Sarah du Pisanie Omnibus 8. Sarah du Pisanie

van al hierdie kinderagtigheid. Verder is Bertus Kruger onvriendelik en gesels hy nie eens oor die nodigste met haar nie. Hy het haar nog net gewys waar haar klaskamer is en waar sy boeke en skryfbehoeftes kan kry.

      ’n Paar keer al het hy bot ingekom en teen die kosyn geleun en geluister terwyl sy besig was om ’n les aan te bied. Hy luister seker of sy nie dalk iewers ’n fout gaan maak nie.

      Hy sal egter lank luister voordat hy dit sal hoor. Sy was nie verniet een van die beste studente in haar klas nie. Sy kan darem spog met ’n B.A.-graad met Afrikaans en Engels as hoofvakke.

      “Pieter, neem asseblief vir my die opstelboeke in.”

      “Watter opstelboeke, juffrou?” Org van Rensburg is die ene onskuld.

      “Die opstelle wat julle vir vandag moes geskryf het.”

      “Juffrou het nie vir ons opstelle gegee om te skryf nie.”

      “Org, asseblief, ek het nie vandag lus vir jul lawwigheid nie. Pieter, neem asseblief die boeke in.”

      Pieter staan traag op. Org beduie vir hom met sy oë dat hy moet saamspeel.

      “Intussen gaan ons voort met die voorgeskrewe boek. Julle kan solank jul boeke uithaal, dan vertel ek julle in breë trekke waaroor die storie gaan en wat ek wil hê julle moet doen terwyl julle dit deurlees.”

      “Maar, juffrou, in verband met die opstelle . . .” Org kan soms so knaend soos ’n kleuter wees.

      Annie maak of sy hom nie hoor nie. Sy vat die voorgeskrewe boek en gaan sit op die punt van die tafel.

      Sy sien uit die hoek van haar oog hoe Org iets uit sy tas haal. Omdat sy hom egter wil ignoreer, kyk sy anderpad en gesels met die kinders in die ry langs die ry waarin Org sit.

      “Juffrou, oppas!”

      Annie sien hoe ’n vaal muisie reg op haar afgehardloop kom.

      Hiervoor staal sy haar al lankal. As hulle moet weet hoe bang sy vir ’n muis is, sal hulle dit uitbuit en sal sy muise om elke hoek en draai in haar pad kry.

      Toe die verskrikte muis egter ’n meter van haar af is, is al haar goeie voornemens na die maan en met ’n sprong staan sy bo-op die stoel terwyl sy half verbaas na haar eie bloedstollende gil luister.

      Waar Bertus Kruger so skielik vandaan gekom het, weet niemand nie. Toe die gil egter wegsterf, staan hy lewensgroot in die klaskamer se deur.

      “Wat gaan hier aan?”

      ’n Doodse stilte begroet die ysige woorde. Hulle wag dat Annie eerste moet praat en vir Bertus die hele storie moet vertel.

      Annie klim so waardig moontlik van die stoel af. Sy lig haar ken beslis en kyk hom waterpas in die oë.

      “Ek demonstreer ’n deel uit die voorgeskrewe boek wat ons behandel, meneer Kruger. Jammer as ek jou gesteur het. Ek het gedink jy is by die stalle.”

      Bertus frons en kyk onbegrypend na haar rooi wange en dan na die stil, te bedeesde klomp seuns.

      “Drama is nie een van die vakke wat jy hier moet doseer nie, juffrou Delport.”

      Hier is baie beslis ’n groot skroef los. Bertus kan dit met ’n stok aanvoel.

      “Ek wil jou pouse in die kantoor spreek, juffrou.”

      Hy draai om en stap met lang treë oor die stoep. Hy sal al sy goed verwed dat die juffrou nou net ’n yslike leuen vertel het. Hy is doodseker daarvan dat die seuns haar skrikgemaak het. Die gil was te opreg. Maar hoekom verkla sy hulle nie? Sy weet tog hy sal so iets nie ongestraf laat verbygaan nie. Sulke ongedissiplineerdheid sal hy nie duld nie.

      Annie wag doodstil totdat sy sien hoe hy met die voetpaadjie langs terugstap na die stalle toe. Haar stem is beslis en dalk net effens te skerp om natuurlik te wees. “Nou, Org van Rensburg, soek jy daardie muis en jy vat hom hier uit. En moenie vir my sê jy weet nie waarvan ek praat nie, want dan klap ek jou persoonlik!”

      Org kyk verleë voor hom. Hy het self gedink ou Zeus is by die stalle. Niemand sal so iets waag as hy weet hy is in die nabyheid nie.

