis vir ’n oomblik stil aan die tafel. Kalinda is intens bewus van Zach se oë op haar.

      Die oom maak keel skoon en verander genadiglik die onderwerp. “Kalinda, vertel vir ons hoe jy in Kanada beland het?”

      “My niggie, Erika, is al vyf jaar daar. Ek en sy het saam grootgeword. Haar ouers het my grootgemaak ná my ouers oorlede is. En ek is toe ook twee jaar gelede agterna. Ons is baie na aan mekaar en daar was niks en niemand wat my hier gehou het nie.”

      “Wat het twee jaar gelede gebeur?” vra Zach vinnig.

      “Zach!” raas sy ma, maar sy oë bly op haar.

      Kalinda lig een skouer effens en laat sak haar oë. “Ek is geskei.”

      Dis vir ’n oomblik stil aan die tafel.

      “Ek is jammer, hartjie,” sê die tante. “Dis seker nie ’n maklike ding nie.”

      Kalinda glimlag stram. “Dis in die verlede, maar dankie, tannie. Wel, ek moet begin.” Sy staan vinnig op. “Baie dankie vir die ontbyt.”

      “Maar jy’t dan omtrent niks geëet nie, kind,” sê die tannie.

      “Vrou, los die kind, moenie so ’n tipiese boervrou wees nie,” lag haar man.

      “Tot later,” groet Kalinda vinnig oor haar skouer en stap af in die gang en uit by die voordeur, en dis eers toe sy die rondawel se deur agter haar toetrek dat sy weer normaal kan asemhaal.

      “Ek groet ook. Ek opereer vanmiddag, maar ek sien vanoggend nog ’n paar pasiënte,” sê Lukas terwyl hy van die ontbyttafel opstaan. Hy buk af en soen sy ma.

      “Dit was lekker om julle weer ’n slag al twee hier te hê. Sien ons jou die naweek wat kom ook?” vra sy.

      Lukas se oë vonkel toe hy na Zach kyk. “Ek weet nie. Dalk kom slaap ek sommer een aand in die week ook oor. Hier is darem nou baie interessante geselskap op die plaas.”

      Zach kyk vinnig op en Lukas lag. “Gedink jy’s nie so koel en kalm oor die girl soos jy wil voorgee nie.”

      Zach staan ook op en gooi sy servet neer. Hy stap stadig na sy broer toe. “Soek jy skoor, boeta?” vra hy, en die volgende oomblik kry hy sy broer om die nek beet in ’n greep.

      Hulle raak aan die stoei en al twee begin lag. Zach hoes.

      “Buite, buite!” raas hulle ma. “Zacharias, doen iets – netnou breek hulle my goed!”

      Sy pa kry hulle al twee aan die nek beet en druk hulle deur se kant toe. “Gaan raak buite van julle energie ontslae.” Hy druk hulle onseremonieel by die voordeur uit.

      Zach lag hoes-hoes. “Pa is nog sterk vir so ’n ou toppie.”

      “Gmf, ou toppie. Ek sal julle nog onder die tafel inwerk. Julle twee,” grinnik hy dan en beduie na sy twee seuns, “kort ’n vry.” En daarmee draai hy om en stap die huis binne.

      Zach en Lukas begin weer lag en klop mekaar op die skouer. “Hy’s seker reg,” sê Lukas uitasem terwyl hy sy hande op sy knieë stut.

      “Jy’s nog onfiks ook,” terg Zach terwyl ’n volgende hoesbui hom oorval. Hy beduie na Lukas. “Lyk my jy kry nie oefening óf ’n vry nie.”

      “Hoor wie praat. Ek begin vanaand. Met oefeninge. Die vrywerk sal ek maar vir jou los.