      “Wanneer jy klaar is, gaan was jy eers jou hande voordat jy weer in my klas inkom, en dan sal ek vir jou sê wat jou straf sal wees vir sulke . . . sulke kinderagtigheid!”

      Met blitsende oë sluit sy die hele klas in.

      “Ek is nou siek en sat vir hierdie kinderagtigheid. ’n Mens maak ’n grap en dan kry jy end daarmee. Dis net kleuters wat oor en oor dieselfde grap maak en dit elke keer amusant vind. Julle is amper mans; ’n mens verwag dit nie meer van julle nie.”

      Org bekruip die muis wat bewend in die hoek probeer wegkruip.

      Annie doen haar bes om nie in daardie rigting te kyk nie. Haar waardigheid het vandag ’n groot genoeg knou gekry. Sy loer net onderlangs toe Org met die muis aan sy stert by die klas uitstap. Toe Org terugkom en skaam voor haar kom staan, kyk sy hom vies aan.

      “Nou is die arme muis natuurlik doodgemaak, en dit alles deur jou toedoen! Hy het jou nie gehinder nie, Org. Nog minder hinder ek jou. Hoe julle ook al daarteen opsien dat ’n vrou julle leer, die feit bly staan dat daar geen man was wat kans gesien het om hier op ’n plaas te kom bly nie. Ek was bereid om die opoffering te maak en dit steek julle nou almal dwars in die krop. Sal julle eerder sonder ’n onderwyser, of dan onderwyseres, hier wil wees?”

      “Ek is jammer, juffrou.” Org kyk verleë op sy skoene.

      “Dit gaan nie die saak ongedaan maak nie. Ek het ’n gek van myself gemaak en meneer Kruger gaan dit nie oorsien nie. Jy wou jou soos ’n kind gedra, Org, en daarom gaan ek jou soos ’n kind straf. Jy gaan die eerste hoofstuk van hierdie voorgeskrewe werk oorskryf. Ek het baie lus en laat jou soos ’n laerskoolkind ’n duisend keer uitskryf ‘Ek moenie kinderagtig wees nie’.”

      Org gaan stil op sy plek sit. Hy het darem nie verwag dat sy die blaam op haar sou neem nie. Hy kyk na die skraal gesig wat nou bleek en gespanne lyk en die skaamte oorweldig hom.

      “Juffrou! Juffrou, ek sal vir meneer Kruger gaan sê dit was ek wat juffrou skrikgemaak het met die muis.” Org voel soos ’n hond.

      Niemand hou daarvan om na meneer Kruger se kantoor ontbied te word nie. Hulle het tog al gesien dat meneer Kruger haar ignoreer en dit lyk nie of hy vreeslik beïndruk is met die nuwe juffrou nie. Nou moet sy alleen, en dit deur sy toedoen, die leeu in sy hok gaan aandurf.

      “Ek kan na myself omsien, dankie, Org. Hier is genoeg probleme; dis nie nodig dat julle dit deur kinderagtigheid vermeerder nie.”

      Die klas is doodstil toe Annie die voorgeskrewe boek oopmaak en die storie begin voorlees. Teen die tyd dat die klok vir pouse lui, is die klas meer gespanne as Annie. Sy kan aanvoel dat hulle gewilliglik die straf wat sy nou gaan kry op hulle sou wou neem.

      Siestog! Hulle is in werklikheid ’n dierbare klomp kinders. Hulle word net te veel gedissiplineer, sodat daar nie tyd vir speel en kind wees ook is nie.

      Die glimlag wat breed en stralend moet wees, is maar vaal en bewerig. Sy lig haar kop ekstra hoog toe sy by hulle verbystap kantoor toe.

      Gewoonlik drink sy sommer ’n koppie tee in die klas­kamer. Dis tog belaglik om alleen in die personeelkamer te sit en tee drink. Bertus verwerdig hom nie om saam met haar ’n koppie tee te drink nie. Hy sit pouses vasgenael in sy kantoor waar hy blykbaar vreeslik besig is.

      Sy is so ingedagte dat sy nie vir Bertus Kruger of die lang, aantreklike man met sy ligte krulkop sien voordat sy vinnig aan haar arms vasgevang word nie. Sy ruk soos sy skrik, maar die twee groot hande om haar boarms keer gelukkig dat sy nie haar balans verloor nie.

      “Aarde, juffroutjie!” Die blonde man staar met openlike bewondering na die blosende gesiggie hier naby hom.

      “Bertus!” Die man kyk laggend na die nors Bertus. “Dit was ’n bom wat gebars het toe ons hoor dis ’n juffrou wat nou hier skoolhou, maar as die boere moet sien hoe sy lyk . . . Wel, ek weet nie of hulle die skool